معمارشهر:
در این فرم، شهر دارای یک مرکز اصلی است که شبکه‌های مهم ازآن منشعب شده‌اند و فضاها، اطراف آن خیابانهای منشعب شده شکل می‌گیرند.
در کنار شبکه‌های منشعب شده معمولاً فضاها بصورت خطی و فاصله شبکه‌های اصلی بصورت فضاهای خالی اعم از کشاورزی یا زمین توسعه می‌یابد.
معمارشهر:
این فرم که سابقه‌ای بسیار طولانی دارد بعنوان پایه شهرهای یونانی (احتمالاً اولین مجتمعهای زیستی کاملاُ شکل یافته) و شهرهای امپراطوری رم، شهرهای نو قرون‌وسطی، شهرهای ایده‌آل رنسانس، و همچنین بخش جدید شهرهای قدیم و توسعه شهرهای استعماری اروپایی و به خصوص شهرهای امریکایی مورد توجه بوده است. در طی تاریخ شبکه‌های شطرنجی بعنوان عامل تعیین کننده شکل شهرهای طراحی شده مطرح شده است.
معمارشهر: عامل اصلی ایجاد مجتمعهای خطی شکل می‌تواند، راهها، ارتباطات، رودها و سواحل دریاها باشد که شهر در کنار آنها بصورت خطی شکل می‌گیرد و توسعه می‌یابد.
یکی از معایب این شهرها فاصله گرفتن فضاهای شهری و نواحی مختلف از مرکز شهر است که با توجه به خطی بودن آن ایجاد تأسیسات زیربنایی و همچنین ارتباطات از نظر سرمایه‌گذاری (با توجه به ارائه خدمات در عمق کم) مقرون به صرفه نیست.
ایده شهر خطی که از فرمهای قدیم است برای توسعه چند شهر مهم دنیا از جمله لندن، مادرید،ورشو و … پیشنهاد گردیده است.
پیرو شهر خطی سوریا (برای مادرید در اسپانیا) نمونه شهر خطی بلژیکی (تصویر قبل) مطرح می‌گردد که قسمت ساختمانی این طرح به سه بخش مسکونی، تجاری و صنعتی (ساختمانهای عمومی و خدماتی در مرکز مجموعه قرار دارند) تقسیم می‌شود و همانگونه که ملاحظه می‌گردد شبکه اصلی ضمن ارتباط شبکه‌های عرضی و فضاهای بازی و ورزشی به خارج از شهر و داخل جنگلها هدایت می‌گردد.
یک سازماندهی خطی لزوما‌ً از مجموعه‌ای فضا تشکیل شده است.
این فضاها می‌توانند مستقیماً در رابطه با یکدیگر باشند و یا توسط یک فضا خطی جدا و متمایز با یکدیگر مربوط شوند.
یک سازماندهی خطی معمولاُ از تکرار فضاهایی که در اندازه فرم و عملکرد یکسان هستند تشکیل می‌شود ولی در عین حال می‌تواند متشکل از فضا خطی‌ای باشد که در طول خود مجموعه فضاهایی را که در اندازه، فرم یا عملکرد متفاوت هستند سازماندهی کرده است.
