اکتشافات باستانی مرموز و بدون پاسخ !

وبسایت فرادید: یافته‌های باستان‌شناسی همیشه برای مردم جالب و فریبنده بوده است. شاید به این دلیل که می‌توانند درباره چگونگی و نحوه ایجاد آن‌ها خیال‌پردازی کنند. در اینجا به چند اکتشاف باستانی می‌پردازیم که مردم و دانشمندان را سردرگم کرده‌اند.

1. گوی‌های سنگی در کاستاریکا

گوی‌های سنگی بزرگ (که برخی آن‌ها را متعلق به سال‌های 600 میلادی می‌دانند) در منطقه "Diquis Delta” در کاستاریکا کشف شدند. این گوی‌ها که در میان مردم محلی به "توپ‌ها" معروف‌اند، آثار به‌جامانده از "تمدن پیشاکلمبی" هستند و از "گابرو" (سنگی از ماگمای مذاب) ساخته‌شده‌اند. به گفته باستان شناسان افرادی که این سنگ‌ها را به شکل کاملاً کروی حک کردند، از ابزاری مانند سنگ‌های کوچک استفاده می‌کردند.

بسیاری از غیر کارشناسان گمانه‌زنی کرده‌اند که از این سنگ‌ها برای اهداف نجومی استفاده می‌شد، درحالی‌که عده‌ای دیگر معتقدند به مکان‌های مهمی اشاره داشتند. حقیقت این است که کسی نمی‌داند. "چیبچان ها" که زمانی در کاستاریکا و دیگر نقاط آمریکای مرکزی زندگی می‌کردند، پس از تهاجم اسپانیایی‌ها ناپدید شدند و دلیل ساخت این کره‌ها نیز با آن‌ها ناپدید شد.
 

 

---

2. ماشین آنتیکیترا

بزرگترین کلیسای خاورمیانه در غاری در قاهره

برترین ها: عبادتگاه سنت سیمون که به عنوان «غار کلیسا» شناخته می‌شود در منطقه مکاتام در جنوب شرقی قاهره قرار دارد، در منطقه‌ای که به آن «شهر زباله» می‌گویند به خاطر جمعیت زیاد جمع آوری کنندگان زباله یا زابالین‌ها که در آن زندگی می‌کنند. زابالین‌ها فرزندان کشاورزانی هستند که در سال‌های ۱۹۴۰ به قاهره مهاجرت کردند.

آن‌ها برای فرار از فقر و محصول کم به قاهره آمد تا کار پیدا کنند و سکونتگاه هایی را در سراسر شهر برپا کردند. ابتدا آن‌ها سنت‌های پرورش خوک، بز، مرغ و دیگر حیوانات خود را از سر گرفتند، اما در نهایت متوجه شدند جمع آوری و دسته بندی زباله‌های تولید شده توسط ساکنین شهر سودآورتر است.

 

 

زابالین‌ها زباله‌های خانگی را دسته بندی می‌کردند و چیزهایی که ارزش داشت را می‌فروختند و زباله‌های ارگانیک را به عنوان غذای حیواناتشان استفاده می‌کردند. درواقع این کار آن قدر جواب داد که موج جدیدی از مهاجران نیز به این شهر آمدند تا در روستاهای زباله‌ای تازه تاسیس قاهره کار و زندگی کنند.

سکونتگاه‌های موقت زابالین‌ها سال‌ها برای دوری از مسئولین شهرداری در شهر جابجا می‌شد. سرانجام گروه بزرگی از زابالین‌ها پایین کوه مکاتام در لبه شرقی شهر ساکن شدند که جمعیتشان به ۸۰۰۰ نفر در اوایل دهه ۱۹۸۰ رسید که بزرگترین شهر زباله جمع کن‌ها در قاهره ای شد که حدود ۳۰۰۰۰ سکونتگاه زابالین داشت.

قلعه هشت ضلعی؛ شاهکار معماری قرون وسطی

برترین ها: بالای تپه کوچکی رو به آندریا، در ایتالیا، یکی از عجیب‌ترین قلعه‌ها قرار دارد. این قلعه قرن سیزدهمی به شکل هشت ضلعی است و هر هشت گوشه یک برج هشت ضلعی دارد. طرح هندسی این قطعه در آن زمان بسیار منحصربفرد بود. قلعه در سال ۱۲۴۰ توسط امپراتور رومی فردریک دوم ساخته شد، اما هیچکس دلیل آن را نمی‌دانست. این قطعه برای دفاع از هیچ چیز ساخته نشده بود و هیچ خندق یا پل متحرکی نداشت. برخی می‌گویند این قلعه فقط هنگام شکار استفاده می‌شده است.
 
قلعه هنگامی که ساخته شد به اندازه الان ایزوله نبود. این منطقه بسیار حاصلخیز بود و منابع آب فراوان و پوشش گیاهی سرسبز داشت. همچنین یک صومعه نزدیک به آن بود که به نظر می‌رسد قلعه نامش را از آن گرفته است. تن‌ها یک سند از دوران فردریک دوم وجود دارد که درباره ساخت قلعه دل مونته صحبت می‌کند.

در این سند که متعلق به سال ۱۲۴۰ است، امپراتور به فرماندار دستور می‌دهد برخی کارهای قلعه را تمام کند. ماهیت کار روشن نیست. همچنین هیچ سندی وجود ندارد که نشان دهد فردریک دوم تا به حال از قلعه استفاده کرده است. در مقابل شواهدی هست که قلعه به عنوان زندان در سال ۱۲۴۶ استفاده می‌شده است. درنهایت در دوران طاعون این قلعه به عنوان پناهگاه به کار رفت.

 

 

احداث برج هنر اسلامی شهر ایلام با معماری بر گرفته از طبیعت و پیشینه تاریخی استان

 برج هنر اسلامی شهر ایلام با معماری منحصر به فرد بر گرفته از طبیعت و پیشینه تاریخی استان احداث می‌شود.

به گزارش پایگاه خبری وزارت راه و شهرسازی به نقل از روابط عمومی اداره کل راه و شهرسازی استان ایلام، این برج در زمینی به مساحت ۱۲۵۰ مترمربع در ۷ طبقه ساخته خواهد شد.

مدیرکل راه و شهرسازی استان در این خصوص گفت: برج هنر اسلامی استان که از نیازهای ضروری نسل جوان است با پی گیری این اداره کل و مسئولین استان و همکاری و همراهی شرکت مادر تخصصی عمران و بهسازی شهری ایران که از شرکت‌های وزارت راه و شهرسازی است به مرحله اجرا درآمده است، در معماری این پروژه هنری از معماری سنتی و طرح لاله واژگون که نمادی از منطقه زاگرس نشین ایلام است و نیز زیگورات که پیشینه تاریخی چند هزار ساله تمدن ایلامی است و همچنین در جزئیات و تزئینات از صنایع‌دستی ایلام الگو گرفته خواهد شد.

میرجعفریان افزود: مساحت برج هنر اسلامی شهر ایلام ۸۰۰۰ مترمربع در ۸ طبقه می‌باشد که شامل نگارخانه، کارگاه تجسمی، سالن خلق آثار، بازار قرفه تولیدات فرهنگی هنری، استودیو ضبط، سالن نمایش و تمرینات، سالن کنفرانس، سالن نمایش، سالن تئاتر، سالن سینما، سالن اجتماعات، نمازخانه و ... بوده و چهار ورودی خواهد داشت.

مدیرکل راه و شهرسازی استان محل ساخت این برج عظیم هنری را میدان شهدا، خیابان شهیده ربابه کمالی جنب پارک قدیمی ملت عنوان کرد و خاطرنشان کرد: جانمایی این برج در این محل به لحاظ قدمت محله، فضای سبز اطراف آن و از همه مهم‌تر احیاء بافت‌های فرسوده و رونق بخشی مناطق قدیمی شهر عنوان کرد.

یادنامه ای در زادروز هوشنگ سیحون؛ پدر معماری نوین ایران

هوشنگ سیحون، معمار، طراح، نقاش و مجسمه ساز سرشناس ایرانی است که یکم شهریورماه ۱۲۹۹ در تهران متولد شد.

به گزارش ایمنا، هوشنگ سیحون سیحون در خانواده ای آشنا با موسیقی به دنیا آمد. پدربزرگ او میرزا عبدالله فراهانی از پیشگامان موسیقی سنتی و معروف به پدر موسیقی سنتی ایران بود.

مادر وی، مولود خانم، از نوازندگان تار و سه تار و نیز دایی او مرحوم احمد عبادی، استاد بزرگ سه تار بود. او پس از پایان تحصیل معماری در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران، به دعوت آندره گدار(رئیس اداره باستانشناسی وقت ایران) برای ادامه تحصیل راهی پاریس می شود و در دانشسرای عالی ملی هنرهای زیبای پاریس(بوزار) طی حدود ۳ سال تحت تعلیم اوتلو زاوارونی به تکمیل دانش معماری خود می پردازد و در سال ۱۹۴۹ به درجه دکترای هنر می رسد.

او در بازگشت به ایران نخستین اثر معماری خود که بنای یادبودی بر آرامگاه بوعلی سینا بوده است را طراحی می کند.

سیحون در طول سال های فعالیت خود عضو شورای ملی باستان شناسی، شورای عالی شهرسازی، شورای مرکزی تمام دانشگاههای وابسته به یونسکو در پیش از انقلاب بوده و به مدت ۱۵ سال مسؤولیت مرمت بناهای تاریخی ایران را برعهده داشته است. وی استاد دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران بوده و یک دوره ریاست این دانشکده را عهده دار بوده است. هوشنگ سیحون بیش از دو دهه در ونکوور کانادا زندگی کرد. وی شهروند افتخاری فرانسه نیز بود.

هوشنگ سیحون، نقاش و معمار پرسابقه ایرانی، به مرد بناهای ماندگار معروف است.

گشتی در خانه‌ «چارلی چاپلین»

خبرگزاری ایسنا: "دنیای چارلی چاپلین" نام آخرین خانه او در یکی از شهرهای سوییس است؛ خانه‌ای که به جز تمام خاطرات ۲۵ سال آخر عمر او، رنگ و بوی بسیاری از فیلم‌هایش را نیز زنده کرده است.

هر گوشه‌ای از شهر "وو وه" (vevey) (در نزدیکی شهر لوزان در سوئیس) نشان از مردی کوتاه‌قامت با سبیل و کلاه و عصا دارد. بر روی در بسیاری از تابلوهای شهر، در برخی میادین اصلی و پارک‌ها تابلو یا مجسمه‌ای از مرد کمدی سینمای جهان دیده می‌شود؛ انگار اهالی این شهر می‌خواهند همه بدانند که چارلی چاپلین ۲۵ سال آخر عمرش را در اینجا به همراه همسر و هشت فرزند خود در آرامش سپری کرده است.

چاپلین در دهه ۶۰ میلادی و هنگامی که با اتهاماتی مبنی بر حمایت از کمونیست‌ها رو به رو شد، از آمریکا به سوئیس نقل مکان و تا پایان عمر در این خانه بزرگ زندگی کرد. خانه‌ای که اینگونه توصیف‌اش کرده بود: «این خانه در کمال ناباوریِ ما، ۳۷ هکتار زمین با باغ‌های میوه دارد که محصول زیادی آلبالو، گوجه سبز، سیب و گلابی می‌دهد. همچنین باغ سبزیجاتی پُر از توت‌فرنگی و ذرت دارد. درست روبه‌روی تراس، ۵ هکتار سبزه‌زار با درختان خارق‌العاده بلندی قرار دارد که با کوه‌ها و دریاچه در یک قاب قرار می‌گیرند.»

 

 

مجسمه چاپلین در شهر "وو وه" که مسیر موزه را نشان می‌دهد

پس  از درگذشت چاپلین در سال ۱۹۷۷، این خانه به همسر و فرزندان او به ارث رسید. "اونا"، همسر آخر چاپلین نیز که در ۱۸ سالگی با چاپلینِ ۵۴ ساله ازدواج کرده بود، در همین خانه چشم از جهان فروبست. اما مخارج این خانه بزرگ، سنگین‌تر از آن بود که فرزندان‌شان از عهده آن بر بیایند. به همین خاطر هم پیشنهاد موزه شدن این خانه با حمایت «مایکل»، «یوجین» و «ویکتوریا»، سه فرزند چاپلین تحقق پیدا کرد.

روز جهانی عکاسی؛ تاثیرگذارترین عکس های ثبت شده در تاریخ ...

وب‌سایت روزیاتو: ۱۹ اوت، مصادف با ۲۸ مرداد ماه، در تقویم بسیاری از کشورهای جهان به عنوان روز جهانی عکاسی نامگذاری شده است. پیشنهاد نام‌گذاری این تاریخ به عنوان روز جهانی عکاسی نخستین بار توسط انجمن‌های عکاسی در آمریکا اعلام شد. اما باید اشاره کنیم که شورای عکاسی بین‌المللی هند نخستین نهادی بود که در سال ۱۹۹۱ این روز را به طور رسمی جشن گرفت.

 

 

از آن تاریخ به بعد، هر سال کشورهای بیشتری ۱۹ اوت را به عنوان «روز جهانی عکاسی» در تقویم‌ های خود ‌گنجانده‌اند. شایان ذکر است که در تقویم ایرانی هنوز چنین روزی ثبت نشده است.

داستان ۱۹ اوت از این قرار است که یک هنرمند فرانسوی موسوم به «لوئی داگر» در سال ۱۸۳۷ به فناوری‌ای دست یافت که تصویری پایدار بر صفحه‌ نقره‌اندود ثبت می‌کرد. او فناوری خود را داگروتیپ نامید که در تاریخ عکاسی بعنوان نخستین شیوه‌ی عملی ثبت تصویر شناخته می‌شود. به دنبال این اختراع، آکادمی علوم فرانسه، در ژانویه ۱۸۳۹ داگروتیپ را بعنوان یک اختراع فنی به ثبت رساند. سپس دولت فرانسه، در ۱۹ آگوست ۱۸۳۹ از داگر خواست تا جزئیات فنی داگروتیپ و چگونگی کارکرد این فرایند را برای عموم شرح دهد.

این نخستین رونمایی عکاسی برای عموم مردم بود و دولت وقت فرانسه، در آن روز، اختراع جدید یعنی «عکاسی» را بعنوان هدیه‌ای رایگان به تمام جهان اعلام نمود.

عکاسی، هنری نامحدود است که عکاس هر آنچه بخواهد را می تواند به سبک و روش ویژه خود به بیننده نمایش دهد. اما به صورت کلی، شاخه های مجزایی برای آن تعریف کرده اند تا هر شخص با توجه به سلیقه، علاقه مندی و هدف خود، در یک یا چند دسته از این هنر، فعالیت نماید. از جمله می توان به عکاسی نجوم، اجسام بی جان، معماری، ورزشی، پرتره، حیات وحش، خبری، طبیعت، شب، صنعتی و ماکرو اشاره کرد.

این هنر تکنیک های متنوعی نیز دارد که از سیلوئت (ضدنور)، پنینگ، HDR تا مادون قرمز و پانوراما را شامل می شود.

هنر نامحدود، جذاب و البته بسیار کاربردیِ عکاسی همیشه داستان های فوق العاده ای در دوره های تاریخی مختلف به دنبال داشته است و برخی از عکس ها به عنوان بهترین تصاویر ثبت شده در تاریخ ماندگار شده اند. عکس هایی که بعضا بسیار تلخ و ناراحت‌کننده هستند و گاهی هم نمایش‌دهنده یک تحول، انقلاب، پیروزی یا خوشبختی به‌شمار می روند.

در همین راستا، حتما برایتان جالب است تا برخی از ماندگارترین، تاثیرگذارترین و زیباترین عکس های ثبت شده در تاریخ را ببینید. برای این منظور، ما تعدادی از آن ها را برگزیده و در ادامه درج کرده ایم. امید که مورد توجهتان قرار بگیرند.

خودسوزی راهب، مالکوم بروان – ۱۹۶۳

تصاویر دیدنی از روستای تاریخی ابیانه

دولت بهار: اَبیانه روستایی در ۴۰ کیلومتری شمال غربی نطنز، در دامنهٔ کوه کرکس است. به اعتبار معماری بومی و بناهای تاریخی پُرتنوع آن، از روستاهای مشهور ایران است. روستای ابیانه یکی از جاذبه های گردشگری کاشان است.

• 
• 

ماجرای فروش خانه 10 میلیاردی پسر مظفرالدین شاه !

روزنامه تماشاگران امروز - محمدرضا احمدی: سریال فروش خانه های تاریخی یک قسمت جدید دارد. خانه تاریخی ناصرالدین میرزا. اگرچه قسمت های قبلی این سریال معمولا پایان دلخواه سازندگان خود نداشته اند اما این بار سازمان بازنشستگی کشوری می گوید این خانه را به جای بدهی خود از دولت گرفته و امیدوار است بتواند با فروش آن بعد از بیش از ربع قرن بدهی خود را از دولت نقد کند.

همزمان با اعلام برگزاری مزایده برای فروش این ملک باارزش تاریخی و البته اعلام مبلغ پایه 10 میلیارد و 200 میلیون تومانی، این سوال مطرح شد که آیا این خانه ارزش خریداری برای استفاده گردشگری را دارد یا مثل صدها خانه باارزش دیگر که فروخته و برای ساخت آپارتمان تخریب شدند، فروشش مقدمه تخریب آن خواهد بود. یا اینکه اصلا امکان دارد که فرآیند فروش آن به دلیل نگرانی تخریب، متوقف شود؟

 

عمارتی که فقط 40 درصدش باقی مانده

خانه تاریخی ناصرالدین میرزا، پسر مظفرالدین شاه، در سال 1285 هجری قمری با مساحت چهار هزار و 500 متر ساخته شد. این خانه چهار صفه، کلاه فرنگی و حوضی زیر گنبد دارد. از نظر معماری، این بنا به معماری کویری تعلق دارد و طراحی ان با سایر بناهای دوره قاجار متفاوت است. برخلاف رسم خانه های اعیانی آن دوره، این بنا حیاط مرکزی و زیرزمین ندارد. دو بخش شاه نشین (در جبهه شمالی) و خدمه نشین (در جبهه جنوبی) این بنا رو به روی هم قرار دارند و هیچ ساختمانی  آنها را به هم وصل نمی کند. سقف این بنا گنبدی شکل است و به تیمچه های کاشان شباهت دارد.

این خانه تا سال 1357 متعلق به نوادگان ناصرالدین میرزا بود و پس از انقلاب توسط دولت مصادره شد. در سال 1371 بابت رد دیون از دولت به صندوق بازنشستگی کشوری انتقال یافت و رد سال 1384 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسید.

هشدار نسبت به تهدید در بافت تاریخی همدان

«از شورای شهر می‌خواهم به جای دست بردن در نقشه کلی سطح میدان مرکزی همدان، فقط به ترمیم و سنگفرش کردن بخش آسفالت آن اقدام کنند. براساس نقشه جدید، همه‌ی نقشه قدیمیِ آن که بخشی از هویت تاریخی میدان است از بین می‌رود و علاوه‌بر آن، طرح شمسه که در معماری ایرانی نمادی از ذات حق است و در سقف‌ها و گنبدها کار می‌شده، به طرحی زمینی و زیرپای رهگذران مبدل می‌شود که در شان این کهن الگوی ارزشمند نیست و در تاریخ معماری و شهرسازی اسلامی نیز هیچ موقع در کف و زیر پا به کار برده نشده است.»

به گزارش ایسنا، در طول دست‌کم ۵ سال گذشته و به دنبال تخریب‌های صورت گرفته در محوطه‌هایی مانند باغ، عمارت «بدیع الحکما»، «ذوالریاستین» و «جوهاری» و اقدام شهرداری همدان برای تخریب زورخانه تاریخی «همه کسی» و حتی تبدیل مرکز رینگ تاریخی همدان به ایستگاه تاکسی که در پشت محوطه هگمتانه قرار داشت، هنرمندان و دوستداران میراث فرهنگی همدان در نامه‌های مختلفی که به مسئولان و متولیان شهری نوشتند موفق شدند بخش‌هایی از تاریخ در شهر مادها را حفظ کنند، اما این‌بار امیر شهاب رضویان، کارگردان سینما از یک اتفاق دیگر در بافت میدان مرکزی همدان خبر می‌دهد، اتفاقی که در حال تغییر چهره این بافت تاریخی است و در ساعات نخست حتی میراث فرهنگی از ان اطلاع نداشته است.