پای روانشناسی به شهر باز شود !

به گزارش تیتر شهر؛ بروز اختلالات روانی در میان افراد مختلف متفاوت و بسیار پیچیده است اما به گفته متخصصان این روزها در میان شهروندان کلان شهر ها شدت گرفته است؛  ولی بحث زیست پذیری شهر در افزایش و کاهش آن می تواند تاثیر گذار باشد. 

بحران سلامت و عدم ایمنی محیطی در ابعاد جسمی و روانی، فضاهای شهری ومسکونی دنیای معاصر را تهدید می کند. فقدان ایمنی شهروندان در مقابل تصادفات، بروز حوادث غیر قابل پیش بینی، احساس عدم امنیت در فضاهای شهری و سکونتی، انزوا، وابستگی مفرط شهروندان به اتومبیل و کم متحرکی در اقشار مختلف از بیمار یهای مزمن شهری هستند. در چنین شرایطی سنجش سلامت روان و اهمیت به آن برای درمان یا پیشگیری این بیماری اهمیت به سزایی دارد؛ 

در این راستا مدیرکل امور تربیتی و مشاوره وزارت آموزش و پرورش از برگزاری آزمون رغبت و سلامت روان در دوره اول متوسطه خبر داد و شرکت در آزمون سلامت روان، اجباری دانست؛ بر این اساس سنجش این مهم در میان شهروندان کم اهمیت تر از دانش آموزان نخواهد بود؛ شهروندانی که با توجه به اولویت خطر پذیری که در منطقه وجود دارد می توانند با چنین سنجش هایی تحت پوشش روانشناسی در خانه های سلامت قرار بگیرند؛ گرچه بحث مسائل روانشناسی در مدیریت شهری تا کنون چندان ورود پیدا نکرده است اما این موضوع در شرایطی که پایتخت آماج حوادث و مخاطرات است اهمیت دو چندان پیدا می کند از این رو متولیان امر شهر نیاز است به این موضوع ورود پیدا کنند.

از این رو نیاز است با توجه به ماتریس آسیب های اجتماعی، مناطق درگیر به عنوان پایلون به این بحث ورود پیدا کنند و در برنامه ای در یک دهه این سیر به روال مدیریت شهری تبدیل شود تا بر این اساس بتوان مخاطرات روانی که پس از اتفاقاتی مانند زلزله، تصادف و... می افتد را پیشگیری کرد.

حجاب حداکثری، حجاب حداقلی مسئله این است !!

عصر ایران - مهرداد خدیر: «برخورد دولت در مسألۀ حجاب باید حداقلی باشد و به میزانی باشد که جامعه این برخورد را تأیید کند یعنی این حق را و بالاتر از آن وظیفه را برای دولت قایل باشد که حفظ حداقل حجاب را خواستار باشد. از همین رو باید برخی تنگ نظری ها را کنار گذاشت و برخورد دولت نباید طوری باشد که مردم احساس کنند دولت در امور خصوصی مردم دخالت می کند. برخوردهای نامعقول با امر حجاب سبب شده برخوردهای قانونی هم واکنش ایجاد کند.»

تصور می کنید عبارات بالا سخنان کیست؟ اینها عین سخنان سردار محمدباقر قالیباف در برنامۀ انتخاباتی سال ۱۳۸۴ است که در ویژه‌نامۀ همایش سراسری ستادهای کشوری با عنوان «زندگی خوب، برازندۀ ایرانی» در ۵ اردیبهشت ۱۳۸۴ توزیع شد و اصولگرایان حامی ایشان نیز کمترین اعتراضی نکردند و نگفتند حکومت باید حداکثری برخورد کند نه حداقلی و بیانیه صادر نکردند و موضع نگرفتند.

 

 

این روزها که بحث حجاب دوباره درگرفته - و البته بحث بسیار حساسی است و بیم آن می رود که دچار سوء تعبیر شود - اشاره به همین نکته که ۱۲ سال پیش آقای باقر قالیبافِ اصول گرا - که سه بار از طرف اصولگرایان کاندیدای ریاست جمهوری شد - مطرح کرد کفایت می‌کند تا بگوییم آن قدر یک طرف به دنبال برخورد حداکثری بوده که حالا طرف مقابل دیگر به حداقل هم رضایت نمی دهد و چاره کار هم گرفتن و تهدید نیست؛ چرا که بازداشت زن و بچه مردم به خاطر شُل بودن یا افتادن شال و روسری صورت خوشی ندارد و مذهبی ها هم رضایت نمی‌دهند و جامعه زنان را بر پایۀ پوشش دوپاره می کند.

واقعیت این است که حکومت ها نمی‌توانند به دنبال حداکثرسازی باشند و ناگزیرند به حداقل ها بسنده کنند و جاهایی حتی چشم خود را ببندند؛ چرا که اگر حکومت‌ها در پی اِعمال حداکثری باشند، حداقل‌ها را هم از دست می‌دهند.

در قضیۀ حجاب نیز باید دقت و تفکیک کنیم که یک بحث شرعی و عرفی داریم و یک موضوع سیاسی و حکومتی و قانونی. به این پرسش هم باید پاسخ داده شود که برخورد و دخالت پلیس و دیگران از حیث شرعی است یا در اجرای قانون. اگر جنبه شرعی مطرح است آیا کل موضوعات شرعی را به پلیس سپرده ایم و اگر از نظر قانونی است در قانون مشخص شده و اگر نمایندگان مجلس بخواهند قانون مصوب مجلس را تغییر دهند یا اصلاح کنند چنین امکانی وجود دارد یا نه؟

اگر شخص بر پایۀ اعتقادات یا متناسب با فرهنگ و عرفی که پذیرفته باید حجاب را رعایت کند اندازه و نوع آن در اختیار خودش باید باشد و نمی‌توان مطالبه حداکثری داشت کمااینکه حکومت نمی‌تواند پلیس بگذارد تا ببیند کی نماز می خواند و کی نمی‌خواند یا وقتی نماز می خواند چگونه می خواند. اگر هم بحث قانون مطرح است در قانون به صراحت آمده چنانچه شخص بی حجاب باشد ۵۰ هزار تومان جریمه می شود و اصطلاح بد حجاب و بد پوشش هم در قانون نداریم.

شارژ ساختمان چگونه محاسبه می‌شود؟

روزنامه هفت صبح - علی هادی زاده: پولی که هر ماه به عنوان حق شارژ هر واحد مسکونی در ساختمان ها پرداخت می شود براساس تبصره ها و قوانین خاص تعیین شده است.

یکی از بحث های تمام نشدنی و اجتناب ناپذیر در بسیاری از ساختمان ها بحث میان مستاجر و مالک بر سر هزینه ها و اجاره و غیره است. از طرفی اهالی ساختمان نیز باید به مدیر ساختمان جوان داده و مطابق روش محاسبه او، شارژ ساختمان را پرداخت کنند. در بیشتر مواقع این بحث های فرسایشی از ندانستن قوانین ریشه می گیرد؛ قوانینی که به وضوح گفته اند هر شارژ یا هزینه ها به عهده چه کسی است، چگونه باید محاسبه شود و روش پرداخت آن چگونه است. حتی در این قوانین امتیازاتی برای مدیر ساختمان هم در نظر گرفته شده است تا راحت تر بتواند ساکنانی را که شارژ پرداخت نمی کند به راه بیاورد.

 

در کنار این دستورالعمل ها به تازگی استارتاپ هایی نیز شکل گرفته اند که به مدیران ساختمان و ساکنان کمک می کنند تا هزینه ها را در یک محیط مشترک مدیریت کنند یعنی متوجه شوند هزینه هر کس به چه منظوری بوده، چگونه حساب شده و در نهایت چقدر شده است. در این مطلب مجموعه ای از قوانین پرداخت هزینه ها و شارژ ساختمان را کنار هم جمع کرده و به علاوه نرم افزارهایی را که در این مسئله به شما کمک می کنند نیز معرفی کرده ایم تا از این به بعد کمتر صدای داد و فریاد در راهروهای ساختمان را بشنوید!

 

 

شارژ ساختمان چگونه محاسبه می شود؟

جهت محاسبه شارژ ساختمان به دو طریق کلی می توان سهم مالکان از هزینه های مشترک ساختمان را تعیین کرد؛ اول از طریق قانونی و دوم قراردادی. اگر بخواهید از طریق قانونی سهم مالکان را تعیین کنید باید به سراغ ماده 4 قانون تملک بروید. این قانون به زبان ساده می گوید با توجه به مساحت واحد باید شارژ پرداخت کرد. البته به جز هزینه هایی که به دلیل عدم ارتباط با مساحت زیربنا به نحو مساوی تقسیم خواهدشد. همچنین برابر تبصره 3 همان ماده چنانچه چگونگی استقرار حیاط ساختمان یا بالکن یا تراس مجموعه به گونه ای باشد که تنها از یک یا چند واحد مسکونی، امکان دسترسی به آن باشد، هزینه حفظ و نگهداری آن قسمت به عهده استفاده کننده یا استفاده کنندگان است. براساس این قانون سهم هر یک از مالکان آپارتمان ها از مخارج قسمت های مشترک ساختمان به دو نوع تقسیم می شود. یعنی هزینه های نسبی و ثابت. ولی این هزینه ها به چه معنا هستند؟

هزینه های نسبی: هزینه های نسبی براساس سهم هر یک از مالکان یا استفاده کنندگان از هزینه های مشترک براساس مساحت زیربنا حساب می شود یعنی چیزهایی از قبیل آب، گازوییل و آسفالت پشت بام. از طرفی طبق ماده 14 قانون تملک آپارتمان آپارتمان ها مدیر یا مدیران وظیفه دارند تمام بنا را در مقابل آتش سوزی بیمه کنند. سهم هر یک از مالکان به تناسب سطح زیربنای آنها به وسیله مدیر یا مدیران تعیین و به بیمه گر پرداخت می شود. بنابراین هزینه های نسبی ساختمان به دو نوع هزینه های مستمر و حق بیمه تقسیم خواهندشد. روش تقسیم در این نوع هزینه ها به این شکل است که ابتدا متراژ کل واحدها به دست می آید سپس هزینه کل به متراژ تقسیم و هر واحدی براساس متراژ سهم خود را پرداخت می کند (برای تقسیم حق بیمه نیز از این روش استفاده می شود).

یک بطری آب صدرصد فرانسوی، لطفا! !

روزنامه ایران - ترانه بنی یعقوب: «عرضه جدیدترین آب معدنی روز دنیا، محصول کشور فرانسه برای نخستین بار در ایران.» این پلاکاردی است که در یکی از فروشگاه‌های زنجیره‌ای بزرگ تهران دیده می‌شود. در نزدیکی این پلاکارد قفسه‌ای هست که انواع و اقسام آب خارجی در آن چیده شده. به ردیف آب‌ها نگاهی می‌کنم و با خودم فکر می‌کنم خب فقط آب خارجی در کشور نداشتیم که آن هم رسید. حالا اینکه آب فرانسه با آب معدنی اعلای ایرانی چه فرقی دارد را دقیقاً نمی‌دانم. املاحش بیشتر است؟ شاید خاصیت جوان کنندگی دارد؟ کسی چه می‌داند.

 

لابد وقتی آب فرانسوی می‌خوری می‌توانی چشمانت را ببندی و تا کافه‌های ساحل چپ پاریس بروی. تا لب رود سن و خلاصه کلی احساس خارجی بودن کنی. به قفسه آبها دوباره نگاهی می‌اندازم؛ این بار خریدارانه. از پاریس، استانبول و دیگر شهرها هم هست. چندان از برندها سر در نمی‌آورم، اما قیمت‌های نجومی را می‌فهمم. یک شیشه آب معدنی حدود 330  سی‌سی‌ فرانسوی 9هزار تومان و قیمت نیم لیترش ۱۱ هزار تومان. بهترین آب ایرانی با بسته‌بندی اعلا اما فقط 2 هزار تومان.

 

 

مرد جوانی که مثل من از دیدن آبهای خارجی حیرت‌زده شده یکی از شیشه‌ها را در دستش می‌چرخاند: «مگر آب عمومی کشور فرانسه با آب‌های رایج و خوب ایران چه تفاوتی دارد که باید در رده‌ اقلام وارداتی قرار بگیرد؟ چرا باید از کشور پول خارج شود و به ازای آن آب وارد شود؟» مرد دل پردردی دارد، آنقدر که راحت حاضر نیست از این قفسه پرماجرا بگذرد: «شما بگو فرق این آب با آب معدنی دماوند چیه؟ چه فرقی دارد؟ خانم من برای همین واردات بیکار شدم. من و خیلی دیگر از همکارانم شیرینی فروشی داشتیم اما آنقدر شکلات خارجی و بیسکوییت خارجی آوردند که همه ما را نابود کردند. حالا هم گیر داده‌اند به آب خارجی و نان خارجی. حتماً ثروتمندها از اینها می‌خورند که می‌خواهند برایشان بیاورند.»

 
حرف‌های این آقا که اتفاقاً دل پردردی دارد، کم بیراه هم نیست. این روزها اگر در بازارهای کشور بگردید از این کالاهای لوکس خارجی کم نمی‌بینید. کالاهایی که گاه خودشان و قیمت‌شان حسابی برق از کله آدم می‌پراند. یکی از همین کالاها که چند روز پیش برق از کله من یکی پراند، هویج امریکایی بود. باورتان می‌شود، کسی بخواهد هویج ایرانی نخرد و به جایش هویج امریکایی بخرد. آن هم بسته‌ای 90 هزار تومان؟ خانمی مقابل یکی از فروشگاه‌های لوکس تهران بین آواکادو، بلوبری و چند کالای کمترمعروف، دنبال هویج امریکایی می‌گردد. آقای فروشنده هم که انگار به یک پیروی بزرگ دست یافته، فوری به ته فروشگاه می‌رود و با یک بسته پراز هویج برمی‌گردد. هویج امریکایی، قیمت 90 هزار تومان؛ با آدرسی از مزارع کالیفرنیا.

 

فوری یادم می‌آید که عرضه همین محصول در فروشگاه‌های شهروند، کلی خبرساز شده بود تا جایی که مسئولان این فروشگاه مجبور شدند، توضیح دهندهویج امریکایی نه تولید کشور امریکا که محصول مزارع ساوه است. هویج امریکایی کوچکتر و نارنجی‌تر از هویج‌های وطنی است اما اینکه یک کیلو هویج 90 هزار تومان باشد در ذهنم نمی‌گنجد. خانم برایم توضیح می‌دهد: «این هویج‌ها ارگانیک است و در تولید آنها از هیچ کود شیمیایی استفاده نشده. مثل محصولات داخل که همه کود شیمیایی دارند، نیست.» فکر می‌کنم لابد این هم راه حلی است که مافیای واردات کالا برای تبلیغ پیدا کرده و بیشتر محصولات وارداتی با قیمت گران را با عنوان محصولات ارگانیک بدون مواد نگهدارنده و شیمیایی به مردم قالب می‌کند.

 

ضایعات‌ فروش‌های میلیونر ! اعداد و ارقام شگفت انگیز در بازار خرید و فروش ضایعات

روزنامه هفت صبح - علی هادی زاده: یکی از قدیمی ترین کسب و کارهایی که معمولا صبح جمعه با بلندگویشان ما را بیدار می کنند، خرید ضایعات است. افرادی که به نقل از همان بلندگوها، همه چیز را می خرند و شما را از شر محصولات و موادی که نمی خواهید راحت می کنند. از یک قطعه آهن گرفته تا سی دی و روغن و حتی عکس رادیولوژی که خریداران پر و پا قرصی برای خود  دارد که حاضرند به ازای هر کیلو از آن، پنج هزار تومان به شما بدهند. شاید فکر کنید این کسبه آن چنان درآمدی نداشته و به زور شکم خودشان را سیر می کنند، ولی بد نیست بدانید که میانگین درآمد آنها چیزی حدود 100 تا 200 هزار تومان در روز بوده و به علاوه از روش های دیگری نیز کسب درآمد می کنند. برای این که کاملا با فضا و شرایط این کسب و کار آشنا شوید و از قیمت ها و روش خرید و فروش آن سر دربیاورید، به سراغ این شغل رفته و اطلاعات آن را به صورت جزیی برای شما جمع کرده ایم.

چند نوع ضایعات داریم؟

صنعت بازیافت ایران هنوز آن چنان که باید سازماندهی نشده است و نمی توان به صورت رسمی گفت چه چیزی بازیافت شده و چه چیزی به درد بازیافت نمی خورد ولی با این حال به صورت کلی فعالان این صنعت مواد بازیافتی را به چند بخش کلی تقسیم کرده اند؛ بخش هایی شامل ضایعات فلزی، ضایعات غیرفلزی، ضایعات الکتریکی و الکترونیکی، محصولات فلزی و محصولات غیرفلزی. احتمالا با خواندن این عنوان نمی توانید به درستی تشخیص بدهید چه ضایعاتی در کدام دسته قرار می گیرد. به همین خاطر هر دسته را جداگانه توضیح داده و قیمت های حدودی اجناس را به شما می گوییم.

 

 

ضایعات فلزی: ضایعات فلزی تقریبا به هر چیز فلزی اطلاق می شود که دیگر کاربردی نداشته و عمر آن به سر رسیده است. حال از خرید ضایعات آهن گرفته تا سرب، مس، برنج، چدن و غیره. این ضایعات علاوه بر این که به صورت خام به فروش می رسند، در قالب محصولات مختلف مثل باتری، بطری فلزی نوشابه و یا حتی موتور ماشین نیز یافت می شوند. هر کدام از این ضایعات نیز با توجه نوع کاربرد و آلیاژهای مختلفی که در آنها به کار رفته است، قیمت متفاوتی دارند. مثلا مس؛ اگر کسی مس خالی داشته باشد می تواند با قیمتی حدود 24 هزار و 500 به ازای هر کیلو آن را بفروشد. اگر مس شما به صورت کابل مخابراتی باشد، قیمت آن هزار تومان افزایش پیدا کرده و به 25 هزار و 500 تومان می رسد.

 

حقیقت را دوست داریم، اما دروغ را بیشتر!

وب سایت ترجمان: طی دهه‌ها، پژوهشگران با ماهیت دروغ دست‌وپنجه نرم کرده‌اند: چگونه به وجود می‌آید؟ چه تأثیری بر مغزمان می‌گذارد؟ آیا می‌توانیم با آن مبارزه کنیم؟

 

پاسخ این سؤالات چندان امیدوارکننده نیست. مبارزه با دروغ‌ها طاقت‌فرساست. دروغ‌ها اثراتی مخرب دارند و شاید بدتر از همه اینکه اگر محتوایشان در تلقی مردم از خودشان به‌خوبی طنین‌انداز شود، اصلاح آن‌ها تقریباً غیرممکن خواهد بود.

وقتی یک دروغ به مغزتان می‌رسد، چه اتفاقی می‌افتد؟ مدلی را که حالا معیار محسوب می‌شود اولین بار روان‌شناس دانشگاه هاروارد، دنیل گیلبرت، بیش از ۲۰ سال پیش ارائه کرد. گیلبرت استدلال می‌کند که افراد دنیا را در دو گام می‌بینند.

 

 

 

ابتدا لحظه‌ای کوتاه، دروغ را به عنوان حقیقت می‌پذیریم؛ به منظور درک چیزی، اول باید آن را قبول کنیم. مثلاً اگر کسی (فرضاً) به ما بگوید در شمارش آرای ریاست جمهوری در ویرجینیا تقلب شده، باید لحظه‌ای بپذیریم که این تقلب واقعاً اتفاق افتاده است. آن وقت است که گام دوم را برمی‌داریم: یا فرایند تصدیق ذهنی را کامل می‌کنیم (بله، تقلب!) یا آن را رد می‌نماییم (چی؟ امکان نداره).

 

گام اول بخشی طبیعی از تفکر است که خودکار و بدون هیچ‌گونه تلاش صورت می‌گیرد، اما متأسفانه گام دوم می‌تواند به‌آسانی دچار اختلال گردد. گام دوم نیازمند تلاش است: باید به‌طور فعال انتخاب کنیم که هر سخن را بپذیریم یا رد کنیم. در برخی شرایط، این راستی‌آزمایی رخ نمی‌دهد. به گفتۀ گیلبرت، ذهن انسان «وقتی با کمبود زمان، انرژی یا شواهد قاطع روبه‌رو می‌شود، ممکن است نتواند مفاهیمی را که در مرحلۀ دریافت به صورت غیرداوطلبانه پذیرفته رد کند».

مغز ما به‌خصوص زمانی در مواجهه با دروغ دچار ضعف است که دروغ‌ها نه تکی، بلکه رگباری به گوش ما می‌رسند. وقتی ما با سخنان غلط بمباران می‌شویم، مغزمان چنان به کار واداشته می‌شود که دیگر نمی‌تواند همه چیز را الک کند. این را «بار شناختی»۱ می‌گویند، یعنی زمانی که منابع شناختی محدود ما تحت فشار قرار می‌گیرد. حرف‌ها هر قدر هم غیرعملی باشند، تعداد زیادی از آن‌ها را بگویید و ببینید مردم چقدر خوب برخی از آن‌ها را جذب و باور می‌کنند. بالاخره کار به جایی می‌رسد که بدون اینکه خودمان متوجه شویم، مغزمان دست از تلاش برای فهمیدن اینکه چه چیز درست است برمی‌دارد.

 

 هر نوع تکرار دروغ، حتی برای رد آن، فقط دروغ را تقویت می‌کند.

تکرار مداوم یک دروغ خاص (نه‌فقط رگباری دَرهم) بالاخره آن را به‌عنوان حقیقت در ذهنمان رقم می‌زند. این اثر را «حقیقت موهوم»۲ می‌نامند که اولین بار در دهۀ ۱۹۷۰ کشف شد و اخیراً با رشد اخبار دروغ نمود یافته است. در اولین نمود این پدیده، گروهی از روان‌شناسان از افراد خواستند تا، سه بار در طی دوره‌ای دوهفته‌ای، یک‌سری سخنان را به‌عنوان درست یا غلط ارزیابی کنند. برخی سخنان فقط یک بار پدیدار شد و برخی دیگر تکرار شد. احتمال اینکه سخنان تکراری، صرف‌نظر از صحت و سقمشان در بار دوم و سوم حقیقت ارزیابی شوند بسیار بیشتر از سخنانی بود که یک بار گفته می‌شد. اگر دروغی خاص را بارها و بارها تکرار کنید، این باور کم‌کم در مغز مردم نفوذ می‌کند.

75 درصد ایرانیان ناامید از آینده !!

روزنامه قانون: اینجا میدان انقلاب تهران است؛ میدانی که قبل از انقلاب با نام میدان مجسمه آن را می شناختند و بعد از انقلاب 57، «میدان انقلاب» شد. حالا اگر اجزای باقی مانده‌اش از قدیم لب به سخن باز کنند، چه حرف‌ها برای گفتن دارند. تمام عابران پیاده‌ای که هرروز در رفت‌و آمدهای روزمره‌شان از خیابان انقلاب می‌گذرند، حجم ناامیدی را در میان مردم می‌بینند.

اما این تنها مختص به میدان انقلاب تهران نیست که در جای جای کشور جریان دارد. این روزها مردم، مسئولان و خبرگان، امید کمتری به بهبود آینده ایران ‌دارند. مرکز تحقیقات استراتژیک ‌ریاست‌جمهوری، فایلی پی دی اف را در سایت این مرکز به نام« آینده پژوهی ایران 1396» منتشر کرده است. در این مجموعه تحقیقاتی 220‌صفحه‌ای گزارش‌هایی با هدف شناسایی مشکلات ایران آینده و به دنبال آن سناریوهای آینده ایران در مرکز تحقیقات استراتژیک ریاست‌جمهوری بررسی شده است.

 

این نخستین باری است که تجربیات کشور در زمینه انتشار سناریوهای آینده توسط یک اندیشگاه دولتی منتشر می‌شود. تجربه ای که می‌تواند واکنش‌های متفاوتی را به دنبال داشته باشد. در این پژوهش به مباحثی مانند ضرورت اصلاحات ساختاری اقتصادی، بحران تامین آب، بیکاری، فساد سیستمی، ناامیدی درباره آینده، سرمایه اجتماعی و بحران ریزگردها پرداخته شده است. صفحه 75 این پژوهش درباره ناامیدی مردم ایران ‌به آینده است: «ناامیدی نسبت به آینده، یکی از مهم‌ترین عوامل ایجاد فشار روانی بر توده مردم است. بر اساس یافته های سنجش ملی سرمایه‌های اجتماعی در سال 94 تنها حدود 24درصد از مردم کشور، آینده را بهتر ارزیابی می‌کنند و حدود 75 درصد از مردم معتقدند که آینده بدتر می‌شود یا فرقی نمی‌کند».

 

نکته دیگر اینکه در این پژوهش درباره نتایج مشارکت خبرگان نیز آمده‌است:« تنها حدود هشت درصد از خبرگان، وضعیت سال آینده را بهتر ارزیابی کرده اند. این آمار برای شهروندان تنها حدود 9درصد است. در سطح کلان و عینی مهم ترین عوامل تاثیرگذار بر ناامیدی نسبت به آینده در بین جوانان، اشتغال و مساله ازدواج است».

10 دانستنی درباره‌ی نارسیسیسم یا خودشیفتگی !

وب سایت دیجی رو: نارسیسم یا خودشیفتگی در واقع عشق افراطی افراد به خودشان است. نارسیسیم از ریشه‌ی لغت یونانی نارسیس (نرگس) گرفته‌شده است. نارسیس یا نرگس مرد جوان خوش‌چهره‌ای بود که از عشق اکو دوری کرد و برای همین محکوم به عشق ورزیدن به تصویر چهره‌ی خود در آب شد. نام گل نرگس بر گفته از این داستان است. نارسیس وقتی به عشق خود که همان چهره‌ی انعکاس یافته‌ی خود در آب است نمی‌رسد، آن‌قدر غمگین بر لب چشمه می‌نشیند تا به گل تبدیل می‌شود. خودشیفتگی درواقع نوعی اختلال روانی است که به بیان فروید، بسیاری از افراد با خصیصه‌های خودشیفتگی متولد می‌شوند. در ادامه با دانستنی‌هایی در این باره با دیجی رو همراه باشید.

 

 

1_ شما نمی‌توانید یک خودشیفته را خجالت‌زده یا شرمنده کنید، درواقع اگر این کار را بکنید آن‌ها قطعاً تلافی‌اش را درآورده و زندگی را برایتان سخت‌تر می‌کنند.

2_ دلیل این مسئله آن است که آن‌ها خیلی ناامن و شکننده بوده و بدجنسی و نفرت‌انگیز بودن خارجی‌شان به دوران کودکی‌شان برمی‌گردد. بااینکه دانشمندان فکر می‌کنند این مسئله یک مؤلفه‌ی ژنتیکی دارد، اما نحوه‌ی تربیت یک کودک تأثیر زیادی در شخصیت نهایی او دارد.narcissism همواره 2 راه برای خلق یک خودشیفته وجود دارد، یا زیاد نادیده گرفتن عشق و بی‌قیدوشرط کردن کودکان که در این حالت آن‌ها در شرایط عاطفی و احساسی حس راحتی ندارند و یا اینکه کاملاً برعکس، ستایش بی‌حدوحصر یک کودک  که در انتها خودش هم به این باور برسد که واقعاً خیلی شخصیت خاص و برتری از دیگران دارد.

چیزهایی که باید درباره پارک اعتراض در تهران بدانیم

مجله مهر: «پارک اعتراض» مصوبه جدید شورای شهر تهران است که می‌خواهد اعتراضات مردمی را قانونمند و بی‌دردسر کند تا جلوی موج سواری و تبدیل شدن آن به اغتشاش را بگیرد. اما این طرح از کجا آمده‌ است؟

جرقه اعتراضات سراسری به گرانی و موسسات مالی و اعتباری ابتدا از مشهد آغاز شد اما بعد از آن به باقی شهرها کشید و بیش از همه پایتخت را تحت تاثیر خود قرار داد. اعتراضات به حقی که قشر ضعیف را به خیابان کشاند تا نارضایتی خود را نسبت به گرانی‌ها و وضع نامناسب معیشتی نشان دهد. اما اعتراضات با موج سواری ضدانقلاب به آشوب‌های خیابانی تبدیل شد تا امنیت عمومی را با مشکل روبرو کند.

 

 

 

موج سواری که از طریق شبکه‌های اجتماعی بر شدت آن افزوده می‌شد و در نهایت موجب فیلتر دو شبکه اجتماعی پرطرفدار شد. در طول این مدت بارها این سوال مطرح شد که چگونه می‌توان اعتراضات مردمی را به نحوی مدیریت کرد که موجب دست درازی‌های ضد انقلاب نشود و هم صدای اعتراضات شنیده شود و هم جلوی آشوب‌های خیابانی و موج‌سواری‌ها گرفته شود؟

شورای اسلامی شهر تهران در آخرین جلسه خود برای رسیدگی به این موضوع طرح تازه‌ای تصویب کرد. طبق این طرح تهران نیاز به یک «پارک» یا «محلی» همیشگی برای اعتراضات مردمی دارد. محلی که مردم آن را بشناسند و هنگام اعتراض‌هایشان تنها آن‌جا را به عنوان محل تجمع انتخاب کنند و مسئولین نیز برای رویارویی مستقیم با مرد معترض به مکان موردنظر بروند. مکانی که برای اعتراضات مردمی مناسب‌سازی شده باشد و موجب تمیز دادن مردم عادی از آشوبگران خیابانی شود. کاری که مشابه آن در انگلستان وجود دارد و مردم می‌دانند برای بیان اظهارات‌شان به مسئولین و نشان دادن اعتراضات‌شان باید به «هاید پارک» بزرگ لندن بروند.

آیا باید محلی برای تجمعات در نظر گرفته شود؟

روزنامه شهروند - لیلا مهداد: محلی برای شنیدن اعتراضات؛ پیشنهاد جالب فرماندار تهران بود که برای نخستین‌بار مطرح شد تا به رسم برخی جوامع مکانی برای گفتن و شنیدن اعتراضات در نظر گرفته شود؛ مکانی که معترضان در آن از مشکلات‌شان بگویند و در مقابل مسئولانی نیز حضور داشته باشند تا آنها را بشنوند. پیشنهادی که در نگاه نخست جالب و قابل تامل به‌نظر می‌آید و بی‌شک برای رسیدن به نتیجه، مسیر طولانی‌ای به خود خواهد دید. شاید جرقه‌های اولیه این پیشنهاد به برگزاری تجمعات اعتراضی سپرده‌گذاران موسسات مالی و اعتباری غیرمجاز برگردد؛ موسساتی که طی یکی، دوسال اخیر حسابی خبرساز شده‌اند.

 

اگرچه قبل از همه اینها زمانی که تبصره‌ها و ماده‌ها کنار هم قرار می‌گرفتند تا قانون اساسی را شکل بدهند، اصل‌ها و تبصره‌هایی تکلیف را برای برگزاری تجمعات مشخص کرده‌اند، همانند اصل٢٧ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران که تشکیل اجتماعات و راهپیمایی‌ها بدون حمل سلاح به شرط آن‌که مخل  مبانی اسلام نباشد را آزاد دانسته است، البته اصل نهم این قانون نیز زوایای دیگری از این مسأله را نشانه رفته است، بنابراین این‌که افراد یک جامعه بتوانند در سایه حقوق اساسی خود از خواسته‌های بحق خود سخن بگویند، نشانه یک جامعه پویاست که کانالیزه‌کردن آن می‌تواند به اجرای بهتر قانون بینجامد، اگرچه نباید از خاطر برد که در نظر گرفتن محلی برای تجمعات می‌تواند سد بزرگی بر حاشیه‌سازی‌ها و گمانه‌زنی‌های پوچ باشد و این درحالی است که شاهد بوده‌ایم تجمعات اعتراضی که اغلب مقابل مجلس، نهاد ریاست‌جمهوری و بانک مرکزی و... به‌وجود آمده، هم چهره شهر را نازیبا کرده و هم این‌که سوءاستفاده‌ها و ناهنجاری‌هایی را نیز سبب شده،

اگرچه در اعتراضاتی به این شکل ‌و شمایل نیز اصل تجمع و اعتراض زیرسوال رفته است و شاید در نظر گرفتن چنین نکاتی است که سبب شده برخی جوامع مکان‌هایی را برای اعتراضات در نظر گرفته‌اند تا هم از آزادی‌بیان حمایت کرده باشند، هم دچار حاشیه‌سازی‌ها نشوند، به‌طوری که پارکی در لندن که منظره‌ای زیبا و چشم‌نواز دارد به این منظور در نظر گرفته شده است یا در کره‌جنوبی محلی اختصاص یافته تا صدای مردم به شکل صوری شنیده شود؛ انتقادهای نمایشی برای تخلیه خشم مردم، برقراری دیپلماسی عمومی، کمک به احزاب و...

 

 

 

در کنار وزارتخانه‌ها محلی برای اعتراضات در نظر گرفته شده تا اعتراضات سازمان‌یافته باشند، البته یکی از اعضای شورای شهر تهران نیز وجود مکانی برای گفت‌وشنود مردمی را در راستای تحقق مصوبه‌ منشور حقوق شهروندی دانسته و این وظیفه را در وظایف شهرداری متصور شده است.

«مردم تریبون ندارند به خیابان می‌آیند.» پیشنهادهایی که مخالفان و موافقانی دارد که هریک برای موضع‌گیری خود پای دلایلی را به میان می‌کشند. گروهی مشخص‌شدن مکانی برای گفت‌وشنودهای مردمی را در راستای آزادی بیان دانسته و بر این باورند که می‌توان از حاشیه‌سازی‌ها و سوءاستفاده‌ها به موجب آن جلوگیری کرد، درحالی‌که عده‌ای دیگر معتقدند اگر قرار بر شنیده‌شدن حرف مردم است، چرا مسئولان در سازمان‌ها و نهادهای تحت مدیریت خود موجبات چنین گفت‌وگویی را فراهم نیاورند تا این‌که اعتراضی صورت بگیرد و در راستای آن مکانی برای ابراز این اعتراض به‌وجود بیاید؟

البته گروه نخست در پاسخ به این پرسش، پاسخگوشدن مسئولان را نتیجه شکل‌گیری چنین محلی عنوان می‌کنند، درحالی‌که عده‌ای که وجود چنین مکانی را ضروری نمی‌دانند، معتقدند طیف اعتراضات، مدل آنها و دستگاه‌های مرتبط با این اعتراضات و تعداد اقشار معترض متفاوت است و به همین دلیل بهتر است در همان دستگاه‌های مرتبط به فکر پاسخگویی باشند. البته ریاست‌جمهوری نیز معتقد است طبق قانون اساسی و حقوق شهروندی، مردم در بیان انتقادات و حتی اعتراض‌شان کاملا آزاد هستند، اگرچه حسن روحانی بر این باور است که باید توجه کنیم نحوه انتقاد و اعتراض باید به‌گونه‌ای باشد که پایان آن منتهی به بهتر شدن شرایط کشور و زندگی مردم شود، البته حل برخی از این‌ مسائل آسان نبوده و زمان‌بر است و دولت و ملت باید برای حل این مشکلات دست‌به‌دست هم بدهند.

پیشینه

همیشه پای اقتصاد درمیان است