به گزارش تیتر شهر؛ شاید تا کنون واژه خانه دوم را شنیده باشید. خانه هایی که افراد متمول برای دوران تعطیلات خود استفاده می کنند عموما با نام خانه های دوم نام گذاری می شوند؛ اتفاقی که در دهه آینده می تواند مشکلات بسیاری را برای فضای شهری ایجاد کند. چندی پیش ماجرای شناسایی خانه‌های خالی و مالیات‌ستانی از آنها مطرح بود اما آنقدر به درازا کشید که حالا نه آنهایی که به گرفتن مالیات از این خانه‌ها اصرار داشتند حرفی می‌زنند و نه آنهایی که مسئول زمینه‌سازی برای این امر بودند، پاسخگو هستند.
اگر بخواهیم نگاهی به آمار داشته باشیم در می یابیم که در یک بررسی سرشماری نفوس و مسکن در سال ۱۳۹۵ نشان می دهد بیشترین تعداد واحدهای مسکونی خالی در استانهای تهران، اصفهان و خراسان رضوی به ترتیب حدود ۴۹۰، ۲۴۲ و ۱۹۵ هزار واحد بوده است.
از سوی دیگر وزیر راه و شهرسازی ابتدای سال 96 از وجود 2میلیون و 500 هزار واحد خالی از سکنه در کشور خبر داد و مدعی شد در برابر 3میلیون و900هزار واحد مسکونی در تهران تنها 2/7 میلیون خانوار وجود دارد، یعنی در تهران تا پایان سال 95 بالغ بر یک‌میلیون و 200هزار واحد مسکونی مازاد بر تعداد خانوار وجود دارد که خالی بودن500 هزار واحد از این واحدها محرز شده است.
هزینه ای که برای ساخت خانه های خالی بیش از دوبرابر کل ارزش بورس است زیرا کل ارزش شرکت ها در بورس حدود 110 میلیارد دلار است این در حالیست که فقط ارزش خانه های خالی 250 میلیون دلار است .
حال از مشکلات ایجاد این خانه ها که بگذریم مشکلاتی که نگاه تفریحی به این خانه ها ایجاد کرده است را می توان مورد بررسی قرار داد.
وقتی خانه ای در یک محله ایجاد می شود، محلیان برای پیش بینی زیر ساخت های مورد نیاز اقدام به فروش کالا و خدمات می کنند؛ این در حالی است که نگاه تفریحی به خیلی از مراکز سبب می شود که صاحبان تنها زباله های خود را در مکان مورد نظر بریزند و کالا و خدمات را از محل خانه های اول خود تامین کنند؛ بر این اساس باری بر دوش مناطقی میفتد که هر روزه بر خدمات شهری آن افزوده می شود و هیچ ارزش افزوده ای نصیب آنان نمی گردد. بر این اساس باید در نظر گرفتن مالیات و حق شهروندی در منطقه مواردی را برای خانه های خالی و خانهه ای دوم در نظر گرفت تا به کاهش بار بر منطقه بینجامد.
