«طهران» 202 سال طول کشید تا تهران شود. تهرانی که به اذعان فرنگی‌ها؛ توسعه زیرساخت‌های آن قابل باور نیست. مرور تاریخ تهران نشان می دهد که سال‌ها زول کشید تا جاده‌های مال‌رو در این روستا ایجاد شود و به مرور این جاده‌های مال‌رو جای خود را به معابر شهری، بزرگراه‌ها و آزادراه‌ها بدهد.
تیتر شهر: سال‌ها طول کشید تا تهران صاحب یک پارک، آتش‌نشانی، کتابخانه، پل و ... شود اما متخصصان شهرسازی دنیا بر این باورند که اگر190 سال زمان نیاز بود تا تهران یک شهر بزرگ شود اما همین یک دهه اخیر کافی بود تا چهره تهران به عنوان یک جهان‌شهری که در مسیر توسعه و پیشرفت قدم برمی‌دارد؛ تبدیل شود.
زمانی که آغا محمد‌خان قاجار تصمیم گرفت تا تاج و تخت خود را از شیراز به تهران منتقل کند؛ این ابرشهر کنونی روستایی بود در کنار تمدن بزرگ ری.
قریه‌ای که به اعتقاد بسیاری از مورخان آب و هوای خوب آن در برخی از فصول سال زبانزد همه بود. زمانی هم که این شاه قجری این روستا را به عنوان پایگاه حکومتی خود برگزید؛ هیچ کسی باور نمی‌کرد که در عرض دو قرن «طهران» به تهران تبدیل شود شهری با 700 کیلومتر وسعت که به عنوان یکی از بزرگترین و تاثیرگذارترین پایتخت‌های کشورهای آسیایی شناخته می شود.
تهران عهد صفوی
«طهران» در آغاز روستایی بود چسبیده به شهر بزرگ «ری» که زیر سایه کوهپایه‌های البرز جای خوش کرده بود. بعد از حمله مغولان به ری و ویرانی این شهر بود که «طهران» گسترش پیدا کرد. در آن زمان بود که تهران شد پناهگاه آوارگان ری که بعد از حمله مغول‌ها خانه و کاشانه خود را از دست داده بودند. در تاریخ آمده است که در آن زمان مساحت این روستای خوش آب و هوا ۱۰۶ هکتار بود. این منطقه در دوره سلسله صفوی به علّت اینکه بقعه سید حمزه جدّ اعلای صفویه در نزدیکی حرم شاهزاده عبدالعظیم جای داشت مورد توجه قرار گرفت.
نخستین بار، شاه طهماسب اول صفوی در سال ۹۱۶ هنگام گذر از تهران باغ و بوستان فراوان این شهر را پسندید و دستور داد تا بارو و خندقی به دور آن بکشند. این بارو که ۱۱۴ برج به عدد سوره‌های قرآن و چهار دروازه رو به چهار سوی دنیای پیرامون داشت، از شمال به میدان توپ‌خانه و خیابان سپه، از جنوب به خیابان مولوی، از شرق به خیابان ری و از غرب به خیابان وحدت اسلامی (شاپور) امروزی محدود می‌شد، مساحت تهران در این دوران به ۴۴۰ هکتار رسید.
در دورهٔ شاه عباس یکم پل، کاخ و کاروانسراهای زیادی بر پا شد، در بخش شمالی برج و باروی شاه تهماسبی، چهارباغ و چنارستانی ساخته شد که بعدها دورش را دیواری کشیدند و به صورت کاخ (کاخ گلستان) و پایگاه فرمانروایی درآوردند. کریم‌خان در نبردهای خود برابر محمدحسن‌خان قاجار در سال ۱۱۷۲ قمری تهران را مرکز اردوکشی خود برگزید و پس از پیروزی در این جنگ در دیوانخانه دیرین تهران که در زمان شاه سلیمان ساخته شده بود بار عام داد و با عنوان وکیل الرعایا، زمامداری ایران را در دست گرفت.
