نقشه‌کشی و طراحی داخلی فضاهای ساخته شده توسط انسان، بخشی از طراحی محیطی است که به طور کلی به معماری مربوط می‌شود.
به گزارش سازه نیوز، اگرچه اشتیاق ساخت محیطی خوشایند خود به اندازه تمدن انسانی قدمت دارد، با این حال طراحی داخلی حوزه‌ای نسبتا جدید در نظر گرفته می‌شود. از اواسط قرن بیستم، به دفعات مکرر از اصطلاح "طراح داخلی" استفاده شده است، اما این اصطلاح به حوزه وسیع‌تری از فعالیت دلالت می‌کند و در عین حال، خود را به عنوان یک حرفه مستقل معرفی می‌کند. در برخی از کشورهای اروپایی، به خصوص در شهرهایی که این حرفه به خوبی شکل گرفته است، از آن به عنوان معماری داخلی هم نام برده می‌شود.
اجزای فیزیکی طراحی داخلی
چنانچه طراحی داخلی را از منظر زیبایی‌شناسی مورد بررسی قرار دهیم، اثرات کل در مقایسه با اجزا یا عناصر خاص که مورد استفاده قرار گرفته‌اند، بسیار مهم‌تر هستند. همین امر در اجزای معماری هم صدق می‌کند، از این رو در مطالعه موارد زیر باید آن را در نظر داشت. در این مطلب اجزای اصلی در طراحی خانه (نظیر: سقف، کف، دیوار، در و پنجره) مورد بررسی قرار گرفته و سعی شده است تا از نگاهی تخصصی‌تر به طراحی داخلی پرداخته شود.
اگرچه سقف‌ها بزرگترین سطح یکدست در بیشتر مکان‌ها هستند، اما اغلب توسط طراحان مبتدی و گاهی اوقات حتی توسط طراحان حرفه‌ای هم نادیده گرفته می‌شوند، که این امر اغلب منتج به حجمی از دستگاه‌های روشنایی غیر مرتبط، خروجی‌های تهویه مطبوع و مسائلی از این دست به خصوص در دفاتر و ادارات می‌شود. در عصر باروک و سنت‌های قرن هجدهم، طراحی‌های زیبای داخلی، سقف‌های تزئین شده زیادی به همراه سطوح رنگ شده یا با جزئیات گچ‌بری‌ها و پنجره‌های پر نقش و نگار بسیار مورد تاکید بود.
تعداد کمی از طراحان امروزی از مزایای طراحی سقف بهره می‌برند. یکی از ظرفیت‌هایی زیبایی شناسی ایجاد طرح های متفاوت نظیر طرح و نقش چوب در سقف ها است. البته که باید به سقف ساده گچی که در یک محیط داخلی طراحی شده احترام گذاشت؛ اما اغلب سقف گچی سفید نیاز دارد تا نور و آرامش منسجم را به فضا منعکس کند. از آنجایی که اکثر سقف‌های مدرن کوتاه هستند، نقش‌های پیچیده یا رنگ‌های قوی می‌تواند احساس افسردگی را ایجاد کند، همین امر باعث محبوبیت‌های سقف‌های ساده سفید می‌شود.
در ساختمان‌های عمومی اغلب یک سقف "معلق" در زیر بتن های ساختمانی وجود دارد. فضای پشت سقف "معلق" برای تجهیزات مکانیکی و همچنین برای مخفی کردن سیستم‌های روشنایی کاربرد دارد.
در مورد تغییرات ارتفاع و اندازه فضا داخلی بحث‌هایی صورت گرفته است. حفظ ارتفاع متغیر سقف مرتبط با نقشه اتاق، نکته‌ای حائز اهمیت است. برای مثال سقف کوتاه در سالن نشیمن می‌تواند خوشایند باشد و احساس صمیمیت را القا کند، اما سقف کوتاهی که تنها بخشی از فضا را بپوشاند بیشتر می‌تواند آزار دهنده باشد.
به طور کلی، دو نوع کفپوش در فضای داخلی داریم؛ آن‌هایی که بخشی از ساختار خانه هستند و آن دسته که بعدا بر روی کف اجرا می‌شوند. طراحان داخلی که با معماران کار می‌کنند این موقعیت را دارند تا به طور خاص بر روی کف واحدها کار کنند، اجراهایی مانند سنگ لوح، موزاییک، سنگ، آجر، بتن و یا چوب، اما در بسیاری از موارد کف واحدها در مراحل پایانی طراحی می‌شوند. اجرای سنگ در کف یک ساختمان تمام شده و یا یک ساختمان در حین بازسازی می‌تواند گزینه مناسب و زیبایی باشد، اما این متریال زیبا برای اجرا در کف، گران هستند.
پوشش‌های مصنوعی و ترکیبی معمولا به عنوان متریال ارتجاعی در کف طبقه بندی می‌شوند. قدیمی‌ترین نوع این کفپوش، لینولئوم (نوعی کفپوش با الیاف پلاستیکی) است. مواد کفپوش ارتجاعی در اواخر قرن بیستم عرضه شد شامل (آسفالت، آزبست وینیل، لینولئوم کف اتاق، چوب پنبه، وینیل) است. کف چوب پنبه‌ای ترکیبی است زیبا، اما نگهداری آن دشوار است و دوام ندارد. امروزه کاشی‌های ، مواد کفپوش عالی از نظر اقتصادی و نگهداری هستند. آنها می‌توانند تقریبا به هر شکلی ظاهر شوند؛ این مزیت برای سازندگان وسوسه‌انگیز است.
کاشی‌های ساده، در رنگ‌ها یا طرح‌های مختلف بسیار جذاب و مناسب هستند، اما اغلب آنها به طرح سنگ، آجر، موزاییک یا سایر مواد طبیعی یا مصنوعی ساخته می‌شوند که به طور کلی رضایت کمتری را در مصرف کنندگان به وجود می آورند. وینیل‌های خالص گران ترین کفپوش های ارتجاعی هستند و از نظر "طراحی" بیشترین تغییر شکل را داشته‌اند. "وینیل"ها نرم‌ترین و مقاوم‌ترین کاشی‌ها هستند و نگهداری آنها نیز بسیار آسان است. "کاشی های آسفالتی" کمترین قیمت را دارند و اگرچه کاملا شکننده و سخت در زیر پا هستند، اما به طور گسترده به عنوان کفپوش ارتجاعی مورد استفاده قرار می‌گیرد. "آزبست وینیل" در زیر پا نرمتر است و از لحاظ مقاومت در برابر چربی، نسبت به آسفالت بهتر است، اما هزینه آن به طور کلی بالاتر است. "لینولئوم" که از نظر هزینه بین آسفالت و کفپوش‌های وینیل قرار دارد، برای استفاده های سنگین، مناسب است.
234 سال از زمانی که آغا محمد خان قاجار تصمیم گرفت تا تهران را به عنوان پایتخت خود انتخاب می کند می گذرد، سال هایی که در گذر تاریخ این روستای بزرگ شده حکایت های زیادی از تلخ و شیرین های این شهر دارد. در آن زمان مورخان زیادی آمدند تا روایتگر تهران باشند. روایت هایی که گاه توسط متشاران خارجی چهره این شهر را به مانند یک وصله ناجور در میان شهرهای بزرگ و کوچک ایران معرفی کردند. از زمانی که ناصرالدین شاه قصد سفر به فرنگ را کرد و نخستین دوربین عکاسی را وارد ایران کرد، آن زمان بود که تصاویری از تهران قدیم خلق شد و تا به امروز نیز ادامه دارد. اما آنچه که در طول حداقل یکصد سال اخیر حائز اهمیت است، این است که عکاسان هنوز نتوانستند جامعه شناسی و شهرسازی تصویری این کلانشهر را به طور دقیق و کامل به تصویر بکشند. عکاسان بر این باورند که عدم حمایت متولیان حوزه هنر و فرهنگ از حوزه عکاسی برای نشان دادن زیبایی های تهران باعث شد تا حتی در گردشگری مجازی از کشورهای همسایه هم عقب بمانیم. 
