به گزارش تیتر شهر، محوطه تاریخی پاسارگاد که مقبره کوروش را در دل خود جای داد است، 13 سال پیش به ثبت جهانی رسید تا طرح های جامع برای جذب گردشگر به این منطقه بیش از گذشته در چارچوب اصول و ضوابط جهانی و استاندارد گردشگری صورت گیرد.
متاسفانه با گذشت این مدت اما هنوز خبری از تدوین طرح جامع برای حوزه گردشگری، کشاورزی و توسعه بافت روستایی اطراف این محوطه تاریخی نیست و به نظر می رسد، هیچ تلاشی هم در این راستا در دست اقدام نیست.
این در حالی است که با توجه به نیاز کشور به درآمدهای حاصل از حضور گردشگر، اگر اعتبارات عمرانی و از آن مهم تر طرح های علمی و قابل اجرا در این موضوع تدوین و تخصیص یابد، می توان در کوتاه مدت همه هزینه های صرف شده برای ساماندهی محوطه تاریخی را از محل گردشگری تامین کرد.
حمید فدایی، مدیر پایگاه پاسارگاد در این خصوص می گوید: واقعیت موضوع این است که در کشور ما وقتی موضوعی خیلی جامع میشود، اعتبار زیادی هم لازم دارد. اعتبارات بحث دیگر ماست. ما کشور فقیری نیستیم. به نظر من، اندیشه مهمتر است. پول را می شود فراهم کرد. اول باید بدانیم که ما به لزوم چنین طرحی اعتقاد داریم. از طرحی بحث از پیچیدگی بین دستگاه های مختلفی است که در این امر دخیل هستند. اگر چه اینجا ما متولی هستیم و باید طرح جامعی داشته باشیم که گردشگری، فرهنگ عمومی، در اقتصاد را در بر بگیرد اما همکاری دستگاه های دیگر را هم نیاز داریم. طرح که فقط نباید روی کاغذ باشد بلکه باید ظرفیت اجرایی شدن را هم داشته و کاربردی باشد. ارتباطات بین دستگاه ها هم در آن باید دیده شود.
حال در غفلت مسئولان و عدم توجه به این فرصت جهانی، برای میراث فرهنگی و اقتصاد کشور، طرح هادی از سوی شهرداری منطقه تدوین شده است که با استانداردهای یک بافت تاریخی همخوانی ندارد و نمی تواند نیازهای این محوطه را برای افزایش استانداردها محقق کند.
فدایی اختیارات این پایگاه برای دخالت در چنین اموری را زیاد نمی داند و آن را مستلزم کار تشکیلاتی می داند و به همین سبب در فقدان یک چارچوب مشخص برای مناطقی که ثبت جهانی می شوند، شهرداری ها هم حرف خود را به کرسی می نشانند چراکه میراث فرهنگی و سایر نهادهای مرتبط طرحی جامع در برابر طرح شهرداری ارائه نداده اند.
فدایی در خصوص راهکار این معضل هم می گوید: ایده ما این است که باید در منطقه پاسارگاد و مادر سلیمان شهر هادی را به صورت طرح ویژه ببینیم. این طرح های ویژه را شورای عالی شهرسازی باید با توجه به مقتضیات و نیازهای منطقه تهیه کند. ضوابط آن ضوابط طرح ویژه است نه ضوابط محیطهای معمولی شهری.
«تفاهم همکاری مشترک بین سازمان میراث فرهنگی و دانشگاه «درسدن» آلمان با موضوع استحکام بخشی ایوان غربی تخت سلیمان با دو دوره معماری ساسانی و ایلخانی برای پنج سالِ دیگر تمدید شده است.»
فرهاد عزیزی، مدیرکل امور پایگاههای میراث جهانی در گفتوگو با ایسنا، با اشاره به برگزاری نشست بررسی روند استحکام بخشی ایوان غربی تخت سلیمان (ایوان خسرو) در معاونت میراثفرهنگی اظهار کرد: در سال ۲۰۱۱ و زمانی که به عنوان مدیر این پایگاه جهانی فعالیت میکردم، در تفاهمنامهای با دانشکده فنی دانشگاه "درسدن" آلمان تفاهمنامهای درباره طرح و اجرای استحکامبخشی ایوان غربی خسرو امضاء و در چند مرحله کارهای مطالعاتی و پژوهشی پروژه انجام شد، در ادامه نیز همهی ساختار باقی مانده از ایوان غربی، مصالح و متریال ایوان را آزمایش کرده و به ایدههایی برای استحکامبخشی آن رسیدند.
او با اشاره به پروندهی قابل قبول این تیم دانشگاهی در پروژهی ارگ بم بعد از زلزله، بیان کرد: بر همین اساس با این تیم وارد مذاکره شدیم و پس از بستن تفاهمنامه، کار آغاز شد و پژوهشگاه میراث فرهنگی، اقداماتی روی مصالح و متریال انجام داد، سال گذشته نیز یکسری دیوارهای سمپل (نمونه) ساختند و به دنبال روشی که برای استحکامبخشی به آن رسیدند، نمونههایی را انجام دادند.
وی تاکید کرد: در حال حاضر نیز تیم دانشکده فنی دانشگاه درسدن آلمان با حضور در ایران به بررسی عکسالعمل استحکامبخشی روی نمونهها در محیط پرداختند و با به دست آوردن نتیجه، آن به تیم کارشناسان پایگاه میراث جهانی تحویل شد تا روی نتایج بررسی شود.
به گزارش راهنمای سفر من به نقل از شبکه اطلاع رسانی راه دانا به نقل از میانا، «۲۳ پل» مسیر عبوری با طول ۲۶۰، عرض ۸٫۹ و بلندای ۲۵٫۵ متری از سطح آب روی رودخانه شهر چای در شهرستان میانه در استان آذربایجان شرقی است که هم از نظر سبک معماری و هم مصالح شباهتهای بسیاری با ۳۳ پل اصفهان دارد. وجود ۲۳ دهانه یعنی ده دهانه کمتر از ۳۳ پل و و طاقچههایی در پایه که درهای ورودی آن روی پل قرار دارد و مکانی مناسب برای استراحت کاروانیان در زمانهای قدیم بوده است، شباهت این پل به پل تاریخی اصفهان را کامل کرده است.
کارشناسان میراث فرهنگی، معماری آن را نیز به دوران صفویان منتسب دانستهاند، یعنی همان دورانی که ۳۳ پل ساخته شده است.با این همه، این پل که در سال ۱۳۴۸ به ثبت ملی نیز رسیده، در پیکره بیجان خود شاهد ترکها و ریزشهای متعددی است، که گرچه دل هر رهگذر و دوستدار تاریخ و فرهنگ این مرز و بوم را به درد میآورد، اما هیچ یک از نهادهای مسئول اقدامی اساسی برای تعمیر و نگهداری این پل به عنوان یکی از نمادها و نشانههای تمدن و تاریخ ایران زمین انجام ندادهاند
