حتما از زمان کودکی شنیده اید که وقت طلاست؛ طلایی که این روزها به گزارش سازمان های بین المللی در ترافیک هدر می رود و ایرانی ها در صدر این هدر رفت قرار دارند.
به گزارش تیتر شهر؛ امروزه با گسترش شهرنشینی و رشد روز افزون وسایل نقلیه در سطح خیابان ها و جاده ها، مساله ترافیک به معضلی بزرگ در کلان شهرها تبدیل شده و رفت و آمدهای روزمره گاه نیازمند چندین ساعت زمان است که این موضوع هم در نهایت باعث از دست رفتن وقت ارزشمند شهروندان می شود.
متاسفانه بنا ب گزارشات بین المللی، ایران نخستین کشور و تهران نهمین کلانشهر دنیا در زمینه اتلاف وقت شهروندان در ترافیکشناخته شده است. بر اساس این گزارش که مربوط به تیرماه سال جاری است، مردم ایران به‌طور متوسط برای هر مسیر خود از مبدأ تا مقصد، بیش از 50 دقیقه زمان در ترافیک هدر می‌دهند و از این بابت در جایگاه نخست جهان قرار گرفته‌اند. شاخص این گزارش متشکل از زمان لازم برای رسیدن به محل کار، برآورد نارضایتی از اتلاف زمان، انتشار گاز دی‌اکسید‌کربن درترافیک و دیگر ناکارآمدی‌ها در سامانه ترافیکی است.
با ضرب و تقسیم ساده متوجه می شویم که سهم هدر رفت وقت ترافیکی هر تهرانی در شبانه‌روز 40 دقیقه می‌شود. اگر ایام کاری سال را بدون احتساب روزهای جمعه و ایام تعطیل 300 روز کاری در نظر بگیریم، در هر سال 12 هزار دقیقه و به عبارتی 200 ساعت وقت شهروندان در ترافیک تلف می‌شود.
یکی از علل افزایش ترافیک مشکل پارکینگ ذکر شده است؛ به گفته کارشناسان 96 درصد از خودروها در لحظه بدون استفاده هستند و در خیابان‌ها تردد ندارند. این خودروهایی که در خیابان‌ها یا پارکینگ‌ها پارک هستند، حدود 30 درصد از فضاهای شهری را تصرف می‌کنند و 7هزار‌میلیارد تومان سالانه به خاطر اتلاف وقت در ترافیکتوسط شهروندان تهرانی خسارت وارد می‌شود.
از سوی دیگر نتایج یک تحقیق علمی نشان می دهد تنها در کلانشهر تهران روزانه رقمی بین 1.5 تا 1.8 میلیارد تومان بنزین در ترافیک هدر می رود و یک پژوهش دیگر که انجمن علمی اقتصاد شهری ایران انجام داده است نشان می دهد طی هر سال 3 هزار و 24 میلیارد تومان منابع از شهر تهران بر اثر اتلاف وقت بر اثر تاخیر در سفرهای درون شهری از بین می رود که متولیان امر در این راستا باید با مدیریت یکپارچه شهری فکری برای هدر رفت منابع مالی و زمانی شهروندان کنند.
متاسفانه هر سال به حجم ترافیک خیابان های تهران اضافه شده و هیچ تدبیر و راه کار جدی برای آن در نظر گرفته نمی شود.
تامین زیرساخت های مربوط به این فرایند در توان مدیریت شهری وجود ندارد و لذا دولت می تواند در راستای حمایت از حقوق شهروندان و بهبود کیفیت زیستی سرمایه گذاری های لازم برای هوشمندسازی شهرها را عملیاتی کند.
