موضوع بحران ۲۰۰ برج بی‌نام و نشان پایتخت همچنان از سوی نهادهای مختلف شهرسازی مطرح است و در این میان برخی هنوز پیکان اتهامات خود را تنها به سمت مدیریت شهری نشانه‌گیری می‌کنند.
هرچند باید مدیریت شهری را درخصوص ساخت برج‌هایی که میتوانند هرلحظه فاجعه‌ای به بار آورند یکی از نهادهای مقصر دانست اما نکته اینجاست که کدام دوره مدیریت شهری در این ارتباط کوتاهی کرده است؟ واقعیت آن است که این تعداد برج در دهه 70و خیلی پیش‌تر از مدیریت شهری فعلی، احداث شده‌اند و هم‌اکنون معضلی در میان سایر سازه‌های شهری قلمداد می‌شوند.
در تهران نزدیک به 980ساختمان بلندمرتبه یعنی بناهای بالای 12طبقه وجود دارد که از این تعداد 230قطعه در دهه 70و بدون دریافت مجوز کمیسیون ماده 5احداث شده‌اند. مجوز 543بلندمرتبه هم پیش از سال 85صادر شده است. حالا طبق آمار هم شهرداری تهران و هم شورای‌عالی شهرسازی و معماری کشور 200تا230 برج، ناایمن و بدون هویت به‌حساب می‌آیند.
این در حالی است که این تعداد برج، ناایمن، در دهه 70بنا شده‌اند. از سوی دیگر تنها شهرداری تهران در قبال ایرادات مربوط به بناهای بلند، مورد سؤال قرار می‌گیرد که مجوز احداث آنها باید از دریچه کمیسیون ماده 5عبور کند؛ کمیسیونی که 8عضو دارد و اعضای آن معاونان وزرای راه و شهرسازی، جهادکشاورزی، نیرو، کشور، معاون سازمان میراث فرهنگی، معاون سازمان حفاظت محیط‌زیست، رئیس شورای شهر (بدون حق رأی) و شهردار تهران هستند.
به‌عبارت دیگر نهادهای دولتی 6برابر مدیران شهری در کمیسیون حق رأی دارند. بنابراین باید در وهله نخست نهادهایی مثل وزارت راه و شهرسازی، شورای‌عالی شهرسازی و معماری و دیگر نهادها نیز در رابطه با بناهای بلند ناایمن شهر تهران و البته تمامی کلانشهرهای کشور پاسخگو باشند.
