در ماه های اخیر یکی از تاکیدات معاونت حمل و نقل و ترافیک شهرداری تهران و متعاقب ان سازمان مدیریت و نظارت بر تاکسیرانی شهر تهران این بود که مسافربرهای اینترنتی که از شهرداری تهران به عنوان متولی ساماندهی حمل و نقل کالا و بار توسط قانون گذار شناخته شده است، مجوز نداشته باشند؛ از نظر شهرداری تهران غیر مجاز هستند. این در حالی است که سازمان زیباسازی شهر تهران اقدام به انتشار تبلیغات یکی از این شرکت ها در سطح گسترده در سطح شهر تهران کرده است.
به گزارش تیتر شهر: سیاست یک بام و دو هوای شهرداری تهران در مواجهه با مسافربرهای شخصی این روزها باعث ایجاد اعتراضات گسترده رانندگان تاکسی از شهرداری تهران شده است.
اگر تا دیروز فعالیت اپلیکیشن های اسنت و تپسی باعث شده بود تا کارکرد رانندگان تاکسی به عنوان تنها سیستم حمل و نقل قانونی شهر تهران تحت الشعاع قرار گرفته بود، اما با اضافه شدن به تعداد این AP ها که شهرداری تهران و سازمان مدیریت و نظارت بر تاکسیرانی شهر تهران هیچ گونه نظارتی بر عملکرد این سیستم های نوین حمل و نقلی ندارند؛ مشکلات رانندگان تاکسی بیشتر از گذشته شده است.
اگر تا دیروز فعالیت اپلیکیشن های اسنت و تپسی باعث شده بود تا کارکرد رانندگان تاکسی به عنوان تنها سیستم حمل و نقل قانونی شهر تهران تحت الشعاع قرار گرفته بود، اما با اضافه شدن به تعداد این AP ها که شهرداری تهران و سازمان مدیریت و نظارت بر تاکسیرانی شهر تهران هیچ گونه نظارتی بر عملکرد این سیستم های نوین حمل و نقلی ندارند؛ مشکلات رانندگان تاکسی بیشتر از گذشته شده است.
اما در این میان اکران تبلیغات اپلیکیشن جدید مسافربرهای اینترنتی تحت عنوان «دینگ» در سطح شهر تهران توسط سازمان زیباسازی پایتخت باعث شده تا رانندگان تاکسی به وعده های مدیریت شهری در خصوص ساماندهی مسافرهای اینترنتی شک کنند.
سوال اینجاست که چگونه ممکن است که سازمان زیباسازی که بنا به گفته مدیران ارشد این سازمان بخش عمده ای از بیلبوردهای تبلیغاتی سطح شهر را برای تبلیغات فرهنگی و عام المنفعه استفاده می کند؛ به جای تبلیغ گسترده اپلیکیشن کارپینو که مختص به رانندگان تاکسی بوده و شهروندان تهرانی هنوز به کارکرد این AP به اندازه اسنپ، تپسی و دینگ آشنایی ندارند؛ ترجیح داده به سراغ شرکتی برود که حتی مجوز جابه جایی مسافر را از شهرداری تهران ندارد؟
نکته دیگری که در مورد AP دینگ باید به آن متذکر شد، این است که تبلیغات این شرکت اینترنتی در ظاهر یک سیستم حمل و نقلی لاکچری را نشان می دهد. شعار این شرکت «مسافر فوق ستاره است» که در تمام بیلبوردهای شهری معرفی شده اما مشکل اساسی این است که سامانه مذکور به بدیهی ترین و اولین الزام های فعالیت در این کسب و کار توجه نداشته است.
تصویری که از بیلبوردهای شهری این تبلیغات به ذهن متبادر می شود، یک سرویس اصطلاحا لاکچری است. مردی کت شلوار پوش با ساعت گران قیمت روی صندلی های چرمی اتوموبیلی نشسته و در حال مطالعه روزنامه است. طبیعی است تماشای این تصویر باعث می شود مخاطبان به فکر یافتن رد و نشانی از این سامانه در فضای مجازی باشند اما وقتی نام این سرویس در اینترنت درج می شود، در موبایل ها این صفحه فوق می آید که معنی آن این است که ارتباط اینترنتی برقرار شده امن نیست و مسوولیت ادامه ارتباط به عهده خود کاربر است. این مسئله ضعفی جدی برای طراحان و متولیان چنین سرویسی است که قرار است خدمات عمومی به مشتریان و مردم ارائه دهند.
نکته دیگری که رانندگان تاکسی به آن اشاره می کنند، استفاده از سلبریتی های هنری و ورزشی در تبلیغات گسترده دینگ است. نکته جالب اینجاست که این سلبریتی ها که رانندگان تاکسی را سفیران فرهنگی شهر می دانند چگونه ممکن است که برای دریافت هزینه های پیشنهادی بالا برای حضور در تبلیغات شرکت ها نان این قشر زحمت کشر را ببرند و با تاثیری که این تبلیغات بر شهروندان دارند، به جای اینکه مردم را تشویق به استفاده از حمل و نقل عمومی و سیستم تاکسیرانی کنند چطور ممکن است که برای افزایش درآمدهای میلیاردی خود اقدام به مشارکت در تبلیغات شرکتی کنند که مجوز رسمی از شهرداری تهران ندارند.
مساله بعدی که مدیران شهرداری کمتر به ان توجه دارند و به صورت ناخواسته باعث تبلیغ این سیستم می شوند، استفاده از اصطلاح «تاکسی اینترنتی» است. زمانی که هنوز فعالیت این مسافربرهای اینترنتی از سوی شهرداری تهران تایید نشده است چطور ممکن است که مدیران ارشد شهرداری به این سیستم حمل و نقلی عنوان «تاکسی اینترنتی» بدهند. مگر برابر قانون تعریف یک تاکسی مشخص نیست که برخی با کاربرد مکرر این اصطلاح در مصاحبه های خود به طور غیر مستقیم مردم را تشویق به استفاده از این سیستم حمل و نقلی می کنند؟
