امروزه دیگر در کلانشهرها کمتر می‌توان نشانی از خانه‌های ویلایی پیدا کرد؛ این در حالی است که تا همین دو، سه دهه گذشته غالب خانه‌های ایرانی را منازل مسکونی ویلایی تشکیل می‌دادند. اما در دهه‌های اخیر آپارتمان‌نشینی گسترش پیدا کرده و بسیاری از خانه‌های افقی، با متراژ بالا و حیاط‌دار، جای خود را به خانه‌های عمودی و با متراژ پایین داده‌اند. تغییراتی که پیامدهایی برای ساختار خانواده به همراه داشته است؛ به‌گونه‌ای که در سیاست‌های کلی نظام در امور مسکن که سال 89 توسط رهبر معظم انقلاب ابلاغ شد، به رعایت ارزش‌های فرهنگی و حفظ حرمت و منزلت خانواده در معماری مسکن اشاره شده است. این در حالی است که پس از گذشت حدود 7 سال از ابلاغ این سیاست‌ها، هنوز شاهد تغییر مثبتی در این خصوص نبوده‌ایم.
به گزارش مهرخانه، آپارتمان‌نشینی را می‌توان یکی از نتایج گسترش شهرنشینی و رشد و توسعه کلانشهرها دانست. به‌گونه‌ای که در دهه 60 افزایش مهاجرت به تهران و سایر کلانشهرها تقاضای زیادی را برای مسکن ایجاد کرد و از آن‌جایی که کلانشهرها با محدودیت زمین در مناطق شهری مواجه بودند، این موضوع موجب تغییر الگوهای خانه‌سازی افقی به خانه‌سازی عمودی و رواج آپارتمان‌نشینی شد.
از سوی دیگر، به دلیل فرسوده بودن خانه‌های بالای 20 سال ساخت، مالکان این خانه‌ها ترجیح می‌دهند به جای نوسازی این بافت‌های فرسوده، سراغ آپارتمان‌سازی بروند و خانه‌های با متراژ بالای خود را تبدیل به آپارتمان‌هایی با متراژ پایین کنند تا از نظر اقتصادی سود بیشتری ببرند و بتوانند مشکلات اقتصادی خود را مرتفع کنند.
