به گزارش تیترشهر: مدتهای زیادی است که کارشناسان شهری و دوستداران محیط زیست برای ترویج فرهنگ دوچرخه سواری در شهر تهران تلاش می کنند.
آنها معتقدند با استفاده از دوچرخه هم می توان از شدت ترافیک کاست و هم به کاهش آلودگی هوا کمک کرد. به همین منظور حتی کمپینی به راه افتاده تا دوچرخه سواری را در تهران ترویج کند.
بدون شک دوچرخه سواری به عنوان یک ورزش می تواند علاوه بر کمک به کاهش آلودگی هوا و ترافیک، سلامت جامعه را افزایش داده و به کاهش بیماری های قلبی و عروقی و سایر بیماری های ناشی از کم تحرکی کمک بسیاری کند.
این روند در سایر کشورهای پیشرفته بخصوص اروپایی توانسته آنها را به جامعه ای وزرشکار، بدون ترافیک با محیطی بدون آلودگی برساند اما آیا این موضوع در شهری مانند تهران نیز می تواند اجرایی باشد؟
یکی از کشورهای موفق در زمینه استفاده از دوچرخه را می توان کشور هلند دانست. آنها در دهه 70 میلادی با مشکلاتی که امروز ما دست به گریبان هستیم، روبرو بودند اما حالا شرایطی را تجربه می کنند که آرزوی بسیاری از جوامع رسیدن به آن شرایط است.
هلندی ها توانستند تعداد دوچرخه سواران خود را به بیش از خودروسواران افزایش دهند و با اینکار سلامت را در جامعه خود تضمین کردند.
اما در مقایسه پایتخت 2 کشور متوجه نکاتی می شویم که نمی توان از کنار آن به سادگی گذشت. نکته اول وسعد 2 شهر آمستردام و تهران است که به هیچ وجه قابل مقایسه با یکدیگر نیستند.
ابتدا باید بگوییم که کشور هلند 3 هزار کیلومتر مربع کوچکتر از استان آذربایجان شرقی در ایران است بنابراین متوجه می شویم که شهرهای این دو کشور از نظر وسعت قابل قیاس نیستند.
آمستردام به عنوان پایتخت هلند 3 برابر کوچکتر از پایتخت ایران است و حتی از 299 کیلومتر مربع وسعت آن، 53 کیلومتر را زمین های آب گرفته شامل می شود در حالیکه وسعت تهران 730 کیلومتر مربع است.
بدون شک برای رسیدن از شرق به غرب یا شمال به جنوب تهران باید زمانی حداقل 3 برابر آمستردام طی کرد. حالا به همین موضوع شیب شهر تهران را نیز اضافه کنید.
تهران به عنوان شهری که در دامنه کوهستان بنا شده دارای شیب بسیار زیادی است بطوری که اگر تمام ساختمان ها همسطح بودند، از بام ساختمانی در شمال پایتخت می توانستیم تمامی شهر و ساختمان ها را مشاهده کنیم.
بدون شک رکاب زدن در شهری مانند تهران انرژی بسیار زیادی می گیرد و به سختی می توان از جنوب شهر به شمال رسید.
در کنار این موارد باید به آی و هوای تهران نیز اشاره گرد که تابستان های بسیار گرم تر از آمستردام و زمستان های بسیار سردتری دارد.
دوچرخه سواری در چنین شرایط آب و هوایی با مسافت های طولانی و همینطور شیب زیاد، تقریبا پروژه ترویج دوچرخه سواری را شکست خورده می کند ضمن اینکه به محدودیت های بانوان برای دوچرخه سواری در ایران نیز باید اشاره کنیم چرا که انها برای تردد در شهر نیاز به وسیله نقله ای مانند خودرو دارند.
با این شرایط به نظر می رسد تنها راه کاهش ترافیک تهران گسترش مترو و اتوبوس باشد بطوریکه شهروندان با خیالی آسوده بدون سرپا ایستادن های طولانی و انتظار در ایستگاه ها بتوانند خود را به مقصد برسانند.
