به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از تابان تربت؛ در گذر از کوچه و برزن اگر نیم نگاهی به اطراف خود بیندازید، ساختمان های نوساز زیادی را خواهید دید که خود جای بسی خوشحالی دارد که کمی تا قسمتی مهندسین و کارگران بخش ساختمان مشغول بکار هستند و تا حدی از آمار بیکاری می‌کاهد (صحت وسقم این آمار با متولیان امر ) و همچنین نیز بخشی از شهری که شاید به درستی گفته می شود تنها اسم شهر را یدک می‌کشد در حال عمران و آبادانی است.
مدتی است که شهرداری و متولیان امر شهرسازی تربت حیدریه نماسازی ساختمان های در حال احداث را اجبار کرده‌اند و بدون نماسازی مجوز پایان کار را صادر نمی کنند.
این عمل و اقدام شهرداری در نماسازی اجباری ساختمان ها پسندیده و جای تقدیر دارد که باعث می شود دیگر شاهد نماهای خشک و خشن سیمانی و آجری در سطح شهر نباشیم و نماهای متنوع چشمان ببینده را نوازش می دهند.
اما ایراد و اشکالی که در اجرای این طرح به وضوح دیده می‌شود، رشد بی‌رویه و لجام گسیخته اجرای نمای رومی است، که خود یک تهاجم فرهنگی محسوب می‌شود. نماهایی که حتی اصول مهندسی اجرای آن رعایت نمی‌شود و با فرهنگ و هویت بومی ما بیگانه هستند و متاسفانه هیچ کدام از متولیان امر تلاشی برای جلوگیری از رشد قارچ گونه این عامل تهاجمی که خود به نوعی بیماری خود ایمنی محسوب می‌شود، نمی‌کنند.
سابقه و تجربه های مدیریت شهری شهرهای نقاط مختلف کشور و یا شهرهای هم رده تربت حیدریه نشان می‌دهد که مدیران شهری این شهرها دیگر اجازه به اجرای نماهای بیگانه با هویت و فرهنگ ایرانی را نمی‌دهند و مالکان را به سمت اجرای نماهای سنتی که متناسب با هویت و فرهنگ ایرانی است سوق می‌دهند.
موضوعی که در تربت حیدریه به چشم نمی‌خورد و اگر هرچه زودتر مدیران شهری شهرمان سعی در مدیریت چگونگی اجرای نماهای ساختمان های نوساز نکنند، دیرزمانی نخواهد گذشت که تربت حیدریه شهری با قدمت فرهنگی و تاریخی در کشور و خراسان بزرگ تبدیل به یک شهر رومی خواهد شد که بی‌تردید فرهنگ شناسان و تاریخ شناسان و یا مسافران را به تعجب وا خواهد داشت که چطور و چگونه یک شهر رومی در قلب خراسان سر بر آورده است.
بی تردید آیندگان از ما خواهند پرسید که فرهنگ و هویت این شهر را در کجا باید جستجو کرد و کدام خیابان یا کوچه یا ساختمان معرف فرهنگ و هویت این شهر است؟ تربت حیدریه با این مدیریت و یا مدیران شهری بی‌ترید در آینده‌ای نه چندان دور تبدیل به یک شهر بی هویت خواهد شد. تهاجمی که با تخریب مسجد شیخ یوسفعلی آغاز شد و با اجرای نماهای رومی ادامه یافته است.
یک معمار با انتقاد نسبت به استفاده از «نماهای رومی» در معماری امروز ایران، گفت: تصور این‌که پس از گذشت سال‌ها، در معماری بناها به تقلید کردن از یونان باستان یا روم قدیم نیاز داشته باشیم، بسیار تلخ و ناگوار است.
محمد حسینی افزود: نما و منظر شهری نقطه مبهم و مغفول در طرح‌های جامع و تفصیلی محسوب می‌شوند.اگرچه همواره بخشی از یک نمای معماری، وجه معنایی آن بوده اما به نظر می‌رسد امروزه نمای ساختمان‌ها بیش از هر زمان دیگری در تنگنای معنی‌گری قرار گرفته و درگیر مخابره هدفمند پیام، از کارفرما یا مالک به مخاطب اثر معماری شده‌اند.
وی خاطر نشان کرد: مسئولان نظام مهندسی و شهرداری که اقدام به صدور مجوز و پایان کار می کنند در نوک پیکان این انتقادات قرار دارند که چرا با وجود آنکه بر سبک معماری ایرانی و اسلامی تاکید شده به چنین نماهایی پایان کار اعطا می کنند؟
