به نقل از خبرگزاری مهر، در شرایطی که بی پیشینه ترین رکود در حرفه معماری و شهرسازی، زیادی از اهل حرفه را به ورطه نابود شدن کشانده و سایه شوم فنا را مثل بختک بر پیکره نحیف و محتضر باقی شرکت های مشاوره و حرفه مندان انداخته هست، طرح مسایل چند دستگی انگیز توسط معدودی (خواه سهوی و خواه عمدی) اشتباهی بزرگ و نابخشودنی تلقی می گردد؛ از یکسو به زایل شدن فضای همدلی – که لزوم عبور از این روزگار سخت هست – می انجامد و از دگر سو تمرکز اهل حرفه را بر مطالبات اصلی، حیاتی و به حق خود بشدت کاهش می دهد. این آدرس نادرست دادن هست.
هزاران مطالبات بی جواب مان بر روی زمین مانده هست؛
۱- ۱- جریان پرداخت مالی مطالبات خدمات قبلی انجام شده توسط شرکت های مهندسین مشاور، به معنای حقیقی کلمه خشکیده هست. منتظر دریافت حق الزحمه های قبلی خود عمرمان سپری گردید و ملتمسانه هنوز حقوق خود را می جوییم.
۲- ۲- بودجه های عمرانی و غیر عمرانی بشدت کاهش یافته هست. نهادهای مشاوره دیگر عملاً کاری برای انجام ندارند و تنها به زینت المجالس مراسم های معارفه و تکریم روسا و مسئولان جدید مبدل شده اند.
۳-
پرداخت مالیات بر اعتبار افزوده ای که قرار بود، شرکت های مهندسین مشاور صرفاً واسطه دریافت و پرداختش باشند، عملاً بصورت مستقیم متوجه ما گردید. شرکت ها باید مالیات بر اعتبار افزوده ای را بپردازند که هنوز از کارفرما نگرفته اند؛
شرکت ها باید مالیات بر اعتبار افزوده ای را بپردازند که هنوز از کارفرما نگرفته اند؛ دولت می گوید زورمان فراوان هست فعلاً پرداخت کنید بعد بروید بدوید از خودمان دریافت کنید.
۴- ۴- فرآیند پر ابهام توزیع انگشت شمار مجال های کاری، ترک تشریفات مناقصه ها، بررسی های مجعول فنی – مالی شرکت های مشاوره، غول- شرکت های خصولتی (دولتی های با سیمای خصوصی)، شرکت های رانتی مسئولان دولتی بازنشسته، شرکت – آقازاده ها، نهادهای مشاوره حقیقی را به رقابتی غیرممکن کشانده هست.
۵- و هزار سخن مگوی دیگر؛ مثلاً اگر احیاناً عزم گردید که تتمه و اضافی قوتی از خوان نعمات، به بخش خصوصی حقیقی تعلق گیرد چه تعداد خر کریمی که باید نعل گردد و الباقی داستان!!
فعلاً تخصص “طراحی شهری” باید با تخصص “برنامه ریزی شهری” فعلاً تخصص “طراحی شهری” باید با تخصص “برنامه ریزی شهری” یکی گردد. متاسفانه در این هنگامه نفس گیر تعداد معدودی، در عوض تشویق به همدلی اهل حرفه، رعایت حقوق اقلیت (با توجه به قلت تعداد طراحان شهری در مقایسه با برنامه ریزان شهری)، بر طبل تفرق کوبیده و با ایجاد دعواهای خودساخته – بی مایه، به راه انداختن جنگ های حیدری – نعمتی، قشون و لشکر کشی، یارگیری، ایجاد استرس مضاعف و نگرانی شدید در میان خیل عظیم دانشجویان، متخصصان، دانشگاهیان، شرکت های نوپای و قدیمی طراح شهری، در فضای لجاجت یک معادله آسان تک مجهولی را به یک معادله پیچیده چند مجهولی مبدل نموده اند.
واقعاً مسئله جدی امروز حرفه شهرسازی این هست؟براستی چه هدفی را دنبال می کنند؟لطفاً به این بازی- لجاجت خاتمه دهید و آرامش را به حرفه بازگردانید.
امیر حسین پورجوهری عضو شورای گروه شهرسازی جامعه مهندسین مشاور ایران
