ارزیابی مناطق حیاتی و حساس در برنامه ریزی

معمارشهر:  برنامه ریزان پس از شناسایی این منابع ، اغلب مناطق حیاتی و حساس را با توجه به ارزشی که برای جامعه دارند ارزیابی می کنند. سه نوع ارزش وجود دارد:

• مقدار سودمندی: نحوه استفاده از منابع توسط انجمن

• ارزش اقتصادی: منبع چقدر ارزش دلاری را فراهم می کند

• ارزش زیبایی شناختی: چگونه منبع به لحاظ اهمیت کیفی ، صرف نظر از ارزش اقتصادی ، ارزیابی می شود.

حفاظت از مناطق حساس و حیاتی دارای مزایای اضافی ، آشکاری (البته نه همیشه قابل اندازه گیری) است. به عنوان مثال ، مقررات منع ساخت و ساز در مناطق دشت سیل می تواند با به حداقل رساندن تهدیدهای جاری شدن سیل در املاک و مستغلات ، به نفع صاحبان زمین باشد. مقررات محدود کننده پوشش نفوذ ناپذیر در حوضه های آبخیز می تواند از آبهایی که برای ماهیگیری استفاده می شود محافظت کند و مقررات محدود کردن کلات برش در اراضی جنگلی همچنین می تواند از خواص مناسب در برابر فرسایش محافظت کند.

ظرفیت حمل

تجزیه و تحلیل ظرفیت حمل نقطه ای را تعیین می کند که عملکرد منبع به یک سطح غیرقابل قبول کاهش یابد. (از ظرفیت حمل و نقل یک منبع به عنوان "ظرفیت جذب" آن نیز یاد می شود)

ایجاد ظرفیت حمل یک منبع نیاز به تجزیه و تحلیل عینی دارد. هدف ایجاد نقطه ای است که در آن منبع به عنوان "در نظر گرفته شده" طبیعت یا نقطه ای که منبع به عنوان هدف جامعه مورد استفاده قرار می گیرد متوقف می شود (ارزش سودمندی آن تضعیف می شود).

تجزیه و تحلیل ظرفیت حمل مبنایی واقعی برای برنامه جامع جامعه که حفاظت از منابع را ارتقا می دهد فراهم می کند. به عبارت دیگر ، جامعه از طریق این تجزیه و تحلیل ، مبنایی منطقی و عاقلانه برای اتخاذ کنترل های مدیریتی ایجاد شده برای محدود کردن توسعه به ظرفیت جذب یک منبع به خود می دهد.

نقشه ها

برنامه ریزان باید مناطق حساس و حیاتی را روی نقشه ها شناسایی کنند. سازندگان نقشه باید این نقشه ها را به عنوان روکش تهیه کنند تا همه مناطق دارای منابع به صورت جداگانه (به عنوان مثال ، نقشه های جداگانه برای حوزه های آبخیز ، مناطق حفاظت از سرچشمه ، منابع تالاب ها و ساختارهای تاریخی) و به صورت تجمعی (با همپوشانی نقشه های جداگانه) به عنوان جمع مشخص شوند. 

ابزارهای نظارتی

از پهنه بندی ، کنترل های تقسیم بندی ، مقررات بهداشتی و مقررات تالاب می توان برای محافظت از مناطق حساس و حیاتی استفاده کرد. ابزارهای نظارتی سنتی شامل اتخاذ مناطق پهنه بندی برای مناطق بحرانی ، نیاز به مجوزهایی برای استفاده منفی بر مناطق مهم منابع ، اتخاذ عقب نشینی های مناسب از مناطق و استفاده از کنترل های نظارتی مربوط به مالکیت خصوصی است. ابزارهای نظارتی ابتکاری تر شامل انتقال حقوق توسعه ، هزینه های تأثیر ، توافق نامه های توسعه و اختیاراتی است که توسعه از آستانه های ظرفیت حمل تعریف شده برای مناطق مهم و حساس برخوردار نیست.