در این نوع معماری، ساختمان نه تنها با شرایط اقلیمی منطقه خود را تطبیق می‌دهد، بلکه ارتباط متقابلی با آن برقرار می‌کند.
هرچند تکنولوژی، آسایش و راحتی روزافزونی رابرای انسان فراهم کرده است، اما درنتیجه هجوم افراد به شهرنشینی، بسیاری از زمین‌های طبیعی و جنگل‌ها دستخوش تغییرات شده است. مصرف انرژی برای تردد، ساخت وساز، تامین سرمایش و گرمایش افزایش یافته و درنتیجه آلودگی هوا و آلودگی صوتی بیشتر شده است. شهرها انرژی را مصرف کرده و به جای آن زباله و آلودگی ایجاد می‌کنند.
درنتیجه پیشرفت صنعت، نیاز به بهره‌برداری از منابع طبیعی نیز بیشتر شده است؛ به نحوی که بهره‌برداری غیرمنطقی از منابع طبیعی منجر به نابودی آنها می‌شود. برای ادامه زندگی در این چرخه، احتیاج انسان به انرژی بیشتر شده است. ولی اکنون در مرحله‌ای قرارداریم که منابع انرژی رو به اتمام هستند و این در حالی است که امروزه بخش قابل توجهی از انرژی معادل با بیش از 40 درصد مصرف انرژی کشور، در بخش مسکونی مصرف می شود. این میزان مصرف از آنجایی که بخش خانگی، بخش غیرمولدی را تشکیل می دهد، رقم بسیار بالایی است.
معماری سبز، راهی برای افزایش عمر ساختمان‌ها
از سوی دیگر، با توجه به اینکه امروزه عمر مفید ساختمان در کشورهای پیشرفته 120 سال و در ایران 30 سال است، کارشناسان ساختمان سبز را به عنوان راهکاری برای حل این معضل معرفی می‌کنند و معتقدند: حفظ محیط زیست و بهره‌وری انرژی در ساختمان‌سازی، دغدغه امروز جهان است و به همین دلیل حرکت به سمت و سوی ساختمان سبز یا معماری سبز می‌تواند کاهش مصرف انرژی، کاهش تولید دی‌اکسیدکربن، کنترل مصرف منابع طبیعی و حفظ محیط زیست را به دنبال داشته باشد.
بر این اساس دو هدف اصلی اجرای طرح ساختمان سبز، استفاده از انرژی‌های تجدیدپذیر و کنترل مصرف انرژی است و در این ساختمان‌ها نه تنها مصرف انرژی به حداقل می‌رسد، بلکه کیفیت ساخت و درنهایت عمر ساختمان افزایش می‌یابد. چرا که ساختمان سبز به محیط زیست آسیب وارد نمی‌کند، از مصالح بومی و قابل بازیافت در ساخت بهره می‌گیرد و مبحث 19 قانون نظام مهندسی مبنی بر کاهش مصرف انرژی را به طور کامل اجرا می‌کند. با این نگرش و لزوم کاهش مشکلات، ایجاد ساختمان‌های سبز و در عین حال پایدار با توجه به مشکلات زیست‌محیطی موجود برجسته می شود.
