تهران متعلق به انسان هاست؛ نه خودرو و پروژه های شهری

هفته نامه جامعه پویا: حضور قارچ گونه خودروها در سطح شهر پس از انقلاب صنعتی مشکلات فراوانی از جمله ترافیک و آلودگی را در شهرها ایجاد کرد و ماشین بر انسان مقدم شد؛ با این حال دیری نگذشت که بسیاری از شهرهای دنیا از موضوع آگاه شدند و شهرسازی پیاده محور را جایگزین خودرومحوری کردند، موضوعی که در شهرهای ایران همچنان از آن غفلت می شود و اگر حرکتی در جهت آن وجود داشته باشد، ناقص و ناکارآمد است. در گفت و گو با «محسن دزیانی»، کارشناس شهری و استاد دانشگاه، این موضوع را بررسی کرده ایم.

ویژگی های شهر پیاده محور چیست؟ چنین شهری چه مزیت هایی دارد؟

اصلی ترین موضوعیت موجود در یک شهر انسان است، به همین دلیل طراحی شهری باید براساس انسان باشد؛ اما متاسفانه در دوره مدرنیسم این خودرو بود که بر انسان غلبه کرد و طراحی های شهری را تحت تاثیر قرار داد. ضروری ترین ویژگی یک شهر این است که امکانات و ظرفیت های لازم برای حرکت پیاده در آن وجود داشته باشد. این موضوع در شهرهای امروز ما فراموش شده است.

 

 

 

طراحی مبتنی بر انسان به این معنی است که سرعت قدم زدن و زمان قدم زدن، مبنای طراحی شهری باشد، نه سرعت اتومبیل. شاید بتوان گفت بالاترین نقش اجتماعی و فضای تعاملی بین افراد در شهرها به وسیله میدان و پیاده راه ایجاد می شود. ما در صحبت های امروزه، به فلکه هم میدان می گوییم، در حالی که میدان نقش اجتماعی و پیاده محوری دارد و قرار نیست هر جایی را که اتومبیل دور می زند، میدان بنامیم.

میدان بهارستان یا میدان توپخانه اگر ویژگی های تعاملی داشته باشد، میدان هستند، وگرنه باید نام آنها را فلکه گذاشت. میدان صرفا ویژگی ترافیکی ندارد.

جامعه شناسی شرم؛ شرق شرمگین و غرب گناه آلود !

هفته نامه کرگدن - جواد میری: جهانی سازی افق های جامعه ایران را به جامعه جهانی بسیار نزدیک می کند، یکی از نتایجش این است که جایگاه مفاهیمی مانند شرم تضعیف می شود، همان گونه که در جوامع مدرن و پست مدرن اتفاق می افتد.

شرم چیست؟ جامعه شناسان و مردم شناسان با این مفهوم چه نسبتی دارند؟ آیا نسل جدید همان گونه که گذشتگان به مفهوم شرم می نگریستند، نگاه می کنند؟

برای پاسخ به این پرسش ها باید کمی به عقب برگردیم؛ به جنگ جهانی دوم و زمانیکه فردی به نام روث بندیکت انسان شناس کتابی می نویسد با نام «گل داوودی و شمشیر». او در این کتاب جامعه امریکا و ژاپن را از لحاظ فرهنگی با هم مقایسه و نوع نگاهشان را به مقولات بسیار مهمی چون شرم و گناه بررسی می کند.

خانم بندیکت در این کتاب تفاوت و تمایزی قائل می شود بین مفهوم شرم و گناه. البته می شود روی این موضوع که آیا هر حالت یا هر حس شرم آوری با حس گناه آلود همخوانی و همسویی دارد یا خیر، بحث کرد، ولی فعلا تمرکز ما روی نتایجی است که روث بندیکت از مطالعاتش می گیرد. او می گوید جامعه امریکا مبتنی بر مفهوم و کلان مفهوم گناه است، ولی ژاپن جامعه ای است که فرهنگش مبتنی بر کلان روایتی است به نام شرم. البته جالب است بدانید که او به دلیل وضعیت آن دوران و جنگ امریکا و ژاپن در خلال جنگ جهانی دوم و نداشتن امکان سفر به ژاپن، مطالعات میدانی در این کشور نداشته و مطالعاتش روی اسرای جنگی ژاپن بوده است.

 

 

 

بندیکت همچنین این نتیجه گیری را با کمک مقالات و روزنامه ها و گزارش های گوناگونی که از جامعه ژاپن در دسترس بوده، ارائه کرده است. بعدها مردم شناسان و جامعه شناسان بی شماری این نوع نگاه را مورد نقد و بررسی و ارزیابی انتقادی قرار دادند. از آن زمان بحثی آغاز شد که آیا اساسا ما می توانیم در مورد فرهنگ ها چنین قضاوت های کلانی بکنیم؟ یعنی بگوییم فرهنگ جامعه ای به صورت غالب مبتنی بر مفهومی است به نام شرم یا گناه؟ با وجود همه این انتقادات و بحث ها، چیزی که بندیکت مطرح می کند، می تواند الگویی برای فهم مسائلی باشد که ما امروز در ایران با آن مواجهیم و به ما کمک می کند از منظر مردم شناختی آن را مورد مطالعه قرار دهیم.

مفاهیم شرم و گناه

فروش خیابان مردم بدون مدرک، بدون مصوبه/ وقتی مجلس خیابانی را از شخص شهردار خریداری می کند!

در پی جنجال تصرف خیابان مردم توسط مجلس قانون گذار، اعضای شورای شهر بر آن شدند این مسئله را به طور جدی پیگیری کنند و در کمال تعجب عنوان شد که خیابانی که با نام مردم است با توافق شهردار سابق تهران بدون طی مراحل قانونی خریداری شده است.

 

به گزارش تیتر شهر؛ در پی جنجال تصرف خیابان مردم توسط مجلس قانون گذار، اعضای شورای شهر بر آن شدند تا در جلسه ای که با ریاست مجلس شورای اسلامی امروز برگزار شد این مسئله را مطرح کنند. محمد علیخانی، رئیس کمیسیون عمران و حمل و نقل شورای شهر تهران در ارتباط با برخی تخلفات مجلس شورای اسلامی و تصرف خیابان مردم در مصاحبه ای عنوان کرد که در خصوص دیوارکشی، آقای لاریجانی به اعضای شورای شهر گفت که دیوار کشیده شده ارتفاع ندارد و کار کارشناسی توسط پدافند غیرعامل جهت مسائل امنیتی انجام و تلاش شده است که در زمینه مسائل میراث فرهنگی مشکلی ایجاد نکند. همچنین در رابطه با خیابان مردم، رئیس مجلس به ما خبر داد که پیرو طرح الحاق خیابان مردم به محوطه مجلس شورای اسلامی که با همراهی وزارت مسکن تهیه شده بود، این خیابان در دوره مدیریت شهری سابق توسط مجلس خریداری و پول آن به شهرداری پرداخت شده است.

با توجه به اینکه خرید و فروش خیابان باید با مصوبه شورای شهر و شورای عالی ترافیک صورت گیرد به سراغ محمد سالاری، رئیس کمیسیون معماری و شهرسازی شورای شهر تهران و عضو دو دوره شورای شهر تهران رفتیم و در خصوص دریافت مجوزهای لازم در دوره شورا گذشته از او پرس و جو کردیم. سالاری در این باره به خبرنگار تیتر شهر گفت:  در جلسه امروز اعضای شورای اسلامی شهر تهران با ریاست محترم مجلس مباحث مختلفی مطرح شد؛ اما  بنده به عنوان مسئول کمیسیون مواردی که در سطح شهر تهران در میان شهروندان و سازمان های مردم نهاد بمورد تاکید بود را مطرح کردم.

 

وی ادامه داد:  از جمله مواردی که در این جلسه طرح شد، می توان به عدم رعایت اصول مربوط به قوانین میراثی میدان بهارستان، ایجاد موانع عمودی که برای افزایش امنیت مجلس ایجاد شده، همچنین تصرف خیابان مردم و مجموعه ساخت و سازهای اطراف مجلس اشاره کرد.

 

نماینده دوره چهارم و پنجم مردم تهران در شورای شهر افزود:  آقای لاریجانی در خصوص تصرف خیابان مردم عنوان کردند که در زمان آقای قالیباف این توافق انجام شده و این خیابان به محدوده مجلس اضافه شده است و هزینه آن نیز به شهرداری وقت پرداخت شده است. 

به سوی نسخه ایرانی مشارکت شهروندی؛ حکمرانی شهری به مثابه امر ممکن

 نوا توکلی‌مهر*: «مانوئل کاستلز»، جامعه‌شناس شهری معاصر، معتقد است باید دریچه‌ای بیابیم که با نگاه از آن به کشف و شهود درباره مکان بپردازیم. منظور دقیق او کشف ساختار اجتماعی فضا به مثابه یک کل منسجم است. اگر چنین کلیت منسجمی وجود داشته باشد که دارد، متمایزکردن وجوه آن برای ما مساوی خواهد بود با کشف پدیده دیگری که این پدیده همان «فرهنگ شهری» است.

 

«الکساندر کاتبرت»، متخصص طراحی شهری، در کتاب «ریخت شهر» با اشاره به عقاید کاستلز، این واقعیت را مطرح می‌کند فرهنگ، ندرتا توانسته جایگاهی کانونی در هسته اصلی دانش طراحی شهری به مثابه یک دال مرکزی اتخاذ کند. به نظر می‌رسد با گذشت حدود سه دهه از این نظر کاتبرت، با وجود رشد و گسترش تفکرات پست‌مدرن و مفهوم توسعه پایدار، همچنان ارزش‌های اجتماعی و فرهنگی در توسعه شهرها، موضوع بحث‌ها، مقالات و نشست‌های متعددی در سراسر دنیاست.

اما تحقق‌پذیری حاکمیت این ارزش‌ها در طرح‌های توسعه، فقط و فقط منوط به شناخت پدیدارشناسانه، واقع‌گرایانه و جامع درباره بستر این طرح‌ها خواهد شد.

درحال‌حاضر نه از طریق این کشف و شهود و شناخت واقع‌گرایانه در جوامع ایرانی، بلکه از نتایج ترجمه متون خارجی و اقتباس از دستورالعمل‌های تدوین‌شده برای دیگر جوامع (به‌ویژه جوامع غربی)، دیگر بر ما مسلم شده است که یکی از ارکان مدیریت یکپارچه یا حکمروایی خوب، جلب مشارکت شهروندی است.

چنانچه رسالت خود را صرفا در جست‌وجوی اجزای ترجمه‌شده و چیدمان اجرائی آن برای ارائه گزارش عملکردهای موجه بدانیم، به شناخت و تحلیل لایه‌های اجتماعی و فرهنگی جامعه نیاز چندانی نخواهیم داشت. یعنی لایه‌های اجتماعی از موضوعات کانونی برای یک حکمروایی خوب نیستند که قرار است در هم‌جواری با سایر مؤلفه‌های متضمن حیات شهرها، از عهده نقش تعیین‌کننده خود برآیند.

بلکه از ضمائم اسناد ترجمه‌شده‌ای هستند که قرار است دستمایه برنامه‌های اجرائی مدیران شهری واقع شوند. بی‌آنکه نسبت به میزان موفقیت این اسناد در عمل، ممیزی و پایش جدی وجود داشته باشد. الحاق بی‌حاصل «پیوست‌های اجتماعی» به پروژه‌های طراحی شهری از مصادیق این نتیجه‌گیری از سوی نگارنده است. حتی مشاهده شده است که گاهی در وسط یا پایان فرایند طراحی و اجرای پروژه‌ها، این پیوست‌های اجتماعی به وسیله گروه‌های جامعه‌شناس انجام می‌شود، بی‌آنکه بتوانند در یک گفتمان میان گستره، در خدمت تعیین استراتژی‌های مشاورین طراح و سیاست‌های تصمیم‌گیری کارفرمایان قرار گیرند.

سپس آنچه در واقع امر اتفاق می‌افتد این است که سیاست‌های مقطعی مدیریت شهری، دغدغه اصلی برنامه‌ریزی‌های کوتاه می‌شود و توجه به ساختارهای فرهنگی و نظریه‌های معطوف به فضا، شهر و مناسبات اجتماعی در حد ترسیم نمودارها و اسلایدهای جذاب، تکمیل‌کننده گزارشات توجیهی جلسات می‌شود. این در حالی است که همین برنامه‌های مقطعی نیز متأسفانه در حال تعقیب الگوهای آزمون پس‌داده‌ای هستند که از آبشخورهای تفکر و اندیشه مبتنی بر اقتصاد تک‌پایه زمین و نفت تغذیه می‌کنند. به‌طور مثال ایده‌های نه‌چندان نوآورانه و بازبینی‌شده در امر تجمیع و نوسازی در بافت‌های آسیب‌پذیر در قالب طرح‌های ارتقای کیفیت مسکن و ابنیه در عمل از همین روال پیروی می‌کنند.

بنابراین موضوع «مشارکت شهروندی» به عنوان یکی از منابع تولید ارزش مطرح نمی‌شود. بلکه شهروندان، در نهایت بازیگر نقش تصمیم‌گیر و مشارکت‌کننده در تئاتر حکمروایی جامعه‌ای هستند که اساسا مناسبات سیاست، بازار و اقتصاد زمین شهری، کوچک‌ترین آمادگی برای استفاده از این منابع جدید توسعه (کنشگری شهروندی) را ندارند. سؤال اینجاست که آیا آمادگی مورد انتظار در بستر اجتماع قابل دستیابی است؟  با اندکی تمرکز بر ویژگی‌های فرهنگی و اجتماعی شهروندان و شهرنشینان در اکولوژی‌های اجتماعی متعدد، متوجه شکاف‌های عظیمی در ادراک افراد از موضوع شهروندی و مشارکت خواهیم شد؛ همچنین متوجه فاصله‌های تاریخی بین مراوده‌های شهروند با جسم و جان شهر.

چشم‌ انداز ۱۰ ساله نیاز به مسکن در کشور

 

معاون مسکن و ساختمان وزیر راه و شهرسازی چشم‌ انداز نیاز به مسکن طی ۱۰ سال پیش‌ رو را تشریح کرد.

به گزارش خبرگزاری مهر ، حامد مظاهریان، معاون مسکن و ساختمان وزیر راه و شهرسازی در دومین گردهمایی مدیران بانک عامل بخش مسکن  گفت: مطابق با برآوردهای صورت گرفته در طرح جامع مسکن، طی ۱۰ سال آینده سالانه حدود یک میلیون واحد مسکونی مورد نیاز است که بر این اساس مجموع نیاز به مسکن در یک دهه آینده حدود ۱۰ میلیون واحد مسکونی برآورد می‌شود.

وی افزود: حدود نیمی از این نیاز مربوط به نوسازی واحدهای فرسوده در بافت‌های شناسایی شده فرسوده و محلات هدف نوسازی است.

مظاهریان با بیان اینکه طرح جامع مسکن برنامه‌ جامع نیاز سنجی، اقدام و عمل در حوزه سیاست‌گذاری مسکن طی یک دهه پیش‌ رو است افزود: در طرح جامع مسکن مکانیزم مطلوبی طراحی شده است که متناسب با تحولات در بخش‌های گوناگون اقتصادی و به خصوص بخش مسکن هر سال امکان رصد و پایش این طرح وجود دارد؛ این در حالی است که یکی از مهمترین موارد مربوط به نواقص بسیاری از طرح‌های توسعه‌ای کشور عدم امکان پایش این طرح‌هاست که عملا تاثیر این طرح‌ها و امکان اجرایی شدن آن‌ها را پس از بروز تغییر و تحولات پیش‌ بینی نشده در حوزه‌های گوناگون اقتصادی در سال‌های بعدی غیر قابل اجرا می‌کند.

وی با اشاره به آخرین آمارها و اطلاعات اقتصادی کشور، گفت: بر مبنای اطلاعات منتشر شده از سوی مرکز آمار ایران مربوط به سرشماری نفوس و مسکن سال ۹۵، جمعیت کشور هم‌ اکنون به مرز ۸۰ میلیون نفر رسیده است، تعداد خانوار به ۲۴ میلیون خانوار رسیده و بعد خانوار هم‌ اکنون به عدد ۳.۳ کاهش یافته است.

اسناد معماری و مجوز احداث دیوار مقابل ساختمان مجلس به شورای شهر ارائه شود

تهران- ایرنا- رئیس کمیسیون فرهنگی و اجتماعی شورای اسلامی شهر تهران،ری وتجریش خواستار ارائه مدارک و اسناد معماری و مجوز احداث دیوار مقابل مجلس به شورا و سایر مراجع شد.

به گزارش ایرنا ،محمدجواد حق شناس روز سه شنبه در چهاردهمین جلسه شورا با ارائه گزارش بازدید از میدان بهارستان و محوطه اطراف مجلس شورای اسلامی گفت: میدان بهارستان یکی از ارزشمندترین فضاهای شهری تهران است واز نظر تاریخی فضای این میدان باقیمانده اندکی از باغ تاریخی نگارستان است.
وی گفت: بدنبال تحولات سیاسی صدر مشروطه و با توجه به قرارگیری ساختمان مجلس شورای ملی دوران مشروطیت در جبهه شرقی این میدان، طی یک قرن گذشته بخش بسیار مهمی از وقایع سیاسی کشورمان در این میدان شکل گرفته است.
حق شناس افزود: همین وقایع، این میدان را از میراثی متعلق به شهروندان تهرانی، به فضایی شایسته حفظ و نگهداری برای تمامی ایرانیان تبدیل کرده است.
وی گفت: به پیشنهاد مجلس شورای اسلامی در مردادماه سال 95 همزمان با روز ملی مشروطه فضای این میدان شامل جداره ها و کف، توسط سازمان میراث فرهنگی و گردشگری به ثبت ملّی رسیده است.
این عضو شورای شهر تهران اظهار کرد: علاوه بر نقش تاریخی میدان، بخش مهمی از شبکه و بار ترافیکی قلب پایتخت از طریق این میدان توزیع می‌شود.
حق شناس گفت: طی چند سال گذشته مجلس محترم شورای اسلامی با هدف ارتقای شرایط امنیتی محدوده، اقدام به انجام اموری در فضای میدان بهارستان و معابر پیرامونی آن نموده که به نظر می‌رسد‌، ادامه آنها لطمات جبران ناپذیری به ماهیت تاریخی این محدوده وارد می‌کند.

سرانه فضاهای ورزشی ایران، یک سوم استاندارد جهانی

روزنامه آسمان آبی - علی کربلایی: اگر از آنها درباره ورزش بپرسید، از شور و اشتیاق وصف ناشدنی خود می گویند که چطور قلب شان برای رسیدن زنگ های ورزش پر می کشد. منظورم دانش آموزانی است که حتی اگر سه ماه تابستان را هم به بهترین شکل ممکن تفریح کرده باشند، باز هم به هیچ عنوان قید یک ساعت زنگ ورزش مدرسه را نمی زنند.

 

البته در مدارس ایران زمان ورزش دانش آموزان در همین یک ساعت خلاصه و چندان جدی گرفته نمی شود؛ می توان گفت زنگ ورزش در ایران پر! این در حالی است که در اکثر کشورهای پیشرفته زنگ ورزش برای همه از دانش آموزان گرفته تا مدیران مهم است. به مناسبت فرا رسیدن اول مهر، در این گزارش، ورزش مدارس را در دیگر کشورهای جهان از جمله کشورهای پیشرفته بررسی می کنیم.

مدارس چین: قهرمان پرور

در بسیاری از کشورها، ورزش مدارس راه خوبی برای رسیدن به موفقیت های بزرگ است. این مسیر در کشور چین به بهترین شکل ممکن پیگیری می شود. چین از ورزش مدارس به نحو احسن استفاده کرده است. بسیاری از قهرمانان ورزشی جهان و المپیک همان دانش آموزانی هستند که در مدارس مراحل رشد ورزشی خود را آغاز کرده اند. جدیت مسئولان ورزشی و البته دولتی این کشور در نظارت بر ورزش مدارس در خور تأمل است.

 

 

 

 

از دل دانش آموزان با استعداد این کشور که مراحل حرفه ای بسیاری را در مدارس پشت سر می گذارند، قهرمانان بزرگی بیرون می آیند. اگر دقت کنیم، در سال های اخیر، اکثر قهرمانان بین المللی کشور چین زیر 20 سال سن داشتند و این تاثیر تمرکز بر ورزش مدارس را نشان می دهد. جالب اینجاست که روال کنونی مدارس چین در مدارس آمریکا هم دیده می شود. آمریکا در زمینه ورزش بسیار به مدارس خود وابسته است.

نگاه منفی به خیابان و هنر خیابانی در ایران

مجله مهرگان نو: موسیقی خیابانی، هنری که در خیابان های شهر به دور از هرگونه مناسبات قانونی و چارچوبی ارائه می شود و نزدیک ترین ارتباط را با مردم کوچه و بازار دارد، می تواند احوالات شهر و نگاه مردم را در دوره های مختلف بیان کرده و تحلیل کند. این که این نوع موسیقی مورد تایید یا رد شود، در ماهیت این هنر تغییری ایجاد نمی کند.

 

وقتی که در شهر این روزها تا این حد در مراودات و تعاملات مردم شریک شده است، نمی توان اتفاق ها و دغدغه های مردم ساکن در آن را شخصی دانست و بی توجه از کنار رویدادهای خیابان گذشت. گاهی نگاه های شعارگونه به اتفاق های شهری و خیابانی ممکن است ما را از ریشه و حقیقت آن اتفاق دور کند. پس لازمه شناخت و تحلیل هر اتفاقی در شهر و خیابان، مطالعه دقیق ریشه های آن اتفاق در گذشته و باور مردم آن منطقه است که تکامل یافته و باور، فرهنگ، شهر، خیابان و زندگی های امروزی را شکل داده است.

پژوهشگران بسیاری در مورد موسیقی تحقیقات جامع و کاملی ارائه داده اند، اما در ایران به دلایل مختلف، موسیقی خیابانی مورد توجه شان قرار نگرفته است؛ این می تواند به خاطر جدی نگرفتن این نوع هنر باشد.

 

 

 

 

اما همان طور که بیان شد هر رویدادی در خیابان های شهر، امروز بحثی جامعه شناسانه و عمیق را می طلبد که بدانیم خاستگاه و دلیل پیداش آن رویداد چیست، به کجا می رود و چه تحولی در احوالات مردم ایجاد می کند. در این رابطه به سراغ مورخ موسیقی معاصر ایران، منتقد و پژوهشگر موسیقی رفتیم. میرعلیرضا میرعلینقی نگاهی متفاوت به خیابان و هنر خیابانی دارد که در این گفت و گو می خوانید.

شهرداری تهران؛ و صد و سی و هفت سال

هفته نامه کرگدن - احمد  مسجدجامعی: اولین شهردار به معنای جدید به انتخاب ناصرالدین شاه و پس از بازگشت او از نخستین سفرش به اروپا به کار گمارده شد؛ در آن زمان به جای دو نام شهرداری و بلدیه، نام احتسابیه به کار می رفت.

تهران از نخستین شهردار، میرزاعباس خان مهندس باشی مشاورالدوله، که در سال 1295 خورشیدی به این سمت گمارده شد، تاکنون 54 شهردار و اگر سرپرست ها را نیز در شمار آوریم، 60 شهردار و سرپرست داشته است. بعضی از آن ها بیش از یک بار و در دو یا چند زمان متفاوت این مسئولیت را برعهده داشته اند. بسیاری گمان می کنند که نخستین شهردار تهران، اعلم الدوله ثقفی  است که بعد از تشکیل بلدیه، در زمان مظفرالدین شاه، مسئولیت آن را برعهده گرفت.

این خطا به این دلیل رخ می دهد که در پژوهش های ایشان امور حسبه را در نظر نگرفته و تنها به دنبال بلدیه گشته اند. اولین شهردار به معنای جدید به انتخاب ناصرالدین شاه و پس از بازگشت او از نخستین سفر به اروپا به کار گمارده شد. در آن زمان به جای دو نام شهرداری و بلدیه، نام احتسابیه به کار می رفت.

محتسب از همین ریشه است و می دانی که «حِسبه» و «دیوان حسبه» در فرهنگ و تمدن اسلامی سابقه ای بسیار دیرین داشته است؛ گرچه وظایف محتسب وسیع تر از شهرداری امروز بود. در عین حال درباره نظافت شهر هم مسئولیت داشت از همین رو دکتر جعفر شعار کتاب «ابن اخوه» را که به نام «معالم القریه فی احکام الحسبه» است، به نام آیین شهرداری به فارسی ترجمه کرد. در آن کتاب درباره نظافت و آدابی که پیشه وران در دادن خدمات به شهروندان بایستی رعایت کنند، نکات فراوانی آمده است. به هر حال، اداره احتسابیه دارای دو بخش بود: اداره تنظیف و دیگری اداره احتساب و بعدها اداره روشنایی هم به آن اضافه شد.

 

 

مهم ترین کار نخستین شهردار تهران طراحی و ساماندهی زمین های شهری بود، هر چند در این کار به دلیل مقاومت اشراف و زمینداران و پاره ای از بزرگان که برخی از این کارها را حرام می دانستند، چندان توفیقی نیافت.

تحقیق و تفحص از روزنامه همشهری؛ پایانی برای باندبازی یا بازگشت پدرخوانده!

بعد از گذشت بیشتر از یک دهه بالاخره شورای شهر تهران تصمیم گرفت با انجام تحقیق و تفحص عملکرد روزنامه همشهری را به عنوان بزرگترین کارتل رسانه ای کشور در دستور کار خود قرار دهد. هر چند قبل از اعلام رسمی این تصمیم در یک ماه اخیر تعدادی از ضمائم و مجله های این رسانه به دلیل عدم سوددهی تعطیل شد و بسیاری از خبرنگاران تعدیل شدند؛ اما باید دید که نتیجه این بررسی به نفع خبرنگاران روزنامه همشهری خواهد بود تا به یک دهه باند بازی در این رسانه پایان داده خواهد شد یا دست های پشت پرده پدرخوانده این روزنامه سرنوشت دیگری را برای غول مطبوعاتی کشور رقم زده است؟

 

تیتر شهر: در حالی سخنگوی شورای شهر تهران در نشست مطبوعاتی خود خبر از انجام تحقیق و تفحص از موسسه همشهری را در 7 محور داد که بعد از انجام این کار تعدیلی در این رسانه انجام نشود.

 

علی اعطا درباره این تصمیم شورای شهر تهران توضیح داد: تحقیق و تفحص از روزنامه همشهری در بازه زمانی ۸۴ تا ۹۶ انجام می شود که این درخواست با قید عادی به هیات رییسه ارائه شده و به زودی در دستور کار قرار خواهد گرفت.

 

به گفته این عضو شورای شهر تهران؛ این تحقیق و تفحص انجام می شود زیرا لازم بود کارنامه اجرایی این موسسه با توجه به اینکه تاکنون انجام نشده در  دستور قرار بگیرد تا نظام پرداخت ها بازنگری و میزان دستمزد مدیران میانی این موسسه به منظور شفاف سازی ها نیز مشخص شود.
وی درباره استخدام های موسسه همشهری در سال ۹۵ نیز  بیان کرد: باید این استخدام ها بررسی شوند. ضمن انکه باید بگویم این تحقیق و تفحص ۷ محور دارد. نخست بررسی میزان اثربخشی نشریات همشهری در جامعه هدف، بررسی دلایل استخدام های فوری سال ۹۵، بررسی چگونگی واسپاری بخش آگهی ها، قرارداد و کیفیت توزیع روزنامه و نشریات تابعه، بررسی و قیمت گذاری راه اندازی چاپخانه موسسه با چه هدفی راه اندازی شده، تهیه تراز مالی موسسه که به نحوه هزینه کرد باز می گردد و ساز و کار و مکانیزم تعیین حقوق و دستمزد مدیران ارشد و میانی.

 

به گفته عطا؛ این طرح به پیشنهاد خانم فخاری به امضا ۸ نفر رسیده است و به صورت عادی مطرح شده است.