بالاخره شهردار تهران طی حکمی ریاست گروه اخلاق شهروندی تهران را به دکتر رسول رسولی پور واگذار کرد تا شاید گروه کور چند دهه اخیر شهر تهران در حوزه ارتقای اخلاق و آموزش های شهروندی به دست یک فیلسوف باز شود. این در حالی است که بررسی ها و مطالعات حداقل یک دهه اخیر شهرداری تهران دراین مورد نشان می دهد؛ ارتقای اخلاق شهروندی بیشتر از آنکه به یک فیلسوف نیاز داشته باشد به جامعه شناسی و روان شناسی شهری نیاز دارد!
به گزارش تیتر شهر: محمد علی نجفی در نخستین روز کاری خود در هفته جای طی حکمی دکتر رسول رسولی پور را به عنوان رئیس گروه اخلاق شهروندی شهرداری تهران منصوب کرد. هر چند وی یکی از نخبه های ایرانی و صاحب نام در دانشگاه های مطرح داخلی و بین المللی است؛ اما آنچه در این میان بررسی آن ضروری به نظر می رسد؛ این است که ارتقای فرهنگ شهروندی در کلانشهری همچون تهران که به دلیل حضور قومیت های مختلف با فرهنگ های متنوع به ایرانی کوچک معروف است؛ بیشتر از آنکه به متخصص ادیان و مذاهب و یک فیلسوف نیاز داشته باشد؛ به متخصصان جامعه شناس، روان شناس و علوم بین رشته ای نیازمند است تا بتواند مشکلاتی که باعث شده تا پایتخت نشینان بعد از صدسال زندگی در تهران در حل آن ناتوان بوده و از همه مهمتر در جهت بهبود وضعیت زندگی در این کلانشهر در مقابل خرده فرهنگ های غلط خود مقاومت نشان دهند را حل کند.
در بخشی از حکم شهردار تهران آمده است: «امید است با بهره‌مندی از تخصص و تجارب ارزشمندتان در سپهر فلسفی و اخلاقی و با عنایت به مأموریت ذاتی شهرداری در حوزه اخلاق شهروندی، با تشکیل گروه اخلاق شهروندی و کسب نظر و جلب حمایت فرزانگان و مسئولان حوزه فرهنگ، در تدوین منشور زیست اخلاق‌مدارانه شهروندی بر اساس الگوهای فرهنگی ایرانی اسلامی توفیق یابید.
تهران، امروز در کنار مشکلات و چالشهای چون ناهنجاری‌های اجتماعی، آلودگی‌های هوا و صدا و حمل و نقل شهری، از بی‌مهری، عدم مسئولیت‌پذیری و جدی نگرفتن اخلاق و فرهنگ شهروندی رنج می‌برد و انتظار می‌رود با تلاش‌های جناب‌عالی و سایر صاحبنظران عرصه فرهنگ و اخلاق این نقیصه بزرگ شهر عزیزمان بر اساس برنامه‌ای مشخص برطرف شود.»
رئیس گروه اخلاق شهروندی پایتخت را بیشتر بشناسید
در پایگاه اطلاع رسانی دانشگاه خوارزمی آمده است که دکتر رسول رسولی پور دارای مدرک پسا دکترا مرکز فلسفه دین، دانشگاه نوتردام، ایندیانا، آمریکا ۱۳۸۶ و ۱۳۸۷ ،گروه الهیات دانشگاه نوتردام، ایندیانا، آمریکا ۱۳۸۸، دکترای رشته فلسفه دین، دانشگاه پونا، هندوستان ۱۳۷۹ ، کارشناسی ارشد فلسسفه و حکمت اسلامی، دانشگاه شهید مطهری، تهران ۱۳۶۹ ،کارشناسی الهیات و معارف اسلامی، دانشگاه شهید مطهری، تهران ۱۳۶۶ است.
همچنین وی دارای سمت هایی چون؛مسئول امور آموزشی دانشگاه خوارزمی (پردیس کرج) ۱۳۶۹ تا ۱۳۷۱،معاون پژوهشی دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه خوارزمی، ۱۳۷۱ تا ۱۳۷۲،معاون ارتباطات نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه خوارزمی، ۱۳۷۲ تا ۱۳۷۳ ،رئیس دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه خوارزمی، ۱۳۸۰ تا ۱۳۸۶،رئیس مرکز گفتگوی ادیان، سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی، ۱۳۸۶ تا ۱۳۸۹، مدیر گروه آموزشی کلام اسلامی، دانشگاه شهید مطهری، از مهر ۱۳۹۲،رئیس دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه خوارزمی، از اسفند ۱۳۹۲ داشته است.
زمینه پژوهشی دکتر رسولی پور فلسفه دین بوده و در رشته های کلام قدیم و جدید، فلسفه دین، منطق (کلاسیک و سمبلیک)، الهیات مسیحی، زبان تخصصی تدریس داشته است. مهارت های رئیس گروه اخلاق شهروندی شهرداری تهران نیز مشارکت در گفتگوهای بین ادیانی بوده و تجارب کاری وی نیز شامل مواردی چون عضو هیأت علمی رسمی دانشگاه خوارزمی از سال ۱۳۶۹ تا کنون ، عضو جامعه بریتانیایی فلسفه دین از سال ۱۳۸۵ تا کنون، مشارکت در برگزاری گفتگوهای بین ادیانی از ۱۳۸۶ تا کنون، عضو هیأت علمی ناپیوسته دانشگاه نوتردام آمریکا از سال ۱۳۸۹ تا ۱۳۹۲، عضو شورای ادیان و معنویات جهان، موسسه کاتولیک فتزر آمریکا از سال ۱۳۹۱ تا کنون، عضو هیأت علمی ناپیوسته دانشگاه شهید مطهری از سال ۱۳۹۲ تا کنون و تدریس در دانشگاههای شهید مطهری، پژوهشگاه علوم انسانی، تهران، علوم تحقیقات، مذاهب اسلامی تهران، ادیان و مذاهب قم، و دانشکده اصول دین تهران از ۱۳۶۹ تا کنون بوده است.
اخلاق شهروندی، حلقه مفقود توسعه پایتخت در 50 سال اخیر
شاید بتوان گفت ارتقای فرهنگ ترافیک و حذف رفتارهای اشتباه ترافیکی در تهران بزرگترین مشکل آموزش های شهروندی پایتخت نشینان در نیم قرن اخیر بوده است. آنچه مسلم است، این است که تا کنون ارتقای فرهنگ ترافیک و در بعد کلان آن فرهنگ شهروندی در تهران متولی مشخصی نداشته است. هر چند یکی از وظایف شهرداری ها ارتقای آموزش های شهروندی عنوان شده است اما شاید موفقیت های انگشت شماری در این زمینه به عنوان تجربه های مفید شهرداری ها و مدیران شهری در این زمینه وجود داشته است.
از سوی دیگر با رواج خواهرخواندگی شهرها و کلانشهرها انتظار می رفت که تجربه هایی از این دست به عنوان تجارب موفق شهرهای مطرح دنیا جرقه هایی را در ذهن مدیران شهری در خصوص اجرای برنامه ها و راهکارهای کوتاه، میان مدت و طولانی مدت در جهت ارتقای فرهنگ شهروندی ایجاد کند. تجربه هایی که می توان نمونه های ایرانی و بومی شده آن را با توجه به فرهنگ ایرانی و اسلامی اجرایی کرد.
آنچه در حوزه تحول فرهنگ شهروندی نیاز است، شهر به عنوان یک موجود پویا دیده شود. حتی پروژه های عمرانی و شهرسازی که به کالبد شهرها سر و کار دارد نیز باید در جهت رفع نیازهای شهروندان دیده شود نه اینکه شهروندان بعد از اجرای پروژه های شهری خود را با این تغییرات هماهنگ کنند.
شهر تهران با تمامی خرده فرهنگ ها و قومیت هایی که در خود جای داده است، نیاز به یک واکاوی درونی دارد. کنکاشی که ریشه های جامعه شناسی، روان شناسی و در نهایت آسیب شناسی آن پر رنگ تر از سایر زمینه هاست.
از سوی دیگر مساله دیگری که به نظر می رسد رئیس گروه اخلاق شهروندی شهرداری تهران نیاز است تا آن را بررسی کند؛ این سنجش اعتماد شهروندان نسبت به شهرداری تهران است. سنجش این میزان اعتماد نشان خواهد داد که چرا به رغم آنکه از زمان تشکیل شورایاری ها، مدیریت محله و سراهای محله بیش از یک دهه می گذرد؛ اما هنوز میزان مشارکت شهروندان در اداره محله ای که در آن زندگی می کنند؛ کم است؟
از سوی دیگر واگذاری تمامی مراکز فرهنگی و اجتماعی ای که در سال های اخیر شهرداری تهران در تمامی محله های این کلانشهر راه اندازی کرده، به بخش خصوصی و بهره برداران چقدر توانسته شهروندان را به سوی خود جلب کند؟
دلیل مقاومت شهروندان تهرانی در مقابل اصلاح رفتارهای اشتباهشان در تمام حوزه ها از فرهنگ آپارتمان نشینی گرفته تا رفتارهای ترافیکی و تغییر سبک زندگی چیست؟
آیا تک بعدی بودن طرح های اجتماعی و فرهنگی ای که در سال های اخیر از سوی مدیریت شهری تهران اجرا شد؛ دلیلی بر مقاومت شهروندان در اصلاح رفتارهای آنها نیست؟
