مبنای حقوقی برنامه ریزی محیطی
با تصویب قانون سیاست ملی محیط زیست (NEPA) در اواخر سال 1969 ، کنگره ایالات متحده تجهیزات حفاظت از محیط زیست را به کار انداخت.
NEPA از تمام آژانس های فدرال خواست "اطلاعات زیست محیطی را در برنامه ریزی و توسعه پروژه های منابع گرا آغاز و استفاده کنند."
علاوه بر این ، آژانسها ملزم به استفاده از "رویکردی سیستماتیک و بین رشته ای بودند که استفاده یکپارچه از علوم طبیعی و اجتماعی و هنرهای طراحی محیطی را در برنامه ریزی و تصمیم گیری که ممکن است بر محیط [انسان] تأثیر بگذارد ، تضمین کند." NEPA به همه آژانس های فدرال دستور می دهد که بیانیه تاثیر را به عنوان بخشی از گزارشات یا توصیه های آینده در مورد اقداماتی که به طور قابل توجهی بر کیفیت محیط انسان تأثیر می گذارد ، قرار دهند.
چندین ایالت و بسیاری از کشورها اقدامات مشابه حفاظت از محیط زیست را اتخاذ کردند. در دهه 1970 آنقدر قوانین زیست محیطی وضع شد که به آن "دهه محیط زیست" لقب گرفت. این قوانین به دنبال حفاظت از کیفیت و کمیت آب ، هوای پاک ، مناطق ساحلی ، دشت های سیلابی ، تالاب ها ، مناطق تاریخی ، گونه های جانوری و گیاهی کمیاب و در خطر انقراض و اراضی کشاورزی اصلی بود.
قوانین ناشی از دهه 1970 تا به امروز زمینه را برای برنامه ریزی زیست محیطی در ایالات متحده و سایر کشورها فراهم می کند.
