پیاده روهای شهرهای بزرگ دنیا چه جاذبه هایی دارند؟
۲۹ ارديبهشت ۱۳۹۷
مجله مهرگان نو - بهاران آزادی: خسته و کمی آشفته از دفتر روزنامه بیرون می آیم تا بعد از یک روز کاری سخت خود را به خانه رسانده، چای بنوشم و به سوژه جدید مجله فکر کنم. به محض خارج شدن از ساختمان، لختی به رو به رو خیره می شوم و زمزمه می کنم پیاده رو.
چه مدت گذشته و من به نیت پیاده روی که به قول نویسنده ای، دموکراتیک ترین شیوه گشت و گذار است، قدم بر این سنگ فرش ها نگذاشته ام؟ به خاطر ندارم، اما خوب یادم هست که زمانی پیاده رو جزئی از زندگی و گوشه ای از خاطرات من بود، فضایی که روزی مامن دکه های روزنامه فروشی می شود و گاه مکانی برای کتاب فروش های انقلاب میز و صندلی هایی که بیرون از کافه ها و در پیاده رو چیده می شدند و بوی قهوه، کیک شکلاتی و گلدان هایی مملو از گل که کافی است چند ثانیه به آن ها خیره شوی و روزمرگی را فراری دهید.
همین چند دلیل کافی است برای این که کوله پشتی ام را محکم کرده و قدم به پیاده رو بگذارم. تنها چند قدم از روزنامه دور می شوم و انگار همه آن تصویرهای زیبایی که در ذهن داشتم، به یک باره در هم می شکنند. موتورهایی که با سرعت و برای فرار از ترافیک به پیاده رو پناه می آورند، کاشی های شکسته، فضای کم، سطل زباله واژگون و دوچرخه های پارک شده. از خودم می پرسم آیا در کشورهای دیگر هم روند به همین شکل است؟ در متن حاضر تلاش کردم به این سوال پاسخ دهم.
پاریس
با من قدم بزن تو این پیاده رو
حتما لازم نیست برای سفر کردن به فرانسه و قدم زدن در خیابان های پاریس عاشق باشید. فرض کنید صبح روز هشتم ژانویه از خانه ای کوچک یا به قول خودمان وقتی بیرون می زنید و قصد می کنید که بروید و باکلاس ترین، شیک ترین و به قول خود فرانسوی ها زیباترین خیابان دنیا یعنی شانزه لیزه را ببینید. در اکثر کشورهای اروپایی شباهت های بسیاری در نحوه شهرسازی وجود دارد و این شباهت ذهن هر عابری را به این فکر می اندازد که روی واژه یا ترکیبی به عنوان بافت استاندارد شهری با توجه به تاریخ شهر مکث بیشتری کند. مثل پاریس و خیابان لوکس شانزه لیزه که راستش را بخواهید اگر از اعیان نباشید، حتما کمی دلهره نصیب تان می شود، وقتی که روی سنگفرش پیاده روهایش قدم می زنید.
پیاده روهای خیابان شانزه لیزه آن چنان با خیابان های دیگر جهان و حتی همین خیابان ولی عصر خودمان فرقی ندارد. اما شما با یک کفش راحت می توانید بخش زیادی از ابتدا تا انتهای خیابان شانزه لیزه را که به میدان شارل دوگل می رسد، طی کنید و لازم نیست خودتان را کج و معوج کنید.
در فرانسه، آلمان و در کل شهرهایی که بیشتر از دیگر شهرهای اروپا درگیر جنگ جهانی بوده اند، در ساخت و سازهای خیابان اولویت را به تاریخ داده اند. شما گوشه گوشه هر شهری و در پیاده روی ها حتما متوجه این مسئله می شوید که اگر فقط یک کاشی از تاریخ به امروز رسیده باشد، آن کاشی یا تکه ای از سنگفرش سر جای خودش قرار گرفته و دست نخوره باقی مانده است. قدم زدن در خیابان های فرانسه، به هیچ عنوان طاقت فرسا نیست. پیاده رویی با عرض زیاد که تا پایان خیابان و طاق نصرت پیروزی یک دست و هم اندازه است و کمتر خانه و ساختمانی می بینید که جلویش پلاکاردی زده باشند و از سد معبر پیش آمده در پیاده رو عذرخواهی کرده باشند.
کف پیاده رو سنگفرش صافی است که رفت و آمد روی آن برای افراد معلول نیز بسیار ساده است و با هیچ دست اندازی همراه نیست. اگر شانزه لیزه را تقریبا چیزی شبیه پارک وی تا تجریش خودمان تصور کنیم، شاید فرق اساسی، جغرافیا باشد و توجه به تاریخ و البته استانداردهایی که در پاریس و به ویژه خیابان شانزه لیزه رعایت شده است. تجربه قدم زدن با چشمانی کنجکاو به فروشگاه های لوکس و عاشق و معشوق های در پیاده رو یک طرف و حس مجزای دیگری که بعدها به آن فکر می کنید، یک طرف؛ «حس عدم احساس خفگی و نزدیکی دیوارها به شانه آدم».
فرانکفورت
حق تسهیل رفت و آمد برای عابران
اگر می خواهید معنی توسعه یافتگی در حوزه شهری را تمام و کمال و با همه مصداق هایش درک کنید، حتما باید سفری به آلمان داشته باشید. کشوری که تکلیف تان را در هر دقیقه و ثانیه می دانید و راه تان را می شناسید و این موضوع را همین که از ایستگاه قطار فرانکفورت بیرون بیایید و پا به سنگفرش های پیاده رو این شهر بگذارید، متوجه می شوید. فرانکفورت به شهری اداری معروف است و چیزی که در نخستین حضور در این شهر می توان دریافت خیابان های تمیز و پیاده روهای سنگفرش شده و تقریبا عریضی که می توانی وجهی از جنبه اروپایی و البته زیبایی شناسی تاریخی اش را یک جا با هم تجربه کنی.
نکته ای که در این شهر قابل اهمیت و چشمگیر است، توجه و تسهیل رفت و آمد معلولان به مراکزی مانند کافه ها، بانک ها و فروشگاه ها بود و البته قسمتی هم برای دوچرخه سواری در نظر گرفته شده که در طول پیاده رو با خط چین هایی مشخص و محسوس است.
راه رفتن در خیابان رو به رویی ایستگاه قطار یا همان بانهوف آلمانی ها شما را مستقیم به میدان اصلی شهر می رساند و می شود لذت قدم زدن در این خیابان را بی هیچ استرس و نگرانی با تمام وجود در ک کرد. علائم راهنمایی مشخص که مخصوص عابران پیش بینی شده است، ادامه راه را برای شما مشخص می کند و برعکس شهری مانند رم، شما در آلمان به ندرت ترس زیر ماشین رفتن سر چهارراه را دارید. در هر چهارراهی و درست در بهترین مرکز دسترسی عابرین حسگرهای چراغ راهنمایی با نخستین تماس دست شما به کار می افتند و بعد از پنج دقیقه شما می توانید از خیابان عبور کنید.
فرانکفورت، شهری رسمی و اداری است و همین مسئله هم باعث شده که در یک شهر اداری که البته بخشی تاریخی نیز در دل خود جای داده است، کمتر ساخت و ساز وجود داشته باشد و به همین خاطر شما آن چنان در پیاده روهای تان در خیابان های اصلی فرانکفورت به مشکل جدی بر نمی خورید. آن ها اعتقاد دارند که یک بار در گذشته چیزی ساخته شده و لازم نیست هر روز آن را کوبید و چیز دیگری از دل آن بیرون آورد. پیاده روهای آلمان کمابیش در شهرهای مختلف از یک استاندارد پیروی می کند و آن هم حق تسهیل رفت و آمد برای عابران.
فرانکفورت در قیاس با پاریس یا برلین شهر توریستی محسوب نمی شود، اما کشورهای توسعه یافته مثل آلمان بعد از آن همه تاریخ، جنگ و بلایی که هیتلر بر سر مردمش آورد، به این مهم رسیده اند که اول باید آسایش را برای مردم خودشان فراهم کنند و این آسایش طبیعتا به مسافرانی دیگر که از کشورهای دور و نزدیک می آیند، سرایت می کند و آن ها راوی این کشورها خواهندبود.
رم
پیاده روهایی به اندازه یک شهر
در رم همه چیز از یک تهران زدگی خاص پیروی می کند. البته با تفاوت های کمی و کیفی که باعث نمی شود شما فکر کنید در تهران قدم می زنید، فقط همین. ایتالیایی های خوش پوش را خیلی راحت می توانید از توریست ها تشخیص بدهید. خیابان های شلوغ و پررفت و آمد که در بسیاری از منطقه های شهر رم نمی توانید تفاوت این خیابان پیاده روها را با خیابان تشخیص بدهید.
راحت تر بگوییم، در رم اکثر پیاده روها خیابان هستند و مرزی برای این دو به صورت واقعی وجود ندارد. سنگفرش هایی که تمام عرض خیابان را گرفته اند و آدم هایی که از کنار شما رد می شوند و اگر حواس تان نباشد چنان به شانه تان می خورند که لحظه ای از دیدن تاریخ باشکوه و معماری های اطراف تان جدا می شوید. البته خیابان های لوکس شهر رم با خیابان های معمولی رم تفاوت زیادی دارد. خیابانی مثل «دل کورسو» یکی از همان خیابان هایی است که هر لحظه باید نگران باشید ماشینی شما را له نکند و صدای فریاد راننده که به تندی چیزی می گوید و شما کنار می کشید.
سنگفرش خیابان های رم آن چنان کوبیده شده و صاف نیست و برعکس شهری مثل پاریس بعد از کمی راه رفتن حتما باید پاشنه پای تان را بغل کنید و بروید اگر جای نشستن پیدا کردید، یک گوشه بنشینید و کمی رفع خستگی کنید وگرنه کافه ها یا حوضچه های باشکوه جا برای سوزن انداخن ندارند.
رم آن قدر به تهران نزدیکی دارد که اگر مناظر تاریخی و معماری های باشکوه اطرافش را کنار بگذارید، حس می کنید تمام رم چهارراه ولی عصر است و برای ردشدن از چهارراه باید کلی سلام و صلوات بفرستید. البته برای راه رفتن در شهر توریستی و بی نظیری مثل رم، باید این نکته را هم فراموش نکنیم که اکثر خیابان های رم که کاربری پیاده رو هم دارند، پر از خدمات رفاهی برای توریست هاست، از کافه بگیرید تا سرویس های بهداشتی.
درواقع در رم شما در تاریخ و معماری سیر می کنید، ولی در پیاده رو. با این حال پیاده روهای رم شبیه هیچ جای دیگری نیست، جز خودش. مردمی که بلند بلند حرف می زنند و گاهی وقت ها هم توریست ها را مسخره می کنند و آدرس های غلط می دهند. با این حال شهر رم را با پیاده روهای شلوغ و عریضش هم می شود به یاد آورد. با دست اندازها و پیاده روهای کج و کوله اش. پس اگر اهلش نیستید، بروید به خیابان هایی که می توانید روی سرامیک های کف پیاده رو تصویر خودتان را ببینید. آن جا محله مرفه شهر است.
مسکو
شهر در تسخیر خودروها
به مسکو خوش آمدید، شهری که موتورسواران پیاده روها و ایستگاه های تراموا را قبضه کرده اند؛ کشور تزارها این روزها با هرج و مرج و آشفتگی در معابر خود رو به روست؛ اتومبیل هایی که در پیادهروها پارک می کنند و گاهی در میان آن ها می توان ماشین پلیس را هم دید، موتور و دوچرخه هایی که کلافه از ترافیک به پیاده رو می گریزند، سنگ های بزرگ برای ممانعت از ورود اتومبیل ها و هزاران مثال دیگر که نشان می دهد خیابان ها و پیاده روهای مسکو همانند رقیب خود سن پترزبورگ، گزینه خوبی برای پیاده روی توریست ها و تفرج آنها نیست.
مسئولان در مسکو به دنبال آن هستند تا با طرح ریزی برنامه مدیریتی به منظور بهبود و حفظ مسیرهای عابر پیاده قابل دسترس برای همه اعضای جامعه بکوشند. خلاصه این که مسکو علاوه بر جاذبه هایی که بارها در عکس و فیلم دیده ایم، مشکلاتی از این دست نیز دارد. در همین راستا، دولت از صاحبان مشاغل در مسکو خواسته تا با کمک شهرداری ها پیادهروهای مقابل ملک خود را بهسازی کنند.
بناست تا این افراد درخواست خود را به شهرداری بفرستند، سپس یک کارشناس به محل مورد نظر رفته، برآورد قیمت کند و مالک هزینه ساخت و ساز را بپردازد. هنگامی که در خیابان اصلی مسکو به نام مارکت استریت قدم می زنید، همه چیز خوب پیش می رود، دسته های گلی که در هوا معلق هستند، نگاه به مردمی که گاه دوستانه و گاه جدی به راه خود ادامه می دهند، اما قضیه از جایی بیخ پیدا می کند که این خیابان شیک و تر و تمیز رفته رفته به یک سراشیبی می رسد، نه خط کشی و نه حتی محلی برا یعبور معلولان، سالمندان یا نابینایان.
در کنار این خیابان یک زیرگذر مشابه آن چه در چهارراه ولی عصر تهران یا چهارراه ادبیات شیراز شاهد هستیم، وجود دارد که عمر آن به 100 سال می رسد و برخی مردم تصور می کنند که استفاده از آن تا حدودی ناایمن است، به ویزه برای افراد ناتوان یا معلولان ذهنی. اما در کنار این نقصان ها، مسکو زیبایی های منحصر به فردی نیز دارد که در آن میان می توان به میدان سرخ اشاره کرد؛ پیاده روی عصرگاهی هنگام غروب آفتاب در کنار کاخ کرملین و کلیسای جامع سنت باسیل تجربه ارزشمندی است.
ملبورن
دو پروژه برای بهترین پیاده روها
ملبورن به شهر فرهنگ و هنر، مد، تفریح و ورزش معروف است. این شهر زیبا آنقدر پارک و فضای سبز دارد که در استرالیا به آن «شهر باغ ها» می گویند. این شهر تمیز و دلباز، مهد سینما و موسیقی استرالیا هم هست و مجموعه این امتیازات باعث شده تا در سال های اخیر به عنوان باکیفیت ترین شهر دنیا برای زندگی معرفی شود. حالا مدیران شهرداری ملبورن می خواهند به امتیازات شهرشان یک نمره دیگر اضافه کنند و برای این جهش، پیاده روها را هدف خود قرار دادند.
از ابتدای سال 2016 شهرداری ملبورن دو پروژه در زمینه توسعه پیاده راه ها را آغاز کرده است. پروژه اول طراحی پیاده روها براساس امکان سنجی و نیاز شهروندان هر منطقه است. به عبارت دیگر طراحان شهری ملبورن براساس پارامترهای جمعیتی، کاربری و کالبدی هر منطقه، پیاده روها را بازسازی و بازپیرایی می کنند. مثلا اگر در منطقه ای از شهر مهدکودک و مدرسه بیشتری وجود داشته باشد، پیاده روها برای استفاده افراد کم سن و سال طراحی می شوند یا اگر منطقه ای کانون مراکز خرید و فروشگاه ها باشد، پیاده روها مسطح و با ظرفیت جمعیت بیشتر بازطراحی می شوند.
شهرداری ملبورن به این نتیجه رسیده است که شهر باید برای پیاده ها مناسب سازی شود و برای اینکه این ایده را عملی کند به تقاضای شهروند او طبقه بندی کالبدی شهر اهمیت داده است. مهندسان شهرساز ملبورن ماه های زیادی را برای مطالعه این طرح وقت گذاشته اند و کار را به گونه ای پیش برده اند که بازطراحی پیاده راه ها برای شهروندان ایجاد سر و صدا نکند یا مانع عبور و مرور نشود. بنابراین این پروژه با سرعت زیادی به مرحله بهره برداری نزدیک شده است.
پروژه دیگر شهرداری ملبورن پاسخ به درخواست صاحبان خانه ها و ساختمان ها برای ایجاد پیاده راه های اختصاصی مشرف به املاک آنهاست. شهرداری ملبورن این فرصت را فراهم کرده که شهروندان ابتدا یک درخواست رسمی و حقوقی برای طراحی و ساخت پیاده راه به این نهاد ارائه کنند و پس از آنکه این درخواست بررسی شد، با نگاه به ظرفیت های محلی و شهری این پیاده راه ساخته خواهدشد. جالب اینجاست که طراحی و ساخت این پیاده روها برای شهروندان و صاحبان املاک و خانه ها هیچ هزینه ای در بر ندارد و شهرداری خود نسبت به تامین هزینه این پروژه اقدام می کند.
اینها اقدامات جدید شهرداری ملبورن است؛ از گذشته هم پیاده روهای این شهر امکانات خوبی داشتند.
یکی دیگر از جاذبه های این شهر در پیاده روها، کافه های روباز و فصلی پیاده راه ها است. شهرداری به متقاضیان این امکان را داده که در پیاده روهای شهر و مناطقی که مشخص شده اقدام به تاسیس و راه اندازی کافه کنند. این کار باید براساس قوانین شهری ملبورن باشد و کافه داران ابتدا باید از طریق یک درخواست رسمی به شهرداری کار خود را کلید بزنند؛ درخواستی که هیچ هزینه ای برای کافه داران نخواهدداشت.
استکهلم
سرد اما بدون برف و یخ
پایتخت سوئد با نمادهایی همچون جزیره های شهری، آب راه های فراوان، بانک ها، دانشگاه استکهلم و کمپانی اریکسون شناخته می شود. اما اینجا «پایتخت سبز» اروپاست و تنها شهری در جهان است که دور سوخت فسیلی را خط قرمز کشیده تا هوای پاک را برای شهروندانش تضمین کند. آلاینده های زیست محیطی در پایتخت سوئد در پایین ترین سطح ممکن قرار دارند و بزرگ ترین شبکه حمل و نقل پاک اروپا در این شهر خودنمایی می کند. شهرداری و دولت دائما مردم شهر را به استفاده از دوچرخه و وسایل حمل و نقل عمومی پاک دعوت می کنند و مردم شهر هم ترجیح می دهند این دعوت را پاسخ دهند.
در چنین شهری باید پیاده رو از اهمیت ویژه برخوردار باشد و عبور و مرور در پیاده راه ها رونق بگیرد؛ همین طور هم هست اما یک مشکل وجود دارد. سوئد کشور سردسیری است و در بیشتر اوقات سال سرمای هوا باعث یخ زدگی معابر، خیابان ها و حتی مجسمه های شهری می شود. در چنین شرایطی شاید نخستین راه حل هر شهر این باشد که در مورد خیابان ها و بزرگراه ها چاره ای اندیشیده شود؛ چرا که رفت و آمد خودروها باید روان و بدون خطر باشد تا آسیبی به سرنشینان وارد نشود.
البته شهرداری استکهلم در این باره یکی از پیشگامان شهرسازی است و اغلب خیابان ها و بزرگراه های شهر بدون مشکل یخ زدگی و انباشته شدن برف در اختیار شهروندان هستند؛ اما آنچه این شهر را به همراه چند شهر دیگر منطقه اسکاندیناوی متمایز می کند سیستم پیاده روهای گرم آن است. کافی ست صبح یک روز سرد زمستانی از منزل یا هتلی در استکهلم خارج شوید تا ببینید که برف و یخ دیشب هیچ تاثیری در پیاده روها نداشته و شما بدون هیچ مشکلی می توانید روی پیاده راه های شهر قدم بزنید.
واقعیت این است که شهرداری استکهلم اکثر قریب به اتفاق پیاده روهای شهر را مجهز به سیستم گرمایش از کف کرده و این سیستم باعث می شود تا شهروندان و عابران پیاده حتی در سردترین روزها و شب های سال هم بدون دغدغه در پیاده روها قدم بزنند و از امکانات شهری تعبیه شده در کناره های پیاده رو مثل کافه ها، فروشگاه ها و سینماها استفاده کنند.
این سیستم های گرمایشی با استفاده از انرژی های پاک کار می کنند و آسیبی برای محیط زیست به همراه ندارند. پیاده راه های گرم و خشک استکهلم همچنین مجهز به میله های پارک دوچرخه هستند و مسیرهای ویژه ای برای دوچرخه سواری دارند. وقتی در یک روز سرد در شهر قدم می زنید، نگاهی هم به مجسمه ها بیاندازید؛ آنها هم بدون برف و یخ خودنمایی می کنند چون هر روز با سیستم آب گرم غیرشرب شست و شو داده می شوند.
توکیو
سایبانی از پر سیاووشان
ژاپن سردمدار تکنولوژی و فناوری در جهان با 13 میلون جمعیت که به منضبط بودن و وقت شناسی شهره اند، در راستای تشویق جامعه به پویایی بیشتر و استفاده کمتر از وسایل نقلیه با الهام از علم و معماری امکانات رفاهی بسیاری را در پیاده روها قرار داده است. فرقی ندارد در خیابان های بزرگ و پهن توکیو قدم بزنید یا در معابر کوچک، هیچ وسیله نقلیه ای مانع شما نمی شود؛ چرا که اساسا هیچ وسیله نقلیه ای در هیچ نقطه شهری حق پارک کردن در هیچ خیابانی را ندارد، اصلا به همین دلیل است که شما در توکیو یا شهرهای دیگری مانند کانازاوا، تابلو هشدار پارک ممنوع را نخواهید دید. همین امر باعث شده تا هنگام راه رفتن در پیاده روهای توکیو، عابران سکوت و آرامش را تجربه کنند.
از جمله اقداماتی که مسئولان حوزه شهری در ژاپن به کمک پلیس راهنمایی و رانندگی انجام داده اند، انتقال هشدارها و تابلوهای راهنمایی به کف خیابان و پیاده روهاست. به تصویرکشیدن این اطلاعات با اشکال گوناگون و رنگ بندی های جذاب روی سنگ فرش پیاده رو ها عابران و دوچرخه سوارها را ملزم به رعایت نکات ایمنی و رفتارهای ترافیکی می کند. گاهی با دیدن یک فرد نابینا یا ناتوان نخستین مسئله ای که به ذهن مان خطور می کند، این است که این فرد چگونه باید از خیابان عبور کند؟
دولت توکیو برای این مسئله هم راهکار خاص خودش را دارد؛ فناوری که می شود نام آن را چراغ راهنمای موزیکال گذاشت. این چراغ راهنمایی مجهز به یک زنگ یا ملودی روح نواز است که با سبز شدن چراغ عابر، این ملودی ملایم پخش می شود تا نابینایان بدانند که اجازه حرکت دارند. وقتی صحبت از پیاده روی و امکانات شهری مناسب می شود، باید از خیابان ایچو در توکیو هم نامی برد، خیابانی مملو از درختان پرسیاووشان که خودشان آن را ایچو و انگلیسی ها آن را جینگو بیلوبا می خوانند.
این درختان به دلیل توانایی خاص برای تحمل آلودگی، رشد و بالندگی شان در فضای محدود و به طور کلی مقاومت شان در برابر بیماری و حشرات، گزینه مناسبی برای فضاهای شهری هستند تا جایی که ژاپنی ها خود عنوان می کنند این درخت از معدود موجودات زنده ای است که توانسته در هیروشیما از بمب اتم جان سالم به در برد.
جینگو یا پرسیاووشان در معابر و پیاده روهای ژاپن گاه نقش سایبانی برای فرار از گرما را هم ایفا می کند و گاه در پاییز سقفی است برای همسران عاشق و آلاچیقی برای رستوران ها. اما آن چه که مسلم است، درخت جینگو حالا دیگر نماد پیاده روهای توکیو است.
ایروان
باغچه هایی در تاریکی
پیاده روهای تاریک اما پر از گل نخستین چیزی است که در نگاه اول به پیاده روها در ایروان جلب توجه می کند. اما چرا تاریک، از آن جا که کمبود انرژی یکی از معضلات اساسی کشور ارمنستان است، در شهر ایروان کمتر چراغی ویژه روشن کردن خیابان ها یا پیاده روها دیده می شود و اغلب خیابان های اصلی ایروان هنگام غروب آفتاب، ظلمات کامل است و تنها مغازه ها و دستفروش ها به آن اندک روشنایی می بخشد.
شرایط پیاده روهای ایروان در زمستان به گونه ای دیگر است. با آغاز این فصل مردم ایروان باید تمامی هنر خود را به کار گیرند تا بتوانند تعادل شان روی یخ ها را حفظ کنند، به ویژه در ساعات اولیه روز و در آخر شب. در این فصل دیگر نه خبری از بوته های گل است و نه پنجره ای باز و آن زمان که احساس می کنی بر بلوک بزرگی از یخ ایستاده ای تنها تاریکی است و سرما.
شاید همین دلایل است که باعث می شود برخی آمارها از افسردگی مردم ارمنستان خبر دهند، پیاده روهای تاریک و یخ زده در زمستان و تاریکی مطلق در تابستان، کشتار ارامنه توسط سران عثمانی که منجر به کشته شدن یک و نیم میلیون نفر از ارامنه و مهاجرت اجباری میلیون ها نفر دیگر شد نیز دلیلی دیگر بر روحیه افسرده این ملت است. درصد بالایی از مردم زیر خط فقر زندگی می کنند و این در روحیه و نظم ارتباطی آن ها با یکدیگر و گردشگران تاثیر گذاشته است.
در مرزهای ورودی ممکن است ماموران گمرک یا پلیس برخوردهای غیرمودبانه ای داشته باشند. با این حال ایروان ارمنستان زیبایی های بسیاری دارد. در این شهر خانه ها به زیبایی شهر، خاصه پیاده رو ها کمک شایانی کرده اند؛ خانه هایی سنگی در کنار خیابان های سنگفرش، پیاده روهای پر از گل از جمله مواردی است که هر توریستی را به خود جذب می کند.
تصور کنیم صندلی های چوبی که غروب ها اهالی خانه، نشستن روی آن ها را به نشستن روی مبل خانه های شان ترجیح می دهند. تقریبا هر شخصی که یک بار به ارمنستان سفر کرده باشد، دریچه هایی را روایت می کند که باد با پرده ها در هوای خیابان بازی می کند.
