آیا اوضاع جامعه، واقعا نگران کننده است؟

هفته نامه صدا - حمیدرضا حلاجی پور*: من به گفتمان برابری و رفع انواع تبعیض ها (از جمله تبعیض فرهنگی و دینی) در جامعه اعتقاد دارم و واقعا معتقدم نهاد مهمی مثل مجلس شورای اسلامی از طریق قانون گذاری و نظارت ها و ایجاد کمیسیون ها و کمیته های کارشناسی خوب است به بسط این برابری و رهایی از زمینه هایی که منجر به تبعیض فرهنگی، دینی، اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و جنسیتی می شود رسیدگی کند.

مثلا من مدافع تشکیل کمیسیون اقوام و مذاهب ایران (نه برای یک قوم) هستم که در این کمیسیون مشکلات اقوام دولت- ملت ایران و کاهش و رفع تبعیض علیه ترک ها، کردها، اعراب، بلوچ ها و سایر اقوام ایرانی و حقوق شان محور توجه باشد. به نظرم این یک اقدام شایسته مجلس است؛ همانند سایر کمیسیون ها. من از اینگونه اقدامات دفاع می کنم ولی مخالف فراکسیون سازی قومی برای اقوام مختلف (نه ایجاد کمیسیون اقوام) هستم. این بکش بکش قومی در مجلس غیربهداشتی است و ناسیونالیسم شوونیستی ایران را بیدار می کند. چهار نگرانی دلایل من است برای این مخالفت.

نگرانی اول اینکه در مجلس به عنوان نماد اجتماع ملی، آرایش سیاسی و فراکسیون بندی (نه کمیسیون ها و کمیته های آن) شایسته است حول و حوش اموری باشد که همه مردم را پوشش بدهد نه اینکه مردم ایران را به شکل جزیره ای تقسیم بندی کند.

 

 

 

آیا واقعا عصبانی ترین مردم دنیاییم؟!

هفته نامه امید جوان - رضا کدخدازاده: در هفته های گذشته نتیجه یک نظرسنجی موسسه آمارگیری معتبر گالوپ، تیتر اصلی بسیاری از رسانه ها شد: «ایرانیان عصبانی ترین مردم دنیا هستند.» در گزارش سالانه 2017 این موسسه، طی پژوهشی که براساس مطالعه وضعیت 142 کشور انجام شده، مردم ایران به عنوان عصبانی ترین مردم جهان معرفی شده است. در این گزارش مردم ایران با 50 درصد، عراق با 49 درصد و سودان جنوبی با 47 درصد عصبانی ترین کشورهای دنیا معرفی شده اند.

درباره مواردی مانند آنچه که در بالا اشاره شد دو نوع رویکرد صفر و یکی می توان اتخاذ کرد. یکی اینکه این آمار کاملا درست است و هیچ نقصی ندارد و دیگری اینکه اینگونه آمارها تماما سیاه نمایی و سیاسی است. اما به نظر می رسد بهتر است به جای نگاه صفر و یکی به این مسائل، نگاه منطقی تری به آنها داشته باشیم و از جوانب گوناگون، به آسیب شناسی آنها بپردازیم. در این باره، سه جنبه ای که در درجه اول می توان مورد تجزیه و تحلیل قرار داد، یکی نحوه مواجهه با آمارها اعلامی این چنینی توسط موسسات خارجی، دیگری نبود موسسات آماری معتبر در ایران و سومی ضعف رسانه ها در پوشش اتفاقات خوبی که در کشور رخ می دهد در سطح جهانی است.

 

 

 

گداپروری ممنوع!

 

به گزارش تیتر شهر، این روزها دنیا در حال تجربه کردن وضعیت اقتصادی بحرانی و خاصی است. فشارهای اقتصادی باعث شده است که بسیاری برای گذران امور زندگی خود به فکر اختیار کردن شغل دوم و در برخی نقاط آشنای دنیا شغل سوم بیفتند. انتخاب شغل دوم یا سوم یکی از در دسترس‌ترین راه‌هایی است که درآمد اضافی‌ای نصیب شما کرده و کمی گذران زندگی را راحت‌تر می کند.

 

اما در تهران درآمدهایی وجود دارد که شما را به داشتن چند شغل بی نیاز می کند. در حوالی مترو با اندکی دقت، صدها مدل گدا را در طرح‌ها و رنگ‌های مختلف خواهید دید. 

 

اکثریت جمعیت پنج هزار متکدی حاضر در شهر تهران، غیر تهرانی بوده و حدود 55 درصدشان درآمدهای بالایی دارند. همچنین بالغ بر 30 درصد این افراد به صورت شبکه‌ای و فامیلی فعالیت می‌کنند. گدایی در تهران به یک شغل نان و آبدار تبدیل شده و در هر نقطه‌ای از تهران که نگاهی بیاندازی می‌توانی فعالیت آنها را ببینی. این ‌که یک گدا به طور متوسط روزانه ۳۰۰ هزار تومان درآمد دارد و در ماه این رقم به حدود ۹ میلیون تومان می‌رسد، خود می‌تواند بسیاری از افراد را وسوسه کند.

 

باز شدن پای باندها به مسأله گدایی، حضور کودکان و زنان را در این زمینه به میزان زیادی توجیه می‌کند. بنا بر بعضی گزارش‌ها برخی از این کودکان که با ظاهری نامناسب در سرمای این شهر در حال گدایی هستند، همان کودکانی هستند که دم در بیمارستان‌ها به قیمت‌های ناچیزی به این باندها فروخته می‌شوند. کافی است بر این نکته آخر دقیق شویم تا بدانیم ماجرای پشت پرده گدایی در کشور ما بسیار پیچیده‌تر از آن است که از آن سخن گفته می‌شود. 

 

"دلسوزی لحظه ای" با دیدن صحنه های رقت آوری که گداها درست می کنند ، مانند نمایش پاهای زخمی ، نشان دادن چهره معصوم کودکانی که در آغوش دارند ، دست هایی معلول و نظایر این ها ، مهم ترین نقش را در در ارائه کمک های مالی به متکدیان بازی می کنند.

بحران آب پیش زمینه بروز بحران های اجتماعی

در سال های اخیر کم آبی بسیاری از کشورهای دنیا به ویژه ایران را درگیر کرده است به گونه ای که در بسیاری از مناطق کشور مشکل در تهیه آب شرب مردم با معضلات عدیده ای مواجه کرده است اما بحران آب تبعات جبران ناپذیری دارد که نیاز است بدان توجه کرد.

 

به گزارش تیتر شهر؛ کم آبی یکی از معضلات قرن بیست و یکم که آینده زندگی بشر در این کره خاکی را به شدت مورد تهدید قرار می دهد، در سال های اخیر بسیاری از کشورهای دنیا به ویژه ایران را درگیر کرده است به گونه ای که در بسیاری از مناطق کشور مشکل در تهیه آب شرب مردم با معضلات عدیده ای مواجه کرده است.

«گرامین»؛ بانکی برای فقرا

ماهنامه همشهری ماه - محمدرضا آقاپور: محمد یونس یک اقتصاددان بنگلادشی است که به خاطر تاسیس بانک گرامین، که معروف به بانک فقرا می باشد، در سال 2006 موفق به دریافت جایزه صلح نوبل شد. محمد یونس در 18 ژوئن سال 1940 در بنگلادش به دنیا آمد، وی در دانشگاه چیتا گنگ، اقتصاد تدریس می کرد.

 

وی در زمان تدریس خودش یک نظریه به اسم وام های کوچک را طراحی کرد که با آن طرح به بنگلادشی های فقیر وام با مبالغ کم داده می شد. و آن ها از لحاظ بازپرداخت آن بسیار راحت بودند و همچنین با قرض گرفتن آن مقدار اندک می توانستند نیازهای اقتصادی و مالی خود را برطرف کنند. این طرح در سال های بعد منجر به تاسیس یک بانک به نام بانک گرامین شد که وام هایی با مبالغ اندک می داد و پس از مدتی این طرح همه گیر شد و باعث شد که در سال 2006 محمد یونس برنده جایزه صلح نوبل شود.

 

 

 

وی در آپارتمانی دوخوابه در ساختمان بانک گرامین (Grameen Bank) که خود بنیانگذار آن است در داکا با همسرش افروزی و دخترش دینا زندگی می کرد، دانشجویی خوب بود و توانست دکترای خود را در رشته اقتصاد از دانشگاه واندبیلت ایالت تنسی در سال 1965 دریافت کند.

در سال 1972 به بنگلادش بازگشت و به ریاست دانشکده اقتصاد دانشگاه چیتاگونگ برگزیده شد. محمدیونس متوجد شد وضعیت زندگی مردم در این کشور که تازه به استقلال رسیده ابود هر روز بدتر می شود. قحطی سال 1974 در بنگلادش زندگی محمد یونس را برای همیشه تغییر داد. او به این موضوع فکر می کرد: «در حالی که مردم از گرسنگی در خیابان ها می میرند او در حال تدریس نظریه های اقتصادی در دانشگاه است.»

به این ترتیب، بی فایده بودن این نظریه ها برای بهبود وضعیت مردم برای او آشکار شد و تصمیم گرفت مردم فقیر را معلم خود محسوب کند و فعالیت هایش طوری باشد که مستقیما به نفع آنها صورت گیرد. به این ترتیب، او آموزش فقرا را آغاز کرد و همواره پرسش هایی درباره زندگی شان از آنها می پرسید.

بانکی که این اقتصاددان بنگلادشی بنا کرد، اساس آن بر اعتبارات خرد انسانی است. هدف تاسیس این بانک کمک به افراد نیازمندی برای فرار از فقر به وسیله دادن وام های کم بهره به آنان است. و همچنین در ضمن وام دادن به فقرا، به آنها اصول کارهای اقتصادی را یاد می داد تا بتوانند امور اقتصادی زندگی خود را بگردانند.