مجله منزل - شمیم آقازاده: هرازچندگاهی که دلم می‌گیرد، راهی محله‌های قدیمی تهران می‌شوم؛ همان محله‌هایی که هنوز بوی زندگی می‌دهند، هنوز آب و رنگ دارند، پرچین دیوارهای‌شان کوتاه است و از پشت همین پرچین‌ها می‌توان جاری سبز زندگی را دید، لمس کرد و نفس کشید؛ همان محله‌هایی که نزدیک عید فرش‌ها و گلیم‌ها از سر دیوارهایش آویزان می‌شود؛ جایی که با آیفون‌های تصویری بیگانه است و هنوز کلون‌ها بر درها خودنمایی می‌کند.
دلم می‌خواهد یکی از این درها را پیدا کنم، جلو بروم کلون غریب‌کوب را بکوبم و منتظر شوم بلکه در باز شود و صاحبخانه من غریب در شهر خویش را بپذیرد و برای چند ساعت هم که شده بگذارد طعم زندگی واقعی را تجربه کنم. عجیب خسته‌ام از دیوارهای بلند آپارتمان‌های این شهر. دلم دوباره همان خانه‌های قدیمی را می‌خواهد. بگذار برایت بگویم که چرا باید به این خانه‌ها افتخار کرد.
دلم می‌خواهد یکی از این درها را پیدا کنم، جلو بروم کلون غریب‌کوب را بکوبم و منتظر شوم بلکه در باز شود و صاحبخانه من غریب در شهر خویش را بپذیرد و برای چند ساعت هم که شده بگذارد طعم زندگی واقعی را تجربه کنم. عجیب خسته‌ام از دیوارهای بلند آپارتمان‌های این شهر. دلم دوباره همان خانه‌های قدیمی را می‌خواهد. بگذار برایت بگویم که چرا باید به این خانه‌ها افتخار کرد.
درهای چوبی خوش قد و قامت
از کوچه‌های قدیمی گفتیم؛ همان‌هایی که پرچین‌های‌شان کوتاه بود و بوی عشق می‌داد. تنها زینت این کوچه‌های قدیمی سوای دار و درخت‌های بیرون‌زده از سر دیوار، درهای چوبی قدیمی‌ای بودند که ترکیب‌شان با دیوارهای خشتی و کاهگلی عجیب روح‌نواز و زیبا بود. این درها اولین برخورد ما با این خانه‌هاست و از همان ابتدا ما را برای دیدن زیبایی‌های این خانه‌ها و فلسفه‌هایی که بند بند و جزء جزء این خانه‌ها را دربرمی‌گرفت، آماده می‌کردند.
