روزنامه ابتکار: بحث پیرامون حرمت موسیقی و تفکیک موسیقی غنا از غیر آن، یکی از مناقشات جدی و اساسی است که بسیاری از کارشناسان و پژوهشگران علوم دینی را به خود مشغول داشته و هر یک سعی می‌کنند به فراخور آموزه‌ها و انگاره‌های فراگرفته به بازتحلیل این مفهوم دینی بپردازند.
برخی از کارشناسان اصولی و فقهی داعیه‌دار مخالفت صددرصد دین مبین با موسیقی بوده و کار را به جایی رسانده‌اند که نظاره بر آلات موسیقی را در حکم زنای با محارم تلقی کرده و بعضی دیگر قرائت و برداشتی به مراتب ساده‌تر را مطمع نظر قرار داده‌اند. شاید یکی از راهبردهای برون‌رفت از این دعوای تاریخی مراجعه مجدد به متن مصحف مقدس باشد. مراجعه‌ای که با رویکردهای تازه و لحاظ کردن اقتضائات دنیای مدرن صورت گیرد.
بر این اساس با اذعان کرد که در آیات قرآن از لفظ «غنا» استفاده نشده، و امر و نهى خاصّى صریحا بدان تعلّق نگرفتهاست؛ بلکه تمسّککنندگان به آیات، آنها را بهواسطه دلایل خارجى همچون احادیث وارده در این باب دلیل بر حرمت گرفتهاند. در این آیات الفاظى نظیر «قول زور»، «باطل» و «لهوالحدیث» آمدهاست که برخى آنها را به «غنا» معنا کردهاند.
در باب غنا و موسیقى، آیات و احادیثى دال بر حرمت و حلیت وجود دارند که هیچ یک توانایى اثبات حکم مطلق غنا را نداشته و وافى به مقصود قائلان به حرمت مطلق یا حلیّت مطلق نیست. نتیجه این بررسى کوتاه این است که غناى شهوانى و فسادانگیز حرام و غیر آن حلال و مباح است؛ لذا معناى غناى حرام در آواز لهوى و مفسدهانگیز متعیّن مىشود.
