گشت و گذار در خیابان های مشهور دنیا

همشهری شش و هفت - رامین حاجیان فرد: خیابان به زندگی امروز ما چنان چسبیده که بدون آن  نظم  و روال زندگی بر هم می‌خورد. برای این که بتوانیم به نقش خیابان در زندگی روزمره بیشتر پی ببریم، کافی است فقط دور و برمان را عاری از  خیابان تصور کنیم.آن وقت است که با آشفتگی و سر‌در‌گمی عجیبی روبه‌رو می‌شویم. حالا  برای این که بیشتر و بهتر با نقش کانونی خیابان در زندگی‌ آشنا شوید، می‌توانید از همین جا با ما همراه بشوید و  در حالی که بر صندلی راحتی تکیه داده‌اید و استکانی چای در دست گرفته‌اید، پا به خیابان‌های مشهور جهان بگذارید و در آنها به گشت و گذار بپردازید. بی‌تردید از قدم‌زدن در خیابان‌هایی که هر یک سرگذشت‌ها و خاطراتی را در گوشه و کنار خود پنهان کرده‌اند، خسته نخواهید شد.

دو خورشید درخشان

شهر زیبای پراگ در کشور چک از مراکز مهم فرهنگ و هنر اروپا بوده است. حتی استیلای کمونیست‌ها بر آن نتوانست از اهمیت و جایگاهش بکاهد و بدین ترتیب خیابان‌های قدیمی و زیبای آن همواره مورد تحسین همگان بوده و میراثی گرانبها از فرهنگ فاخر را در خود جای داده است. یکی از خیابان‌های مشهور این شهر خیابان نِرودووا است. این خیابان که به قلعه پراگ منتهی می‌شود خانه‌هایی قدیمی، رستوران‌ها و مغازه‌هایی را در خود جای داده و از مکان‌های پررفت و آمد برای جهانگردان خارجی است. از نکات مهم این خیابان، نشان‌های موجود بر در خانه‌های قدیمی آن است.

 

 

 

پیش از این که در سال 1770 پلاک‌های عددی در شهر پراگ رایج شود، بر سر در هر خانه نشانی قرار داشت که به شغل و پیشه صاحب خانه اشاره می‌کرد. این نشان‌ها در خیابان نرودووا هنوز با زیبایی هر چه تمام‌تر همچون اثری هنری خودنمایی می‌کند. مثلاً بر در یکی از خانه‌های این خیابان علامتی شامل سه عدد ساز ویولن دیده می‌شود. این خانه در اصل مکان سکونت سه خانواده بوده که شغل‌شان ساخت ویولن بود. نام خیابان نرودووا از نام شاعر مشهور سده نوزدهم چک، یان نرودووا گرفته شده است. بر در خانه این شاعر دو خورشید به عنوان نماد خانوادگی او می‌درخشد.

روح‌نواز

شهر زیبای سن‌پترزبورگ که همچون موزه‌ای بزرگ در جلوی چشمان بیننده خودنمایی می‌کند، خیابانی دارد با نام نِوسکی. این خیابان اصلی و مشهور شهر است که توسط پتر کبیر بنیانگذار این شهر بنا شد. از بناهای مهم موجود در این خیابان می‌توان به کاخ استروگانُف، کلیسای جامع کازان، خانه کتاب، مرکز خرید الیسِیف، بنای یادمان کاترین کبیر، پل آنچیکف و چندین کلیسا و مرکز خرید دیگر که از سده‌های گذشته برجای مانده اشاره کرد. در دورانی از حکومت کمونیست‌ها بر روسیه یعنی بین سال‌های 1918 تا 1944 نام این خیابان به «پرولِت کولت» یعنی «فرهنگ کارگری» تغییر یافت، ولی دوباره با نام قبلی‌اش شناخته شد. نیکلای گوگول نویسنده مشهور روس، داستان کوتاه «خیابان نوسکی» را در حدود سال‌های 1831 تا 1834 با الهام از این خیابان نوشت. راوی این داستان ماجراهایی را نقل کرده که مکان رخدادشان خیابان نوسکی است. نویسنده مشهور دیگر روس یعنی فیودور داستایفسکی نیز غالباً از زمینه این خیابان برای روایت رخدادهای داستان‌هایش بهره می‌جست. نمونه بارز آن داستان مشهورش یعنی «جنایت و مکافات» است.

 

 

 خیابان نوسکی که به روسی نوسکی پروسپکت نامیده می‌شود نه تنها در روز مکانی پر‌جنب و جوش و سرشار از زندگی و شور است، بلکه در شب نیز با نورپردازی‌های رویایی و باورنکردنی به مکانی تخیلی ،روح‌نواز و اسرارآمیز تبدیل شده و همواره در دیدگان اهالی شهر و جهانگردان صحنه‌هایی فراموش ناشدنی ثبت می‌کند.

چیندونیا

از دوران قدیم در کشور ژاپن سنتی با عنوان چیندونیا وجود داشت که با استفاده از لباس‌ها و تزئینات سنتی به امر تبلیغ در خیابان‌ها و گذرهای عمومی اختصاص داشته است. هر چند امروزه این سنت به گستردگی گذشته نیست ولی هنوز در گوشه و کنار شهرها و خیابان‌های پررفت و آمد می‌توان نمونه‌هایی از آن را مشاهده کرد. در منابع قدیمی ژاپنی از یک آبنبات‌فروش در شهر اوزاکا یاد می‌شود که در میانه‌های سده نوزدهم میلادی برای فروش آبنبات‌هایش از لباس محلی و نوعی آواز ویژه بهره می‌گرفت. این شخص که آمِکاتسو نام داشت از صدایی بلند بهره‌مند بود و همین امر و استفاده از زنگ و طبل و سایر اصواتی که از حنجره‌اش تولید می‌کرد در اوزاکا به شهرتی دست یافته بود. به طوری‌که در برخی از رخدادهای عمومی نیز از وجود  او استفاده می‌شد. اگرچه در میانه سده بیستم رشد قابل توجهی در این حوزه صورت گرفت، ولی در حال حاضر تعداد اجراکنندگان این سنت  قدیمی بسیار کاهش یافته و اکثر آنها در شهر توکیو به فعالیت می‌پردازند.

 

 

امروزه چیندونیا، بیشتر برای معرفی مغازه‌ای که تازه افتتاح  شده یا محصولات جدید ارائه شده در یک مکان خاص مورد استفاده قرار دارد. این افراد گاهی به صورت تکی و گاه در گروه‌های چند نفری به فعالیت پرداخته و با لباس‌های پرزرق و برق، چترهای رنگی و نوای سازهای سنتی‌شان یادی از سنت‌های شیرین گذشته را در خیابان‌های شلوغ در ذهن و روح رهگذران برجای می‌گذارند.

از بلندترین تا پهن‌ترین

برخی از خیابان‌های جهان به خاطر ویژگی‌های هندسی بنیادین یعنی اندازه‌های‌شان از شهرت برخوردار شده‌اند. از جمله این خیابان‌ها می‌توان به بلندترین خیابان جهان اشاره کرد که با طول هشتاد و شش کیلومتر از شهر تورنتو در کشور کانادا گذر می‌کند. خیابان شمالی- جنوبی یانگ سواحل دریاچه اونتاریو را به دریاچه سیمکو متصل می‌‌کند. بسیاری از رخدادهای عمومی و فرهنگی نیز در این خیابان صورت می‌گیرد، از جمله کارناوال‌ها، کنسرت‌های خیابانی و جشن‌های عمومی. از مناطق بالایی قاره آمریکا که به سمت پایین حرکت کنیم و به بخش‌های پایینی آمریکای جنوبی برسیم، در شهر زیبای بوئنوس آیرس، پایتخت کشور آرژانتین از خیابان نهم جولای گذر خواهیم کرد؛ خیابانی که عنوان پهن‌ترین خیابان جهان را دارا بوده و نامش را از تاریخ استقلال این سرزمین گرفته است. این خیابان با دارا بودن هفت خط عبور در هر سمت مکانی جذاب و دیدنی در شهر بوده که هنرمندان دوره‌گرد با نوای سازهای‌شان جذابیت آن را دو چندان کرده‌اند.

 

 

 

 

ردیف‌های زیبای درختان کاشته شده در حاشیه خیابان و وجود نیمکت‌های استراحت در پیاده‌رو، فرصت خوبی برای استراحت و تماشای شور زندگی و نشاط موجود در این خیابان مهیا می‌کند.  پس از عبور از پهن‌ترین خیابان جهان به شمال قاره اروپا سفر می‌کنیم و به یکی از تنگ‌ترین خیابان‌های جهان در شهر اکستر در انگلستان با طول 50 متر و عرض حداکثری یک متر و 20سانتیمتری خواهیم رسید. پیشینه خیابان پارلمان در شهر اکستر به سده چهاردهم میلادی می‌رسد. کمی آن‌طرف‌تر در شهر کوچک ویک در اسکاتلند کوتاه‌ترین خیابان جهان با نام اِبِنزر پِلیس قرار گرفته که طول آن تنها حدود دو متر بوده و یک پلاک ثبتی با شماره یک در آن قرار گرفته است.

میان لکه‌ها

هنرمندان سبک اَمپرسیونیسم در اواخر سده نوزدهم میلادی سروصدای زیادی در غرب به راه انداخته و سبک هنری‌شان به زودی گسترش قابل توجهی در سایر کشورها پیدا کرد. نقاشان پیرو این سبک که بیشترشان فرانسوی بودند تعبیری جدید از طبیعت و سازه‌های ساخت بشر ارائه دادند‌. ضرب قلم‌هایی آشکار و گاه زمخت و تاکیدی ویژه بر نور و تفاوت‌های میزان تابش آن در ساعات مختلف شبانه‌روز و غیره از جمله نکات مهم قابل توجه در کارهای‌ نقاشان این سبک بود. بیشتر این نقاشان به بازنمایی صحنه‌هایی از چشم‌اندازهای طبیعی همچون کوه و دره می‌پرداختند. در میان آنهایی که به صحنه‌های زندگی شهری بیشتر گرایش داشتند، عده‌ای همچون کامیل پیسارو در پاره‌ای از آثارشان به ترسیم گوشه‌هایی از زندگی مردم در خیابان و رفت و آمدشان در خیابان‌های مه گرفته یا بارانی علاقه نشان می‌دادند.

 

 

 

 

 یکی از این خیابان‌ها در شهر پاریس که بخت بازنمایی و ماندگار شدن در آثار این نقاش را پیدا کرد، بلوار مشهور مونت‌مار بود که پیاده‌روهای شلوغ و خیابان پر از درشکه‌های آن از فراز بالکنی در یک بعداز ظهر در سال 1879 بر بوم این نقاش ثبت شد. همان‌گونه که از ویژگی‌های این سبک نقاشی برمی‌آید، بسیاری از جزئیات اثر در واقع همچون لکه‌ای رنگی و غیرواضح نشان داده شده و اشاره‌ای از یک شیء یا موجودی خاص را در خود دارد. لکه‌های رنگی که در دور دست محو شده‌، یک رهگذر یا درشکه‌ای را نشان داده و بدین ترتیب ذهن و احساس بیننده را در خود حل کرده و به دنیایی فراتر از واقعیت آشکار این جهانی می‌برد؛ جهانی که مبانی و چارچوب‌های نامعین و انعطاف‌پذیر آن فرصت خودنمایی و پرواز احساسات و خیال را به ارمغان می‌آورد.

پر زرق و برق

 

 

خیابان نانجینگ مشهورترین خیابان شهر بزرگ شانگهای در چین است که در ضمن مهم‌ترین مراکز تجاری این شهر را نیز در خود جای داده است. این خیابان که در سال 1845 میلادی بنا نهاده شد، امروزه یکی از مدرن‌ترین و پیشرفته‌ترین خیابان‌های دنیا به حساب می‌آید. درازای واحدهای تجاری این خیابان به طول نزدیک به پنج و نیم کیلومتر آن را به یکی از شلوغ‌ترین و بزرگترین مراکز تجاری جهان تبدیل کرده است. خیابان نانجینگ در جشن‌ها و اعیاد مختلف همچون آغاز سال نوی چینی، سال نوی میلادی و عید پاک جمعیت زیادی را در خود جای می‌دهد و آتش‌بازی‌های بسیار جذابی در آنجا دیدگان اهالی شهر را به خود خیره می‌کند. در دیگر اوقات سال نیز شب‌های این خیابان با نورپردازی‌ لامپ‌های نئون که همچون آبشاری بلند از فراز ساختمان‌ها به زیر آمده‌اند، شور و نشاطی پایان‌ناپذیر به این خیابان می‌بخشد که گویی با خواب نسبتی ندارد.

نقشی بر دیوار

گرافیتی نوعی هنر خیابانی است که در اصل همان نقاشی‌های بزرگ بر پیکر دیوارهای شهری و حاشیه خیابان‌های برخی از شهرهاست. پیشینه استفاده از  نقاشی‌های دیواری به تمدن‌های مصر، یونان و رم باستان می‌رسد. در برخی از شهرها، نوعی از نقاشی‌های دیواری بدون اجازه صاحبان املاک یا نهادهای شهری همچون شهرداری توسط برخی از هنرمندان ماجراجو یا افراد غیرحرفه‌ای صورت می‌گیرد که در پاره‌ای از موارد مفاهیم اعتراضی با خود همراه دارد. در مجموع، این نقاشی‌ها از دیدگاه پژوهشگران اجتماعی می‌تواند بستری برای پژوهش و دریافت اطلاعات و تجزیه و تحلیل آنها در راستای فهم، درک و ارائه راهکارهای مناسب برای بهبود گوشه‌هایی از ناهنجاری‌های اجتماعی به حساب آید.

 

از دوران کهن، نمونه‌هایی از نقاشی‌های دیواری را می‌توان در شهر باستانی پُمپئی در جنوب ایتالیا پیدا کرد. در این شهر که در سده نخست میلادی زیر خاکسترها و مواد مذاب آتشفشانی مدفون شد و امروزه مکانی مهم برای جهانگردان به حساب می‌آید، نمونه‌هایی به دست آمده است. شهرداری‌های برخی از شهرها با همکاری هنرمندان نقاشی‌هایی را ارائه می‌دهند که نشان از هویت ملی، دینی و فرهنگی‌شان دارد و علاوه بر زیباسازی به حفظ و گسترش ارزش‌های ملی و جهانی کمک شایانی می‌کند. در برخی از شهرها، تسهیلاتی برای هنرمندان جوان و علاقه‌مند به هنرنمایی درنظر گرفته شده تا علاوه بر آن‌که فرصتی برای ابراز خلاقیت‌های فردی به آنها واگذار و‌ از بی‌نظمی و آشفتگی بصری شهری جلوگیری شود. بدین منظور نهادهای شهری مذکور فضاهایی را در مکان‌هایی مشخص اختصاص داده‌اند تا هنرمندان گرافیتی کار بتوانند آثارشان را در آنجا ثبت و در معرض تماشای عموم قرار دهند.

 یکی از نام‌های آشنا که در سال‌های اخیر آثارش بسیار مورد توجه قرار گرفته، هنرمند بریتانیایی تقریباً ناشناس با اسم مستعار «بَنکسی» است که آثار انتقادی او در حوزه اجتماع و سیاست بر دیوار شهرهای بریتانیا و برخی از شهرهای جهان بر دیوارها نقش بسته است. بنکسی هنگام خلوتی خیابان‌ها یا شب کارهایش را خلق کرد و علاقه‌ای به شناخته شدن در رسانه‌های عمومی ندارد.

در سراشیبی تند

در کتاب رکوردهای گینس، تندترین سراشیبی مربوط به یک خیابان مربوط به خیابان بالدوین در شهر داندین در زلاندنو است. زاویه تقریبی این خیابان 350متری در حدود 19درجه است؛ یعنی کمتر از سه متر بالا رفتن از شیب این خیابان به میزان یک متر بر ارتفاع افزوده می‌شود. این خیابان یکی از جاذبه‌های گردشگری برای اهالی کشور و خارجی‌هایی است که به اینجا می‌آیند. ساکنان خانه‌های ویلایی این خیابان به رفت و آمد جهانگردان در طول این خیابان و عکسبرداری‌های آنان عادت کرده‌اند. از آنجایی که خانه‌ها در راستای افقی قرارگرفته‌اند، شیب تند خیابان وضعیتی را ایجاد می‌کند که هنگام عکسبرداری از زوایه‌ای عمود بر شیب، حالتی ایجاد می‌شود که گویی خانه‌ها در حال سقوط و افتادن هستند.

 

 

 

 

یکی دیگر از جاذبه‌های این خیابان مربوط به ورزشکاران و دوندگانی است که شیب سربالایی اینجا را بسیار مناسب برای یک تمرین سنگین و کم کردن وزن در فضایی طبیعی و دل‌انگیز انتخاب کرده‌اند. یکی از مراسم جالب صورت گرفته در خیابان بالدوین توسط یک کارخانه شکلات‌سازی صورت می‌گیرد. این مراسم که هم تبلیغی برای شرکت مزبور و هم بخشی جهت جمع‌آوری کمک برای امور خیریه بوده شامل رها کردن هزاران قطعه شکلات از بالای خیابان و جمع کردن آنها در بخش پایین بوده که با مشارکت تعداد زیادی از اهالی شهر در سال‌های اخیر برگزار می‌شود.

نام‌های به یاد ماندنی

شیوه‌های گوناگونی برای نام‌گذاری خیابان‌ها در سراسر دنیا وجود دارد. مهم‌ترین رویکردها جهت نام‌گذاری خیابان‌ها در جهان عبارتند از:

1- نوع کسب و کار موجود در خیابان مانند خیابان نعلبندیان در شهر ایروان پایتخت جمهوری ارمنستان که در گذشته مرکز کسب و کار نعلبندان اسب و چهارپایان بوده است.
2- براساس سازه یا مکانی مهم که در آن خیابان قرار دارد، مانند خیابان قصر العینی در شهر قاهره که از خیابان‌های بسیار قدیمی شهر بوده و قصر یکی از پاشاهای قدیم مصر در آنجا قرار دارد.
3- بر پایه شکل هندسی یا عوارض طبیعی و جغرافیایی منطقه همچون دامنه، تپه، ساحل و غیره مانند خیابان ساحل در سانفرانسیسکو.
4- مقصدی که از خیابان مزبور به آنجا راه است، مانند خیابان دماوند در تهران.
5- نام  مشاهیر ملی یا بین‌المللی، مانند خیابان گاندی که در بسیاری از کشورها و شهرهای دنیا این نام را می‌توان یافت، از جمله در کشور هلند که نزدیک به 30 خیابان در سراسر کشور به این نام وجود دارد.
6- یک موضوع یا تِم مشخص به‌طوری‌که موضوع مزبور نامش را به چندین خیابان با پسوندها یا پیشوندهای مجزا کننده می‌بخشد، مثلا در یک منطقه از شهر بوئنوس آیرس در آرژانتین تعدادی از خیابان‌ها براساس نام زنان مشهور نام‌گذاری شده‌اند.
7- نام‌گذاری خیابان‌ها براساس شمارگان که در برخی از شهرهای ایالات متحده، استرالیا و غیره دیده می‌شود.
8- نام شهرها یا کشورها، چه داخلی و چه خارجی‌یا مثلاً خیابان اصفهان در شهر کوآلالامپور.

نشان‌ها

با گذشت زمان و افزایش جمعیت و رفت و آمد وسایل نقلیه نیاز به استفاده از نشانه‌ها و علائم راهنمایی و رانندگی بیش از پیش احساس ‌شد. یکی از نمونه‌های قدیمی این‌گونه علائم را در کشور پرتغال و در شهر لیسبون می‌توان مشاهده کرد که از سال 1686 همچنان پابرجا مانده و در خیابان سالوادور می‌توان آن را دید. در اواخر سده نوزدهم میلادی در برخی از کشورهای اروپایی همچون ایتالیا، فرانسه و انگلستان تلاش‌هایی در زمینه طراحی و به کارگیری علائم و نشانه‌های استانداردشد که به‌جای نوشته و متن صورت گرفت. در سال 1909 چهار علامت راهنمایی و رانندگی در 9 کشور اروپا استاندارد و سپس تصویب و از آنها استفاده  شد.

 

علائم مزبور شامل دست انداز، پیچ خطرناک، چهارراه و تقاطع ریل قطار بود. در میانه سده بیستم میلادی کشورهای انگلستان و ایالات متحده سامانه‌های استاندارد خود را به شکلی فراگیر تثبیت کرده و بدین ترتیب کشورهای دیگر جهان برحسب شیوه رانندگی چپ یا راست، یکی از این دو سامانه را مورد توجه و استفاده قرار دادند. در سال 1968 در پیمان علائم رانندگی که در شهر وین به تصویب رسید، علائم مذکور به هشت دسته تقسیم شد که عبارت هستند از: 1- خطر 2- حق تقدم 3- ممنوعیت 4- اجبار 5- علائم خاص 6- اطلاعات، تسهیلات و سرویس‌ها 7- جهت، مکان یا نشان 8- تابلوهای اضافی. از نکات جالب توجه در این میان، وجود علائم و نشان‌هایی است که ویژه برخی از اقلیم‌ها و مناطقی بوده که نشان از عوارض محلی و طبیعت گیاهی و جانوری خاص آنجا دارد؛نشان‌هایی همچون محل گذر خرس، کانگورو، موش صحرایی و سمور!

از وزش باد تا سایه‌بان پنجره‌ها

«خیابان» نام رُمانی است از نویسنده زن آمریکایی، «‌آن پِتری» که در سال 1946 نوشته شد. این رمان نخستین رمان نوشته شده توسط یک زن آمریکایی سیاه‌پوست بود که رکورد فروش بیش از یک میلیون نسخه را شکست. قهرمان این داستان، زنی سیاه‌پوست به نام لوتی جانسون است که همراه با پسر هشت ساله‌اش با ناملایمات و بی‌عدالتی‌های ناشی از تنگ‌نظری‌های فرهنگی و باورهای نژادپرستانه روبه‌رو می‌شود. او در خانه‌ای کوچک در خیابان یکصد و شانزدهم در محله هارلم سکونت گزیده است. داستان با فرازهایی خیال‌انگیز از وزش باد سرد در ماه نوامبر در خیابان یکصد و شانزدهم و صدای لرزش در سطل‌های زباله و سایه‌بان‌ پنجره‌های آپارتمان‌های موجود در خیابان آغاز می‌شود. در ادامه داستان و پس از ماجراهای پر فراز و نشیب این زن در دفاع از خود، او در نهایت مجبور به قتل و گریختن از شهر به همراه فرزندش می‌شود.

خیابان‌گردی با قایق

در شمال‌شرقی کشور باستانی ایتالیا شهر ونیز با قدمتی کهن قرارگرفته است. این شهر که گویی در آب غوطه‌ور است، در طول تاریخ دراز خود گنجینه‌ای از رخدادهای مهم اجتماعی، سیاسی و فرهنگی را نه تنها برای این سرزمین و قاره کهن اروپا بلکه برای کل جهان در خود جای داده است. بسیاری از وقایع مهم تاریخی همچون جنگ‌های صلیبی ارتباطی محکم و بنیادین با ساختار سیاسی این شهر داشته‌اند. رخدادها و جنبش‌های هنری مهمی در این شهر به جهان عرضه شده و در آبراه‌های باریک و پهن آن گوشه‌هایی را می‌توان یافت که زمانی مکان زندگی هنرمندان و شخصیت‌های مهم تاریخی بوده است. این شهر که روی 113 تپه بنا شده آبراه‌هایی دارد که توسط چندین پل به یکدیگر وصل شده‌اند.

 

 

 

این آبراه‌ها در واقع نقش خیابان‌های شهر را بازی می‌کنند.همه نوع وسیله نقلیه مورد نیاز همچون تاکسی، اتوبوس و حتی آمبولانس در کوچه و خیابان‌های شهر حرکت می‌کنند، ولی این وسایل نقلیه با آنچه ما در خیابان‌های‌مان می‌بینیم تفاوت دارند. وسایل مذکور در واقع قایق‌های کوچک و بزرگی هستند که دائم روی آب در حرکت هستند. قایق‌های دراز و نوک تیز مشهور این شهر که گوندولا نام دارد نه تنها وسیله‌ای نقلیه بلکه جاذبه‌ای دل‌انگیز برای جهانگردانی است که در این شهر تجربه‌ای از قایق سواری در کوچه و پس کوچه‌های آرام و قدیمی را جست‌وجو می‌کنند.

تاکسی‌های رنگارنگ

یکی از شاخص‌های قابل توجه در بیشتر خیابان‌ها به‌ویژه در شهرهای بزرگ خودروهایی با رنگ‌های خاص است که گاهی نمادی برای شهر به حساب می‌آیند.رنگ‌های گوناگونی در تاکسی‌های کشورها و شهرهای مختلف جهان به‌چشم می‌خورد. قوانین گوناگونی در شهرهای مختلف جهان برای گزینش رنگ تاکسی‌ها وجود دارد. در شهر مکزیکو‌سیتی، پایتخت مکزیک طیف گسترده‌ای از رنگ‌های تاکسی از آمیزه سبز و سفید تا سفید با راه‌راه‌های قرمز و همچین صورتی دیده می‌شود. در شهر شانگهای در چین فقط شرکت‌هایی که بیش از هزار دستگاه تاکسی داشته باشند مجاز هستند تا یکی از هشت رنگ تعیین‌شده را انتخاب کنند.

 

 

 

یکی از رنگ‌های رایج در تاکسی‌ها زرد است که در بسیاری از شهرها همچون نیویورک، مانیل، تیرانا، بوداپست و بخارست دیده می‌شود. رنگ‌های به‌کاررفته در غالب تاکسی‌ها خالص و یکنواخت نبوده و در بخش‌های مختلف خودرو از نوارها یا بخش‌های رنگی دیگر نیز استفاده می‌شود؛ مثلاً بیشتر تاکسی‌ها در کشور آرژانتین بدنه‌ای مشکی و سقفی زرد‌رنگ دارند. در شهر مادرید تاکسی‌ها بدنه‌ای سفید دارند که روی در جلویی آنها نواری مورب و قرمز رنگ قرار گرفته است. یکی از رنگ‌های مشهور در تاکسی‌ها رنگ مشکی به‌کاررفته در تاکسی‌های شهر لندن است.