نشست حکمت اسلامی در هنر و معماری ایران به همت انجمن مفاخر معماری ایران در چهل و نهمین گفتمان هنر و معماری، چهارشنبه اول شهریورماه در موزه هنرهای دینی امام علی(ع) برگزار می‌شود.
به گزارش خبرنگار پایگاه خبری وزارت راه و شهرسازی، دویست و چهل و نهمین گفتمان هنر و معماری به همت انجمن مفاخر معماری ایران تحت‌عنوان حکمت‌اسلامی در هنر و معماری، چهارشنبه اول شهریورماه سال جاری (۹۶) در موزه هنرهای‌دینی امام‌علی (ع) برگزار می‌شود.
در این نشست، عبدالحمید نقره‌کار دانشیار دانشکده معماری و شهرسازی دانشگاه علم و صنعت ایران، مهدی حمزه‌نژاد دکترای معماری سخنرانی خواهند کرد و دبیری این پنل را نیز ابوالحسنی میرعمادی از مفاخر معماری و جزو چهره‌های برتر هنر ایران برعهده دارد.
انجمن مفاخر معماری ایران در معرفی نشست حکمت اسلامی در هنر و معماری آورده است: آنچه را که از جهان هستی و مراتب انسانی آن در می‌یابیم و می‌شناسیم، مجموعاً می‌تواند الگو و منبع الهام مناسب ما برای هرگونه آفرینش و خلاقیت و سازندگی باشد. در نگرش توحیدی بر جهان، ما هستی را یک ابرسامانه طولی می‌دانیم که همه اجزاء و عناصر آن با هماهنگی و همکاری خود، نمودار "وحدت در عین کثرت" هستند و منظومه‌ای را تشکیل می‌دهد که خود آن منظومه یک جزء از یک منظومۀ بزرگتر است. این منظومه‌ها، متشکل از کثیری از اجزاء گوناگون هستند و آن چنان یکنوا با هم کار می‌کنند که انگار یک چیزند. از این رو است که ما آن را "وحدت یافته" تلقی می‌کنیم. ما هرگاه بتوانیم در ساماندهی و خلاقیت‌ها به چنین ساماندهی و انتظامی که خداوند در آفرینش‌های خود به ما نشان داده نزدیک شویم، می‌توانیم بگوئیم از آفرینش خداوند الهام گرفته‌ایم.
هنر و معماری برای برآوردن نیازهای زیستی و فرازیستی انسان، پی آفرینش ذهن و فضای مصنوع، پدیدار شده است از این میان، معماری پاسخی است که در قالب کالبد مادی، وجود پیدا می‌کند. چنین کاربرد و انتظار از معماری، هنگامی که از مرزهای فردیت و جنبه‌های شخصی پا را فراتر می‌نهد، آن را نیازمند اصول و قواعد جامع‌تر و عمومی‌تر می‌کند. اگر چه الهام از نظم طبیعت برای برآوردن نیازهای نخستین آدمی کافی به نظر می‌رسد اما او نیازهای بنیادی‌تری نیز دارد که هیچ موجود دیگری در طبیعت دارای آنها نبوده است. نیاز به فهم و درک خود، درک هستی و جایگاهی که او در هستی داشته و غایت و هدفی که از زیستن می‌پنداشته و نیازهایی از این دست، پندار او را به درک نظم فرا طبیعت می‌کشانده است.
بدینگونه معماری از مرزهای نیازهای زیستی ساده فراتر می‌رود و به تلاشی برای تجسم یک اندیشه و یک جهان‌بینی تبدیل می‌شود که ماده، صورت، شکل، حجم و فضا دارد و به گونه‌ای نهفته شکل کامل و کمال شکل را القاء می‌کند.
برای سده‌های طولانی از تاریخ تمدن بشر، در میان فرهنگ‌های گوناگون، انسان بر پایۀ تفسیر و پنداشتی که از نظم طبیعت و فراطبیعت و خود (که حاصل جمع آن دو است) داشته، برداشت‌های گوناگون را از ساماندهی فضای زیست خود در قالب معماری پدید آورده است.
