مؤسس پویش «ایران من» و نایب رئیس اتاق بازرگانی، صنایع و معادن ایران گفت: احداث مدارس توسعه پایدار با معماری بومی سازگاری دارند و باید به این موضوع توجه ویژه شود چرا که عمل به این مهم موجب نشاط دانش آموزان می شود.
پدرام سلطانی در حاشیه مراسم رونمایی از طرح اولین مدرسه توسعه پایدار ایران در زاهدان در گفت وگو با ایسنا اظهار کرد: زمانی که با نگاهی آسیب‌شناسانه به مسائل اقتصادی نگاه می‌کنیم متوجه می‌شویم که سنگ بزرگی به پای توسعه اقتصادی کشور بسته شده و آن توسعه نیافتگی فرهنگی و آموزشی است. هر قدر هم که در مسیر تولید و ایجاد ارزش افزوده تلاش کنیم تا زمانی که توسعه آموزشی نداشته باشیم، تأثیر لازم را بر توسعه نخواهیم داشت.
سلطانی با تأکید بر این نکته که بهبود محیط کسب‌وکار در گرو تحول نظام آموزشی است، گفت: ما دهه‌هاست برای بهبود محیط کسب‌وکارمان تلاش می‌کنیم ولی از دستاوردهایمان راضی نیستیم. تصور می‌کنیم تا زمانی که تفکر و سطح فهم‌مان را نسبت به توسعه تغییر ندهیم، نمی‌توانیم نگاهمان به توسعه اقتصادی و بهبود محیط کسب‌وکار را هم متحول کنیم.
وی ادامه داد: ما در برنامه‌ریزی توسعه آموزشی مسیر اشتباه را رفته‌ایم. به عنوان مثال با فضاهای آموزشی‌ای مواجه هستیم که از کیفیت لازم برخوردار نیستند، حدود یک سوم مدارس ما استاندارد نیستند. مطالعات بانک جهانی نشان می‌دهد که اثر تحصیلات ابتدایی بر توسعه بیش از دو برابر تحصیلات دانشگاهی است، این در حالی است که در کشور ما یک سوم صندلی‌های دانشگاه‌ها خالی است ولی در بسیاری از روستاهای کشور کودکان از مدرسه ابتدایی محروم هستند.
مؤسس پویش «ایران من» ضمن اشاره به فعالیت‌های این پویش در حوزه مدرسه‌سازی در مناطق مرزی و کمتر برخوردار، اظهار کرد: ما در فاز اول فعالیت‌مان، در نظر داریم که 100 مدرسه را در نقاط کمتر برخوردار کشور احداث کنیم، که تاکنون 40 تای آنها افتتاح شده است. یکی از بحث‌های دیگری که دنبال می‌کنیم احداث مدارس توسعه پایدار است که به صورت پایلوت در 3 استانِ سیستان و بلوچستان، کردستان و کرمانشاه انجام خواهد شد.
مدرسه؛ کانون توسعه روستایی
سلطانی درخصوص مدارس توسعه پایدار گفت: شعار ما در احداث مدارس توسعه پایدار این است که مدرسه کانون توسعه روستایی است؛ مدرسه توسعه پایدار جایی نیست که کودکان در آن تحصیل کنند و دنبال زندگی خودشان بروند. مدرسه اگر بخواهد در توسعه نقشی مؤثر ایفا کند، نباید فقط در خدمت کودکان باشد، بلکه باید تبدیل به محل رفت‌وآمد و گردهمایی اهالی روستا شده و به کانونی برای آموزش مهارت‌های زندگی شود.
وی ادامه داد: به عنوان مثال ممکن است زنان در روستایی از مسائل بهداشتی آگاهی کافی را نداشته باشند، مدرسه توسعه پایدار می‌تواند مکان مناسبی برای ارائه آموزش‌های لازم به زنان روستایی باشد.
نایب رئیس اتاق ایران درباره معماری مدارس توسعه پایدار تأکید کرد: ما از نظر کالبدهای آموزشی از دنیا عقب هستیم؛ مدارس ما فضاهایی خشک و بی‌روح هستند که نمی‌توانند دانش‌آموزان را به درس‌خواندن ترغیب کنند. مدارس توسعه پایدار در وهله اول با معماری بومی سازگار هستند و با تکیه بر عناصر فرهنگی تبدیل به عضو زیبایی از روستا خواهند شد.
مؤسس پویش ایران من درباره پیروی مدارس توسعه پایدار از اصول معماری سبز اظهار کرد: بچه‌های ما باید بدانند آب یکی از ارزشمندترین منابع کشور ماست، پس باید در مدرسه‌شان امکانات لازم برای صرفه‌جویی در مصرف آب را داشته باشند. محیط زیست از ثروت‌های کشور ماست، پس مدرسه‌ای که در مناطق محروم ساخته می‌شود باید با محیط زیست سازگار باشد.
سراغ محروم‌ترین‌ها نرفتیم
سلطانی ویژگی دیگر مدارس توسعه پایدار را جذب مشارکت عموم ذی‌نفعان دانست و گفت: کلیه ذی‌نفعان اعم از دانش‌آموزان، والدین آنها، اهالی روستا و سازمان‌های مردم‌نهاد باید در ساخت مدرسه توسعه پایدار مشارکت داشته باشند. کاری که در حال حاضر در مدرسه توسعه پایدار چابهار انجام شده، باعث می‌شود هر کسی که سهی در ساخت مدرسه داشته باشد، نسبت به سرنوشت آن مدرسه نیز تعهد داشته باشد.
وی تأکید کرد: چنین مدرسه‌ای می‌تواند منجر به توسعه آموزشی و فرهنگی شده و در مرحله بعدی با توسعه مهارت‌های فردی مسیر توسعه اقتصادی را نیز هموارتر کند. بنابراین سرمایه‌گذاری در توسعه آموزشی بیش از همه برای فعالان اقتصادی سودمند خواهد بود.
مؤسس پویش ایران من درباره چرایی انتخاب روستای سیدبار واقع در بخش دشتیاریِ چابهار تأکید کرد: ما در انتخاب محل ساخت مدرسه توسعه پایدار سراغ محروم‌ترین نرفتیم، بلکه سراغ مستعدترین رفتیم. روستای سیدبار منطقه‌ای است که بیشترین امکان جذب مشارکت محلی را دارد، پس می‌تواند مدل مناسبی برای توسعه پایدار آموزشی در استان سیستان و بلوچستان و کل کشور باشد.
