بهره‌گیری از فن‌آوری و هوشمندسازی نوید بخش توسعه پایدار سکونتگاه‌های انسانی

معمار شهر - به گزارش خبرنگار پایگاه خبری وزارت راه و شهرسازی، مهرداد بذرپاش وزیر راه و شهرسازی به مناسبت گرامیداشت روز جهانی اسکان بشر امروز ۱۰ مهر مصادف با ۲ اکتبر، پیامی صادر کرد.

متن پیام بدین شرح است: فرا رسیدن اولین دوشنبه ماه اکتبر در هر سال یادآور رسالت مهمی است که جوامع انسانی در قبال فرایند رو به رشد و شتابان توسعه شهرنشینی و شهری شدن دارند رسالتی مهم و تاریخی که متاثر از چالش‌ها و فرصت‌ها و به ویژه پدیده‌های نوظهوری که در سطح جهانی محیط‌زیست و سکونتگاه‌های انسانی را تحت‌تاثیر قرار داده است.

چالش‌ها و پدیده‌هایی که در ابعاد مختلف کالبدی اجتماعی و اقتصادی دیگر پرداختن به آنها با اقدامات منحصراً ملی و محلی قابل مدیریت نیستند. بلکه عزم، اراده و برنامه‌ریزی در سطح جهانی را می‌طلبند. چرا که امروز مسائل و مشکلات سکونتگاه‌های انسانی از دامنه مسائل مهمی چون تامین سرپناه، ایمنی بهداشت و تامین آب بهداشتی و سالم فراتر رفته و با چالش‌هایی بزرگتر نظیر پاندمی‌ها تغییرات آب و هوایی و آلودگی زیست محیطی فراسرزمینی چون آلودگی آب‌های اقیانوس‌ها و دریاهای آزاد و بحران انرژی که مقابله با آنها نیازمند دستور کارهای جهانی راهکارهای مبتنی بر همکاری و مشارکت و اتخاذ تدابیر چند جانبه و چند وجهی و به دور از مرزبندی‌های مرسوم سیاسی در سطح بین المللی است.

هر چند این چالش‌ها هر کدام در نوع خود اثرات منفی و گاهاً مخربی را بر سکونتگاه‌های انسانی از جمله بخش‌های اقتصاد و کسب و کارها گذاشته و می‌گذارند. لیکن فرصت‌های قابل توجهی نیز از رهگذر پیشرفت‌های فن آورانه و در بستر دیجیتال و هوش مصنوعی حاصل شده که در صورت اتخاذ رویکردهای یکپارچه و پایدار در سطوح بین المللی ملی و محلی و با ایفای نقش کلیه بازیگران حوزه سکونتگاهها بهره‌گیری از فن‌آوری و هوشمندسازی می‌تواند نوید بخش توسعه پایدار سکونتگاه‌های انسانی با رونق اقتصادی، و زیرساخت‌های تاب‌آور در مقابل تغییرات اقلیمی و مخاطرات طبیعی ناشی از آن باشد.

آسیب‌ سیاست‌گذاری شهرسازی در دهه‌های گذشته...

معمار شهر - تاریخ توسعه شهرهای ایران را که ورق بزنید، پر است از وعده‌دادن‌ها و عمل‌نکردن‌ها، طرح‌ها و بایگانی‌شدن‌ها، آمدن و رفتن مدیرانی با رویکردهای متفاوت. پر است از طرح‌های شهری که نتوانست مرهمی باشد بر زخم پنهان و آشکار شهر. شهرها اما دیگر زخم‌ها بر تن‌شان عفونت کرده؛ مرهم که نه، دیگر نیاز به جراحی دارند؛ تا جانی دوباره گیرند و مأمنی باشند برای ساکنانشان.

دهه 40 بود که مدیران شهری به منظور سروسامان‌دادن به شهرها با الگوبرداری منسوخ از کشورهای اروپایی، طرح جامع تفصیلی را برای اداره شهر تجویز کردند. چند دهه بعد، کم‌کم آسیب‌ها و تبعات آن مدل برنامه‌ریزی یقه شهرهایمان را گرفت و هر سال راه را برای نفسشان تنگ‌تر کرد. حالا ما مانده‌ایم و شهرهای نیمه‌جان. قرار بود چنین طرح‌هایی میان جمعیت، خدمات، فعالیت و سکونت تعادل ایجاد کند؛ یعنی اساسا مأموریت طرح‌های مدیران شهری همین است اما متأسفانه در عمل نه تنها تعادلی در شهرها اتفاق نیفتاد، بلکه شلختگی، آزردگی و کلافگی از تمامی اجزای شهرها فریاد زده می‌شود.

«شهرسازی بر روی آب» نام نشستی بود که در اول ماه جاری به همین منظور و در آستانه کلیدخوردن نوشتن طرح جامع چهارم برگزار شد. استادان و مدیران حوزه شهرسازی دور هم جمع شده و درخصوص آسیب‌شناسی طرح‌های شهرسازی در این چند دهه اخیر صحبت کردند. سهراب مشهودی، کارشناس معماری و شهرسازی معتقد است چند اشتباه اصولی در طراحی و اجرای طرح‌های جامع اتفاق افتاده که بهترین توصیف آن می‌شود: شهرسازی  روی آب؛ اما این اشتباهات چه بوده که تا به این حد شهرسازی ما را بی‌اصل و بنیان کرده است؟

‌فضای شهری که هر کدام از ما در آن زیست می‌کنیم، بازتابی است از سیاست‌های شهرسازی که در طرح جامع مشخص می‌شود. کارکرد طرح جامع تعیین سه خط قرمز مهم برای شهر است: سقف تراکم ساختمانی، کاربری معین، حد جمعیتی مناطق. همچنین این طرح محدوده قانونی شهر و نحوه استفاده از اراضی را معین می‌کند. با تعیین این محدوده، ارائه خدمات شهری و ایجاد زیرساخت برای اراضی خارجی ممنوع می‌شود.

برای بررسی و آسیب‌شناسی سیاست‌های شهرسازی حال حاضر، باید سیر تحولات طرح جامع را در نظر داشت. با نگاه به طرح‌های جامع شهری و بازخوانی آنها می‌توان سه دوره را برای آن در نظر گرفت:

هشدار کارشناسان حوزه مسکن در خصوص تبعات یک غفلت بزرگ در توسعه شهرسازی کشور...

معمار شهر - در برنامه کنکاش رادیو اقتصاد با حضور کارشناسان حوزه مسکن، چالش‌ها و راهکارهای توسعه شهرسازی در ایران مورد بررسی قرار گرفت.

 *** توسعه شهرسازی در ایران

 به گزارش صنایع، شهر به‌عنوان یک پدیده بسیار پیچیده و در عین حال زنده و پویا است. ابعاد توسعه شهری با حوزه­‌های مختلف دانش بشری در تعامل دوسویه قرار دارد. در کشور ما، اما کماکان این مهم به درستی درک نشده و این امر مشکلات زیادی را در نظام شهر و شهرنشینی کشور به وجود آورده است.

مقوله توسعه شهری در ایران به دلایل مختلفی قابل تحلیل و بررسی است، در این راستا تحقیق و بررسی چالش‌های توسعه شهری می­‌تواند به صورت یک کلیت منسجم موضوع بسیار جالبی برای تشریح باشد.

در همین راستا برنامه هفته گذشته کنکش رادیو اقتصاد به بررسی چالش‌ها و راهکارهای توسعه شهرسازی در ایران و اینکه از بین شهرسازی عمودی یا افقی کدام یک نیاز اصلی حوزه مسکن حال حاضر کشور است، اختصاص یافت

*** ساخت و ساز عمودی یا افقی؟

 دکتر سعید سیفی کارشناس مسائل اقتصادی در حوزه کسب و کار که اجرای این برنامه را نیز بر عهده داشت، در ابتدا با اشاره تاریخچه صنعت ساخت و ساز در جهان، اظهار داشت:

از گذشته در شهرهای بزرگ چالش تامین زمین برای ساخت مسکن همواره به عنوان یکی از چالش‌های اصلی مورد بحث و بررسی بوده است.

شهرسازی در جهان بر اساس متدهای مختلفی از قرون گذشته تاکنون گسترش پیدا کرد و در سال ۱۹۲۸ به بعد طراحی بنگلادشی با ساخت آسمان خراش‌های شهر نیویورک، مفهوم جدیدی را در شهرسازی نوین پایه‌گذاری کرد.

آنچه که کارشناسان مدنظر دارند این است که شهرسازی عمودی در ایران مورد غفلت قرار گرفته و این موضوع تبعاتی را برای کشور به همراه خواهد داشت.

 در ادامه دکتر سیفی به اتفاق مهمانان برنامه به بررسی چالش‌ها و راهکارهای توسعه شهرسازی در ایران پرداختند.

 در همین زمینه فرهاد بیضایی که یکی از کارشناسان حوزه مسکن کشور است در این خصوص، اظهار داشت:

سایت ۴۰۰ هکتاری طایقان قم در انتظار پیاده‌سازی الگوی شهرسازی ایرانی-اسلامی

معمار شهر - به نقل از باشگاه خبرنگاران جوان؛ پیاده‌سازی الگوی شهرسازی ایرانی - اسلامی به عنوان یکی از دغدغه‌های بزرگان دینی و مردم است که در این راستا مسئولان قم در استانی که خاستگاه نظام اسلامی است تلاش دارند تا در سایت ۴۰۰ هکتاری طایقان قم پیاده‌سازی این الگو را اجرایی کنند.

در طراحی سایت ۵ هزار واحد ویلایی طایقان قم تلاش شده تا پایبندی به اصل مسجدمحوری و توجه به پیوست‌های فرهنگی بخشی از الگوی شهرسازی و معماری ایرانی-اسلامی پیاده شود.

سایت طایقان در فاصله هفت کیلومتری شهرک پردیسان قم و نزدیکی روستای طایقان قرار گرفته است. روستای طایقان در بخش سلفچگان قرار دارد؛ ۱۸ کیلومتر با قم فاصله دارد و در جنوب غربی استان قرار گرفته است.

طرح نهضت ملی مسکن یکی از اقدامات کلان دولت مردمی است که توانسته قفل آهنین مسکن در کشور را شکسته و زمینه را برای خانه‌دار شدن افراد فاقد سرپناه فراهم کند.

طرحی که به موازات سراسر کشور در قم نیز با وضعیت مطلوبی دنبال می‌شود و طبق برنامه‌ریزی‌های انجام‌شده و بر اساس گزارش سامانه نهضت ملی مسکن در استان بیش از ۱۴۷ هزار نفر در سامانه مربوطه ثبت‌نام کرده‌اند که از این تعداد حدود ۷۳ هزار نفر حائز شرایط شناخته شده‌اند که ۲۷ هزار و ۸۶۷ نفر از متقاضیان در اراضی ۵۶۰ هکتاری پردیسان و بقیه در دیگر زمین‌های تعیین‌شده، مسکن برای آنان تخصیص داده شده‌است.

طرح نهضت ملی مسکن در قم در هر دو قالب آپارتمانی و خانه‌های یک طبقه حیاط دار در حال اجراست و به جزء اراضی ۵۶۰ هکتاری شهرک پردیسان، تلاش می‌شود تا در سایت‌های دیگر خانه‌ها نوعا بصورت یک طبقه و ویلایی باشد.

نکته حائز اهمیت در خصوص طرح‌های یک طبقه‌سازی نهضت ملی مسکن در استان قم، تلاش بر طراحی این نقاط جدید جمعیتی بر مبنای نظام شهرسازی ایرانی و تطابق آن با آموزه‌های دینی و پیوست‌های فرهنگی است.

به باور صاحب‌نظران دینی، شهر یک موجود مرده‌ای نیست که فقط از خشت و آهن درست شود، بلکه زنده است که انسان‌ها در آن زندگی می‌کنند لذا برای درست کردن شهر باید انسان را شناخت و به نیاز‌های آن آگاه بود. در شهرسازی باید توجه داشت که در آن قرار است انسان مومن به خدا زندگی کند. شهر نباید به گونه‌ای باشد که رابطه انسان و خدا را تحت تاثیر منفی قرار دهد.

مسکن در کنار این که یک سرپناه و مأمن برای خانواده محسوب می‌شود از مهمترین نهاد‌ها برای پرورش و تعالی نیز است؛ بنابراین سبک و نوع معماری مسکن ظرفی برای سبک زندگی است که نوع تعاملات، پیوست‌های فرهنگی و اصول همسایگی در آن کاملا تاثیرگذار است.

بر همین اساس در طراحی سایت ۴۰۰ هکتاری طایقان قم برای احداث ۵ هزار واحد ویلایی تلاش شده تا نظام شهرسازی و معماری آن بر اساس اصل مسجد محوری و با در نظر گرفتن اصول و پیوست‌های فرهنگی باشد.

الگوی نوین برنامه‌‌‌ریزی شهری ...

معمار شهر - به نقل از دنیای اقتصاد، همزمان با آغاز مقدمات تدوین طرح جامع جدید شهر تهران، رئیس گروه شهرسازی جامعه مهندسان مشاور ایران، الگوی نوین برنامه‌‌‌ریزی شهری مطابق با تجارب موفق دنیا را تشریح کرد. سهراب مشهودی، رئیس گروه شهرسازی جامعه مهندسان مشاور ایران در گفت و گو با دنیای اقتصاد با اشاره به شکست طرح‌‌‌های برنامه‌‌‌ریزی و توسعه شهری در طول سال‌‌‌ها و دهه‌‌‌های اخیر، اعلام کرد: برنامه‌‌‌های صلب و برنامه‌‌‌ریزی‌‌‌های مرکزی سنتی، مشابه آنچه در قالب طرح‌‌‌های جامع و تفصیلی شهرها شاهد اجرای آن هستیم، به هیچ وجه پاسخگوی نیاز شهرها نبوده و نیست. به علاوه اینکه هیچ‌‌‌کدام از این طرح‌‌‌ها نیز هیچ‌‌‌گاه در تحقق اهداف خود موفق نبوده‌‌‌اند. از این رو لازم است الگوی نوین برنامه‌‌‌ریزی شهری در طراحی برنامه‌‌‌های توسعه شهری تهران و سایر شهرهای کشور به کار گرفته شود. در غیر این صورت هر طرح تازه‌‌‌ای که در قالب طرح جامع، تفصیلی و ... شهرها تهیه و ابلاغ شود سرنوشتی جز آنچه طرح‌‌‌های قبلی به آن دچار شدند نخواهد داشت.

وی با بیان اینکه به طور عام الگویی که تاکنون مبنای برنامه‌‌‌ریزی و طرح‌‌‌ریزی برای شهرها بوده، الگویی خطی بوده است، تاکید کرد: این الگو از دهه‌‌‌های گذشته فاقد اثر و کارآیی بوده است . الگوی تهیه، تصویب واجرای طرح‌‌‌های جامع و تفصیلی شهرها نیز بر همین منوال بوده است.

مشهودی علاوه بر مردود خواندن الگوی خطی تهیه طرح‌‌‌ها و برنامه‌‌‌ریزی‌‌‌های شهری در رفع مشکلات و پاسخ به نیازهای شهرها و شهروندان، تصریح کرد: بررسی‌‌‌ها و تجارب مربوط به طرح‌‌‌های جامع  و تفصیلی شهرها نشان می‌‌‌دهد این طرح‌‌‌ها مرده  وکهنه به دنیا می‌‌‌آیند. چرا که به طور متوسط مراحل مربوط به تدوین، تصویب و ابلاغ طرح‌‌‌های توسعه شهری مانند طرح‌‌‌های جامع  و تفصیلی شهرها، بین ۳ تا ۸ سال به طول می‌‌‌انجامد ؛ حتی در یک مورد در یکی از کلان‌شهرهای کشور برای تدوین و ابلاغ یک طرح توسعه شهری با افق ۱۰ ساله، زمانی معادل ۱۵ سال به طول انجامید. مشخص است که این طرح‌‌‌ها که به صورت بلندمدت و بدون امکان پایش و ویرایش متناسب با نیازهای شهر نوشته می‌‌‌شوند محکوم به شکست خواهند بود؛ چرا که نیازهای شهر و ویژگی‌‌‌های گوناگون آن به صورت مداوم در حال تغییر  و تحول است و چگونه می‌‌‌توان در قالب یک طرح ۲۰ساله که یک پروسه طولانی مدت نیز برای تهیه و تصویب آن، زمان صرف شده است، شهر را اداره کرد؟

آیا طرح جامع به عنوان خط قرمز شهر باید فصل‌‌‌الخطاب باشد؟

معمار شهر - به نقل از دنیای اقتصاد، مدیریت شهری پایتخت برای تدوین طرح جامع «تهران تا ۱۴۲۵»، کارنامه مردود شهرداران ۲۰سال گذشته در اجرای طرح جامع «تهران تا ۱۴۰۵» را منتشر کرد. طرح جامع تهران، سه خط‌قرمز برای اداره پایتخت تعیین کرده است؛ سقف تراکم ساختمانی، کاربری معین و حد جمعیتی در مناطق ۲۲گانه. این خطوط که براساس «ظرفیت‌های طبیعی و خدماتی شهر» ترسیم شده، طی دو دهه اخیر، در حد ۱۳ درصد اجرایی (عمل) شده است. شهرسازان، این مدل برنامه‌ریزی را «شهرسازی روی آب» توصیف می‌کنند. اما گروهی به بهانه بی‌خاصیتی طرح جامع، دنبال «اختیار نامحدود» برای شهرداری هستند.مقدمات تدوین طرح اداره تهران تا 1425 ، کلید خورد. همزمان با نزدیک شدن به اتمام دوره افق 20 ساله طرح جامع شهر تهران، تدوین طرح جامع جدید در حالی در دستور کار مدیریت شهری پایتخت قرار گرفته است که کارنامه مردود شهرداران در اجرای این طرح، منجر به شکل‌‌‌گیری دو دیدگاه متناقض درباره طرح‌‌‌های توسعه شهری شده است.

در شرایطی که یک گروه از کارشناسان و دست‌‌‌اند‌رکاران در بدنه مدیریت شهری تهران، ضمن پذیرش کارنامه مردود طرح جامع تهران تا افق 1405، معتقدند عدم اجرای این طرح و عدم پایبندی به آن در طول دو دهه گذشته، عامل بروز بسیاری از بحران‌‌‌ها و نابسامانی‌‌‌های زیست‌‌‌شهری در پایتخت بوده است، گروه دیگری از شهرسازان، از اساس، تدوین طرح جامع مشابه طرحی که در سال 85 تهیه و در سال 86 به عنوان طرح جامع شهر تهران ابلاغ شد را به دلیل عدم تحقق‌‌‌ اهداف مندرج در آن، بی‌‌‌فایده می‌‌‌دانند. آمارهای ارائه شده از سوی رئیس نهاد راهبری و پایش طرح‌‌‌های توسعه شهری تهران نشان می‌‌‌دهد به لحاظ اجرایی، طرح جامع پایتخت تاکنون تنها 13درصد تحقق داشته است. این در حالی است که رئیس‌‌‌گروه شهرسازی جامعه مهندسان مشاور نیز تحقق طرح‌‌‌های توسعه‌‌‌شهری در شهرها را تاکنون کمتر از 15درصد عنوان می‌‌‌کند. این دو آمار نشان دهنده کارنامه مردود شهرداران در تحقق و پایبندی به اصول و خطوط قرمز تعیین شده در طرح جامع پایتخت است. طرح جامع شهر تهران طرحی است با افق 20ساله که خطوط قرمز و چارچوب‌‌‌های اصلی برای اداره شهر به منظور تعیین حد و مرزهای هر نوع تصمیم و سیاستگذاری دولت و مدیریت شهری در پایتخت و همچنین الگوهای توسعه شهری و نحوه ساخت  وساز در شهر را مشخص می‌‌‌کند. در واقع این طرح، الزامات مربوط به میزان و نوع کاربری‌‌‌ها، تراکم‌‌‌ها، سقف جمعیت‌‌‌پذیری کل شهر و هر کدام از مناطق 22گانه پایتخت  و ... را براساس مجموعه‌‌‌ای از انواع امکانات، ظرفیت‌‌‌ها و محدودیت‌‌‌های شهر از جنبه‌‌‌های مختلف به خصوص جنبه‌‌‌های زیست‌‌‌محیطی، تعیین می‌‌‌کند. طرحی که در آن ملاحظات مختلفی از جمله ملاحظات زیستی و ظرفیتی شهر و همچنین کیفیت زندگی در آن، تعیین شده و از این رو می‌‌‌توان از آن به عنوان نقشه بالادست اداره شهر در یک افق 20ساله، یاد کرد. از آنجا که افق طرح جامع شهر تهران که در سال 96 مصوب شد سال 1405 است، نهاد راهبری و پایش طرح‌‌‌های توسعه شهری تهران، در حال انجام مقدمات لازم برای تهیه طرح جامع جدید است. این نهاد بعد از 19سال تعطیلی، به تازگی، احیا شده و ماموریت دارد با نظرخواهی از شهرسازان و مدیران شهری، طرح جامع جدید شهر تهران تا افق 1405 را طراحی کند.

در مقابل دیدگاه گروهی از شهرسازان و مدیران شهری که در تلاش برای طراحی مدل به روزرسانی شده  و بهینه برای تهیه طرح جامع جدید پایتخت هستند، گروهی نیز از ماه‌‌‌ها قبل، پیش‌‌‌حمله به طرح‌‌‌های جامع وتفصیلی شهرها را آغاز کرده‌‌‌اند. گروهی که در مقابل دیدگاه نیاز شهرها به طرح‌‌‌های مدرن، مساله‌‌‌محور، به روز‌رسانی شده و متناسب با ظرفیت‌‌‌ها، امکانات و محدودیت‌‌‌های شهر، معتقدند اساسا تهیه طرح‌‌‌های برنامه‌‌‌ریزی برای شهرها اشتباه است. آنها معتقدند عدم اجرا  و شکست این طرح‌‌‌ها در اداره این شهر‌‌‌ها سندی است که نشان می‌‌‌دهد از این به بعد نباید طرحی برای اداره شهر نوشته شود و باید دست‌‌‌ شهرداران برای اعطای تراکم، تغییر کاربری‌‌‌ها و هر نوع توافق‌‌‌ها  و مجوزهای خارج از طرح‌‌‌های مصوب برای ساخت وساز باز باشد.

 5 واقعیت درباره تهران

نسخه 63 سال پیش در شهرسازی اجرا می شود! 30 درصد جمعیت ایران، حاشیه نشین شدند!

معمار شهر - نشست شهرسازی روی آب به منظور بررسی اثرات تثبیت جمعیت بر طرح های جامع شهری با حضور مهندس سهراب مشهودی، دکتر محمدجواد خسروی پور و دکتر سید امیر منصوری برگزار شد. سهراب مشهودی رییس گروه شهرسازی جامعه مهندسین مشاور در این نشست در ابتدای سخنان خود با بیان اینکه طی پنج دهه اخیر در بسیاری از طراحی های شهرسازی تجربه مشارکت داشته است، گفت: شهرسازی به معنی تعادل بخشی بین جمعیت با فعالیت ها و سکونت است. به همین دلیل اساس شهرسازی را بر جمعیت گذاشته اند.

 

جمعیت حاشیه نشین ایران از 5 درصد به 25 تا 30 درصد رسیده است!

وی با طرح پرسشی مبنی بر اینکه جمعیت چگونه در طرح های شهرسازی عمل می کند، بیان کرد: جمعیت شناس ها و جامعه شناس ها محاسبه می کنند در یک طرح شهرسازی چه اتفاقی برای جمعیت رخ خواهد داد. من در هیچکدام از طرح های شهرسازی ندیده ام که جمعیت شناس ها یک پیش بینی از جمعیت ارائه کنند. معمولا در جلسات تصویب، یک جمعیت با چانه زنی تعیین می شود و پایه طرح ها را تشکیل می دهد.

مشهودی افزود: یکی از مباحث موثر بر جمعیت، آن جمعیتی است که در شهر سکونت نمی کنند که به آنها حاشیه نشین و ساکنین غیر رسمی می گویند. در دهه 1350 حدود 280 هزار حاشیه نشین در ایران وجود داشت. حدود 60 سال است که در ایران این نظر حاکم است که اگر ما حاشیه نشین ها را به عنوان شهروند بپذیریم، نوعی تشویق شکل می گیرد و حاشیه نشینی ادامه پیدا می کند لذا تصمیم بر این شد که این اتفاق رخ ندهد. در پی همین تصمیم، یک سری ناآرامی ها قبل انقلاب 1357 رخ داد که شهرداری اراک توسط حاشیه نشین ها به آتش کشیده و در تهران چندبار جاده ها مسدود شد. در جریان انقلاب نیز بخشی از حاشیه نشین ها اقدام به پایه ریزی انقلاب کردند. هم اکنون گفته می شود 13 تا 19 میلیون حاشیه نشین داریم یعنی اسکان غیررسمی از 4 تا 5 درصد  به 25 تا 30 درصد رسیده و به آنها می گوییم شما شهروند نیستید.

 

مبنای حقوقی برنامه ریزی محیطی

مبنای حقوقی برنامه ریزی محیطی

با تصویب قانون سیاست ملی محیط زیست (NEPA) در اواخر سال 1969 ، کنگره ایالات متحده تجهیزات حفاظت از محیط زیست را به کار انداخت.

NEPA از تمام آژانس های فدرال خواست "اطلاعات زیست محیطی را در برنامه ریزی و توسعه پروژه های منابع گرا آغاز و استفاده کنند."

علاوه بر این ، آژانسها ملزم به استفاده از "رویکردی سیستماتیک و بین رشته ای بودند که استفاده یکپارچه از علوم طبیعی و اجتماعی و هنرهای طراحی محیطی را در برنامه ریزی و تصمیم گیری که ممکن است بر محیط [انسان] تأثیر بگذارد ، تضمین کند." NEPA به همه آژانس های فدرال دستور می دهد که بیانیه تاثیر را به عنوان بخشی از گزارشات یا توصیه های آینده در مورد اقداماتی که به طور قابل توجهی بر کیفیت محیط انسان تأثیر می گذارد ، قرار دهند.

چندین ایالت و بسیاری از کشورها اقدامات مشابه حفاظت از محیط زیست را اتخاذ کردند. در دهه 1970 آنقدر قوانین زیست محیطی وضع شد که به آن "دهه محیط زیست" لقب گرفت. این قوانین به دنبال حفاظت از کیفیت و کمیت آب ، هوای پاک ، مناطق ساحلی ، دشت های سیلابی ، تالاب ها ، مناطق تاریخی ، گونه های جانوری و گیاهی کمیاب و در خطر انقراض و اراضی کشاورزی اصلی بود.

قوانین ناشی از دهه 1970 تا به امروز زمینه را برای برنامه ریزی زیست محیطی در ایالات متحده و سایر کشورها فراهم می کند.

محیط زیست، برنامه ریزی و مدیریت

ملاحظات برنامه ریزی محیطی

"محیط" به محیط اطراف ما اشاره دارد. معنای آن ارتباط تنگاتنگی با دو واژه دیگر دارد که در برنامه ریزی و طراحی شهری استفاده می شود ، "اکولوژی" و "منظر". بوم شناسی شامل مطالعه روابط متقابل همه موجودات زنده با یکدیگر و محیط های زیستی و فیزیکی آنها است. مناظر شامل مجموع عناصر طبیعی و فرهنگی هستند که در یک نمای واحد مشاهده می شوند. هنگامی که "برنامه ریزی" را به هریک از این اصطلاحات اضافه می کنیم ، این اصطلاح ترکیبی به توسعه گزینه های آینده برای محیط اطراف ، روابط متقابل بین فرایندهای بیولوژیکی و فیزیکی و تجلی بصری آن روابط اشاره دارد.

از آنجا که محیط اطراف ما شامل عناصر فیزیکی ، بیولوژیکی و ساخته شده است ، برنامه ریزی محیطی شامل استفاده از دانش در مورد آن عناصر برای ارائه گزینه هایی برای تصمیم گیری است. اجزای معمولی که باید مورد توجه قرار گیرند شامل پدیده های فیزیکی مانند هوا ، آب و هوا ، صخره ها ، زمین و آب است. عناصر بیولوژیکی مانند گیاهان و حیوانات ؛ و محیط ساخته شده ، که شامل ساختمانها ، خیابانها ، حیاط و پارکها می شود. خاکها عنصر مهمی هستند زیرا در سطح بین فرایندهای فیزیکی و بیولوژیکی قرار می گیرند. برخی از مناطق ممکن است طبیعی به نظر برسند ، مانند زمین های کشاورزی ، اما در واقع بخشی از محیط ساخته شده هستند.

برنامه ریزی برای مشارکت

معمارشهر:  هنگامی که برنامه ریزان اهداف و مقاصد کلی فرآیند مشارکت را شناسایی کردند ، برنامه ریزی برای مشارکت به مراحل زیر نیاز دارد (روزنر 1978):

• افراد یا گروه هایی را که باید در فعالیت مشارکت برنامه ریزی شده شرکت کنند ، شناسایی کنید.

• تصمیم بگیرید که شرکت کنندگان ، از توسعه تا اجرا تا ارزیابی ، در کجای فرآیند شرکت کنند.

• اهداف مشارکت را در رابطه با تمام شرکت کنندگانی که در این کار شرکت می کنند بیان کنید.

• روشهای جایگزین مشارکت را با توجه به منابع موجود شناسایی و مطابقت دهید.

• روش مناسبی را انتخاب کنید که برای دستیابی به اهداف خاص استفاده شود.

• فعالیت های مشارکت انتخاب شده را پیاده سازی کنید.

• روشهای اجرا شده را ارزیابی کنید تا ببینید که آنها تا چه حد به اهداف و مقاصد مورد نظر رسیده اند.

نظریه و عملکرد

نظریه ها و شیوه های مشارکت را می توان در پنج جمله زیر ترکیب کرد:

هیچ راه حل "بهترین" برای مشکلات طراحی و برنامه ریزی وجود ندارد.