استاندارد شاخص کیفیت زندگی که مرکز فرصتهای شهرنشینی (COU) از آن استفاده کرده، میانگین دستمزدهای پرداختی شهرهای بزرگ با جمعیت بیش از 500 هزار نفر در سال 2015 را در نظر گرفته و آنها را با هزینه زندگی در این شهرها تطبیق داده است. در این زمینه، یعنی توازن حقوق با هزینهها، شهرهایی که سهم بیشتری از مشاغل با پرداخت دستمزد بالا را داشته، عملکرد بهتری دارند مثل شهرهای سنجو، کالیفرنیا و هوستون. تفاوت اصلی هزینههای زندگی بین شهرها مربوط به تامین هزینه مسکن است؛ در سال 2014 در شهرهای امریکا هزینه تهیه وسایل زندگی بین 23 درصد و هزینه خدمات شهری 35 درصد متغیر بوده است، اما در مورد هزینه اجاره، تفاوتها میان گرانترین و ارزانترین نواحی شهری چیزی حدود 194 درصد بوده است و این آمار در حوزه خرید مسکن به رقم قابل توجه 775 درصد میرسد. هزینه مرکب شاخص کیفیت زندگی که موسسه COU برای استانداردهای شاخص کیفیت زندگی در نظر گرفته ترکیبی از اجاره سالیانه و همچنین هزینههای مالکیت مسکن برای خریداران احتمالی است.
در گزارش منتشر شده از سوی این موسسه شهرهای ابتدایی و انتهایی لیست به چهار گروه اصلی تقسیم شدهاند: گران اما به صرفه؛ قیمت نسبتا معقول با دستمزد بالا؛ گران اما بسیار پر هزینه، فاقد صرفه اقتصادی، و نهایتا مناطق ارزان قیمتی که فاقد امکانات مناسبند.
گروه اول: گران اما بهصرفه
تعدادی منطقه پر هزینه وجود دارد که به خاطر دستمزدهای پرداختی بسیار بالا. در ابتدای لیست رتبهبندی قرار میگیرند. بیشترین درآمد سالیانه (با توجه به تطبیق دستمزد با هزینه زندگی) ”سنجو" است یعنی قلب دره سیلیکیون، مهد شرکتهای فناوری اطلاعات دنیا. هزینه سالیانه زندگی در این منطقه 63 برابر بیشتر از میانگین ملی است (بالاترین نرخ در کشور امریکا)؛ اما با توجه به بالاترین پرداخت اسمی برای هر شغل به میزان 112300دلار، بعد از تطبیق حقوق با هزینههای زندگی این منطقه همچنان بالاترین دستمزد پرداختی یعنی 68850 دلار را به خود اختصاص می دهد.