جمعه بازار در واگن‌ها؛ افزایش دستفروش‌ها در خطوط متروی تهران !

روزنامه قانون: مترو این روزها به اندازه ای شلوغ شده که اغلب ممکن است حوصله رفت و آمد با آن را نداشته باشید

کالایی نیست که مردم در زندگی روزمره استفاده کنند و آن را بین دستفروشان مترو پیدا نکنند

اما آنچه موجب آزار مردم را فراهم کرده بی نظمی و پهن شدن وسایل دستفروشان در هر گوشه ای از ایستگاه و قطار است

بیشترین فراوانی زنان دست فروش مترو، زنان سرپرست خانوار است. طبق آمارها 33 درصد از زنان دستفروش مترو سرپرستی خانواده را به عهده دارند

وضعیت اقتصادی کشور و شکاف طبقانی که روز به روز عمیق تر می شود، مردم طبقه متوسط و ضعیف را به عنوان دستفروش متروکنار هم قرار داده است

طرح های تکراری ناکارآمد شهرداری در سال های اخیر برای عده ای از دستفروشان به خصوص جوان ترها منجر به لجاجت شده است و از برخوردهای تند ماموران در متروگله دارند

 

 

دستفروشان به عضو جدایی ناپذیر مترو تبدیل شده‌اند. از شیر مرغ تا جان آدمیزاد در واگن ها و سکوهای مترو خرید و فروش می شود و کالایی نیست که مردم در زندگی روزمره استفاده کنند و آن را در این فضا پیدا نکنید. مردم به حضور دستفروشان عادت کرده اند و انگار مترو را بدون حضور آنان نمی‌توان مترو نامید. اما آنچه این روزها موجبات آزار مردم را فراهم کرده، بی‌نظمی و پهن شدن وسایل این افراد در هر گوشه ای از ایستگاه و قطار است.

 

روی پله‌ها، روی صندلی سکوها یا صندلی و کف واگن ها، گاه از وسایل دستفروشان انباشته شده و عبور و مرور را برای مردم دشوار کرده است. برای مثال زمانی که درِ واگن، در ایستگاه مورد نظر باز شده و مردم برای خروج عجله دارند باید با عجله فریاد بزنند: «خانم وسایل رو جمع کن الان در رو می‌بنده!» یا زمانی که خسته و هلاک در انتظار رسیدن قطار هستند، مجبورند بایستند چون صندلی سکو را وسایل یک یا چند تن از دستفروشان اشغال کرده است.

معضل پرکردن نادانسته ها با تخیلات !!

روزنامه آسمانی آبی - فاطمه عمیدی: «Confabulation» یا مسامحتا «خیال پردازی»، نام کتابی است از ویلیام هریستین، فیلسوف آمریکایی که حوزه تحقیقاتش فلسفه ذهن و فلسفه زبان است. او در این کتاب به بررسی خطاهای ذهنی از دیدگاه علوم اعصاب، روان پزشکی، روان شناسی و فلسفه پرداخته است.

Confabulation نوعی از خطای ذهنی است؛ به معنای پرکردن نادانسته ها با تخیلات. این خطا به حالتی در ذهن اطلاق می شود که فرد، اطلاعات اندکی از چند مسئله دارد؛ اطلاعاتی که حتی مرجع و اساس معتبری ندارد، اما در ذهنش بین این اطلاعات ارتباطی وجود ندارد و این خالی است، بنابراین فرد فاصله بین این اطلاعات را با تخیلات خود پر می کند. از این رو است که می بینیم هنگامی که مردم با هم صحبت می کنند، به راحتی ادعاهایی بدیهی مطرح می کنند و صادقانه بر این باورند که درست هستند.

کتاب ویلیام هریستین با کمک چند روانشناس، روان پزشک، دانشمندان علوم انسانی و فیلسوفان، نوعی از گفت و گویی بین رشته ای را امتحان می کند که افزایش درک ما از خطاهای ذهنی و بیماری های عصبی را نوید می دهد که احتمالا به درک بهتر ما از حافظه، آگاهی و طبیعت انسانی نیز کمک شایانی می کند.

 

با گفتن «نمی دانم» مشکل را حل کنید

کافی است کمی آشنایی با سقراط و علم و دانش او داشته باشیم تا بدانیم با وجود این که او را حکیم می دانستند، اما او همیشه اذعان به ندانستن می کرد و معتقد بود یقین به ندانستن است که راه به دانش دارد. فلسفه می گوید برای پا گذاشتن به دنیای خرد باید از «من نمی دانم» آغاز کنید. فاصله بین علم و منطق با اظهارات پوچ، دقیقا جایی است که می پذیریم نمی دانیم و در مقابل وقتی برای چیزی که به ما ارائه می شود و شاهدی وجود ندارد طبعا نمی پذیریم و باور نمی کنیم.

ویلیام هریستن در کتاب خود با بررسی خطای ذهنی «کانفابیولیشن» توضیح می دهد که فرد هنگام بحث درباره مسئله ای از سه حالت خارج نیست؛ یا می داند، یا نمی داند یا جسته و گریخته چیزهایی شنیده است.

چرا معذرت‌خواهی برای ایرانی‌ها سخت است؟

خبرگزاری ایسنا - سهیلا صدیقی: «معذرت می‌خوام.» یک جمله دو کلمه‌ای بسیار ساده است که بیان کردنش برای اغلب ما یکی از سخت‌ترین کارهای دنیاست. خیلی از ما حاضر هستیم، ساعت‌ها و حتی روزها برای کار اشتباهی که مرتکب شده‌ایم، توجیه و دلیل بیاوریم؛ توجیه‌هایی که خیلی وقت‌ها خنده‌دار هم به نظر می‌رسند اما تحت هیچ شرایطی حاضر نیستیم که بگوییم: «معذرت می‌خوام.»

 

 

 

عذرخواهی کردن برای سلبریتی‌ها سخت است. مسئولان کشور هم اغلب علاقه چندانی به بیان کردن این جمله ندارند. این موضوع تا جایی پیش رفته که اگر مسئول یا فرد مشهوری بابت کار اشتباهش عذرخواهی کند، خوشحال می‌شویم و تا مدت‌ها فیلم عذرخواهی‌کردنش را در شبکه‌های اجتماعی منتشر می‌کنیم. هرچند که تاکنون مسئول متعهد هم کم نداشته‌ایم که اشتباهش را پذیرفته و حتی از سمت خود هم استعفا کرده است.

از تازه‌ترین نمونه‌های آن، می‌توانیم استعفای محمود غیبی مدیر سازمان دانش‌آموزی هرمزگان در پی حادثه واژگونی مرگبار اتوبوس حامل دانش‌آموزان هرمزگان در شهرستان داراب یا حتی همین عذرخواهی اخیر محمدرضا حیاتی گوینده خبر به خاطر آن گاف مشهور «به سفر، قطر کرد» را به یاد بیاوریم.

شاید مهم‌ترین نمونه هم اقدام محسن پورسیدآقایی مدیرعامل پیشین شرکت راه‌آهن جمهوری اسلامی ایران بود که با حضور در بخش خبری ساعت ۲۱ شبکه اول سیما و در مقابل چشم همه مخاطبان روی آنتن زنده، ضمن عذرخواهی بابت برخورد مرگبار دو قطار مسافربری در ایستگاه هفت‌خوان سمنان و جان باختن بیش از ۴۰ تن از هموطنانمان، استعفا کرد و وزیر راه و شهرسازی نیز در پاسخ به استعفای او ضمن پذیرش استعفا، این اقدام را نشان‌دهنده «حس مسئولیت اجتماعی در برابر افکار عمومی» خواند و در پایان نامه خود نیز به مدیر مستعفی‌اش اطمینان داد که «یاد و خاطره نیک شما همواره در اذهان همکاران ارجمند و من باقی خواهد ماند».

نکته جالب اینجاست که همین اقدام نادر نیز با برخی واکنش‌های منفی مواجه شد؛ تا آنجا که امام جمعه موقت تهران در خطبه‌های نمازجمعه گفت: استعفای مدیرعامل راه‌آهن جای تعجب دارد.

اگر وی مقصر است باید محاکمه و عزل شود و اگر مقصر نیست چرا به تقلید از بیگانگان در هنگام حادثه استعفا می‌دهد؟

تهرانی ها 20 میلیارد تومان صدقه دادند !!

آمارهای کمیته امداد امام(ره) در 6 ماهه اخیر نشان می دهد که تهرانی ها با پرداخت 20 میلیارد تومان اولین استان در پرداخت صدقات هستند. این در حالی است که در مجموع ایرانی ها روزانه 5/1 میلیارد تومان صدقه پرداخت می کنند.

 

 

تیتر شهر: پرداخت صدقه برای رفع بلا یکی از رسوم رایج ایرانی ها به شمار می رود که در احادیث دینی نیز به انجام این کار تاکید شده است. سال گذشته 290 میلیارد تومان به عنوان صدقه پرداخت کردند که با یک حساب سرانگشتی می توان فهمید که هر ایرانی به طور متوسط 3700 تومان صدقه پرداخت کرده است که روزانه 10 تومان و ماهیانه 300 تومان می شود.

 

به تازگی معاون مشارکت‌های مردمی کمیته امداد امام خمینی(ره) با اشاره به آمار جمع آوری صدقات در 6 ماهه نخست اعلام کرد که امسال 153 میلیارد تومان در قالب صدقات مردمی در اختیار کمیته امداد امام خمینی(ره) قرار گرفته است.

 

به گفته ذوالفقاری؛ از مجموع صدقات جمع آوری شده، 89 میلیارد تومان از طریق صندوق‌های خانگی و کوچک، 52 میلیارد تومان از صندوق‌های بزرگ خیابانی و 12 میلیارد تومان از روش‌های نوین پرداخت بوده است.

 

این آمارها نشان می دهد که استان تهران با پرداخت 20 میلیارد تومان که معادل 13 می شود، در صدر استان‌های کشور قرار داشته و پس از آن استان‌های اصفهان، خراسان رضوی،‌ فارس و مازندران به‌ترتیب 8 درصد، 7 درصد و 6 درصد پرداخت صدقات کشور را عهده‌دار بودند.
معاون مشارکت‌های مردمی کمیته امداد امام خمینی(ره) درباره نحوی هزینه کرد صدقات جمع آوری شده توضیح داده که بر اساس دستورالعمل‌های لازم صدقات جمع‌آوری‌شده در کمک‌های موردی خاص، امور درمانی، کمک به دانش‌آموزان نیازمند، هزینه تأمین مسکن، ازدواج، وام قرض الحسنه و اشتغال‌زایی مددجویان هزینه می‌شود.

جامعه شناسی شرم؛ شرق شرمگین و غرب گناه آلود !

هفته نامه کرگدن - جواد میری: جهانی سازی افق های جامعه ایران را به جامعه جهانی بسیار نزدیک می کند، یکی از نتایجش این است که جایگاه مفاهیمی مانند شرم تضعیف می شود، همان گونه که در جوامع مدرن و پست مدرن اتفاق می افتد.

شرم چیست؟ جامعه شناسان و مردم شناسان با این مفهوم چه نسبتی دارند؟ آیا نسل جدید همان گونه که گذشتگان به مفهوم شرم می نگریستند، نگاه می کنند؟

برای پاسخ به این پرسش ها باید کمی به عقب برگردیم؛ به جنگ جهانی دوم و زمانیکه فردی به نام روث بندیکت انسان شناس کتابی می نویسد با نام «گل داوودی و شمشیر». او در این کتاب جامعه امریکا و ژاپن را از لحاظ فرهنگی با هم مقایسه و نوع نگاهشان را به مقولات بسیار مهمی چون شرم و گناه بررسی می کند.

خانم بندیکت در این کتاب تفاوت و تمایزی قائل می شود بین مفهوم شرم و گناه. البته می شود روی این موضوع که آیا هر حالت یا هر حس شرم آوری با حس گناه آلود همخوانی و همسویی دارد یا خیر، بحث کرد، ولی فعلا تمرکز ما روی نتایجی است که روث بندیکت از مطالعاتش می گیرد. او می گوید جامعه امریکا مبتنی بر مفهوم و کلان مفهوم گناه است، ولی ژاپن جامعه ای است که فرهنگش مبتنی بر کلان روایتی است به نام شرم. البته جالب است بدانید که او به دلیل وضعیت آن دوران و جنگ امریکا و ژاپن در خلال جنگ جهانی دوم و نداشتن امکان سفر به ژاپن، مطالعات میدانی در این کشور نداشته و مطالعاتش روی اسرای جنگی ژاپن بوده است.

 

 

 

بندیکت همچنین این نتیجه گیری را با کمک مقالات و روزنامه ها و گزارش های گوناگونی که از جامعه ژاپن در دسترس بوده، ارائه کرده است. بعدها مردم شناسان و جامعه شناسان بی شماری این نوع نگاه را مورد نقد و بررسی و ارزیابی انتقادی قرار دادند. از آن زمان بحثی آغاز شد که آیا اساسا ما می توانیم در مورد فرهنگ ها چنین قضاوت های کلانی بکنیم؟ یعنی بگوییم فرهنگ جامعه ای به صورت غالب مبتنی بر مفهومی است به نام شرم یا گناه؟ با وجود همه این انتقادات و بحث ها، چیزی که بندیکت مطرح می کند، می تواند الگویی برای فهم مسائلی باشد که ما امروز در ایران با آن مواجهیم و به ما کمک می کند از منظر مردم شناختی آن را مورد مطالعه قرار دهیم.

مفاهیم شرم و گناه

نگاه منفی به خیابان و هنر خیابانی در ایران

مجله مهرگان نو: موسیقی خیابانی، هنری که در خیابان های شهر به دور از هرگونه مناسبات قانونی و چارچوبی ارائه می شود و نزدیک ترین ارتباط را با مردم کوچه و بازار دارد، می تواند احوالات شهر و نگاه مردم را در دوره های مختلف بیان کرده و تحلیل کند. این که این نوع موسیقی مورد تایید یا رد شود، در ماهیت این هنر تغییری ایجاد نمی کند.

 

وقتی که در شهر این روزها تا این حد در مراودات و تعاملات مردم شریک شده است، نمی توان اتفاق ها و دغدغه های مردم ساکن در آن را شخصی دانست و بی توجه از کنار رویدادهای خیابان گذشت. گاهی نگاه های شعارگونه به اتفاق های شهری و خیابانی ممکن است ما را از ریشه و حقیقت آن اتفاق دور کند. پس لازمه شناخت و تحلیل هر اتفاقی در شهر و خیابان، مطالعه دقیق ریشه های آن اتفاق در گذشته و باور مردم آن منطقه است که تکامل یافته و باور، فرهنگ، شهر، خیابان و زندگی های امروزی را شکل داده است.

پژوهشگران بسیاری در مورد موسیقی تحقیقات جامع و کاملی ارائه داده اند، اما در ایران به دلایل مختلف، موسیقی خیابانی مورد توجه شان قرار نگرفته است؛ این می تواند به خاطر جدی نگرفتن این نوع هنر باشد.

 

 

 

 

اما همان طور که بیان شد هر رویدادی در خیابان های شهر، امروز بحثی جامعه شناسانه و عمیق را می طلبد که بدانیم خاستگاه و دلیل پیداش آن رویداد چیست، به کجا می رود و چه تحولی در احوالات مردم ایجاد می کند. در این رابطه به سراغ مورخ موسیقی معاصر ایران، منتقد و پژوهشگر موسیقی رفتیم. میرعلیرضا میرعلینقی نگاهی متفاوت به خیابان و هنر خیابانی دارد که در این گفت و گو می خوانید.

جامعه مدرن، قهرمان ندارد...

هفته نامه صدا - لیلا ابراهیمیان: از قهرمان در جامعه امروز که می گوید، آنها را شخصیت هایی متکثر، متعدد و کوچک می خواند که پیام های محدود و کوتاهی دارند. او به قهرمانان در دوران معاصر اعتقادی ندارد یا به سوپرقهرمان باور ندارد. تقی آزاد ارمکی، جامعه شناس می گوید: «جوامع مدرن پر است از قهرمان هایی که در عرصه کوچک قهرمان اند؛ اما قهرمان های بزرگ به آشوب و رادیکالیسم دامن می زنند.» او به هیتلر اشاره می کند و آن را قهرمانی می خواند که «دیگری» صهیونیست ها شده است.

آیا جامعه ایران در شرایط امروز نیاز به قهرمان دارد یا نه و این قهرمان چه کارکردی برای جامعه دارد؟

- با ارجاع به مجموعه ای از نشانه ها و نمادها، جامعه خود را بازشناسی و بازتعریف کرده و امکان کنش پیدا می کند. این بازخوانی می تواند در معانی متعدد خود را نمایان کند یا در شخصیت ها، یا در قالب تعابیر و آمال نمود یابد. در گذشته چون ساحت زبانی و فرهنگی جامعه ما محدود بود، وجود شخصیت ها و قهرمان ها معنادارتر بود و این شخصیت ها بودند که آمال و آرزوها و امکان تهییج و ساماندهی اجتماعی و فرهنگی را فراهم می کردند.

 

در جامعه جدید با توجه به مختصات پیچیدگی و تکثر آن حوزه ها، عرصه های متکثر و در هم پیچیده ای وجود دارد. در این شرایط امکان اینکه یک شخصیت واحد همگرای توضیح دهنده همه آرزوهای اجتماعی جامعه باشد، خیلی نادر است. در جامعه امروز، در هر حوزه ای شخصیت هایی، قهرمان آن حوزه هستند اما این قهرمان ها عمر کوتاهی دارند. در نهاد، فضای کنونی و موقعیت های امروز، قهرمان ها عمر کوتاه و پیام کوتاهی دارند.

 

پیام اینها عام و فراگیر نیست. جامعه جدید هم قهرمان دارد و هم قهرمان ندارد. یعنی قهرمان های متعددی دارد که عمر این قهرمان ها کوتاه و پیام شان عام نیست؛ اما جامعه جدید در پارادوکس قابل توضیح، قهرمان ندارد چون این قهرمان ها به دلیل تکثر و تعدد، در خاطره ها جایگاهی ندارند و زود به فراموشی سپرده می شوند. این قهرمان های کوچک توضیح دهنده آمال کوچک هستند. از طرفی در دنیای جدید اگر قهرمان تولید شود حتما رادیکالیسم و جنگ تولید می شود.

 

برای همین من معتقد هستم که جامعه جدید امکان تولید قهرمان بزرگ و تک قهرمان ندارد وگرنه بحران و انقلاب در راه است. اسامه بن لادن، فاشیت ها، هیتلر و داعش را نگاه کنید؛ اینها افرادی در قالب قهرمان هستند که عامل تهییج جامعه اند که امکان شورش و نابسامانی را در پی دارند. در برخی از جوامع مثل اروپا و آمریکا آرام آرام قهرمان هایی تولید می شوند، یک آدم هایی پیدا می شوند که به جای این که عامل سازماندهی و تحرک باشند، جامعه را در جهت تخریب پیش می برند.

آقای دکتر آیا این گزاره درست است که «جوامع غیر دموکراتیک نیاز به قهرمان دارند»؟

خاموش شدن صدای زنگ برج ساعت لندن و جنجال هایش

هفته نامه همشهری جوان - اشکان خسروپور: برج ساعت لندن قرار است برای چهار سال موقتا خاموش شود. این ماجرای ساده اما برای انگلیسی ها پیچیده تر از آن است که تصور می شود. چون آنها معتقدند خاموشی برج لندن – آن هم نه خاموشی کل برج، فقط از کار افتادن زنگ ساعتش – باعث می شود که یکی از مهم ترین نمادهای شهر که همه آن را با برج معروف ایفل در فرانسه مقایسه می کنند، ابهت و جبروتش را از دست بدهد.

داستان برج آن قدر مهم بود که برنامه زمان بندی برای بازسازی اش تعیین کردند و کارگرها موظف شدند در تمام طول روز طبق یک جدول مشخص وظایف شان را انجام بدهند. ساعت خاموش نمی شود و در طول این چهار سال همچنان زمان را نشان خواهد داد اما همین خاموشی زنگ – آن هم به طور موقت – ماجرا را به صحن مجلس و دفتر نخست وزیری هم کشاند.

 

 

دعوای ساعتی در پارلمان

درختان بازمانده در سراسر جهان !

برترین ها: بعد از هر فاجعه طبیعی یا انسانی که به نظر می‌رسد هیچ موجود زنده‌ای نمی‌تواند جان سالم به در ببرد، یک درخت شجاع و مقاوم از ویرانه‌ها سربرمی آورد. درختان بی شماری در سراسر جهان وجود دارند که از این رویدادهای فاجعه بار جان سالم به در برده اند. آن‌ها برای مردم محلی نماد امید هستند و بازتاب شجاعت و روحیه جوامع تحت تاثیر هستند. به لطف پوشش گسترده رسانه ها، برخی از این درختان اکنون مجبوب شده اند و در مرزهای جغرافیایی و سیاسی خود مورد احترام هستند. بیایید نگاهی به برخی از این «درختان بازمانده» بیندازیم.
 
درخت گلابی بازمانده یازده سپتامبر

یک درخت گلابی به شدت آسیب دیده از میان ویرانه‌های برج‌های مرکز تجارت جهانی سابق در نیویورک سیتی بعد از حمله تروریستی ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ بیرون کشیده شد. این درخت در دهه ۱۹۷۰ کاشته شده بود. وقتی نجات یافت شرایط بدی داشت و تن‌ها یکی از شاخه‌های آن زنده بود. از آن زمان از این درخت مراقبت شده تا سلامت خود را بازیافته و در نزدیکی یادبود ملی ۱۱ سپتامبر در در منهتن کاشته شده است.

از سال ۲۰۱۳ نهال‌های این درخت بازمانده توزیع می‌شود تا در جوامع مختلف سراسر جهان کاشته و محافظت شود. علاوه بر این درخت شش درخت دیگر نیز بازمانده حمله یازده سپتامبر هستند که هم اکنون در نزدیکی تالار شهر نیویورک و پل بروکلین کاشته شده اند.
 

 

برخورد با «سایکوپات‌»ها؛ افراد جامعه ستیز و سمی!

وبسایت وبسایت یک پزشک - علیرضا مجیدی: شاید بسیاری تصور کنند که چون با سایکوپات‌‌ها برخورد عملی ندارند، پس نباید دغدغه‌ای از نظر برخورد با آنها هم داشته باشند. این دسته از افراد تصور می‌کنند که اصولا سایکوپات‌ها در بخش‌های روانپزشکی قرنطینه هستند، یا افرادی هستند که به صورت نمادین و عیان، علایم روانپزشکی شدید از خود بروز می‌دهند.

این تصور اشتباه است، چون ممکن است شما به صورت روزانه با سایکوپات‌ها برخورد داشته باشید. اینها ممکن است رئیس یا همکار شما باشند، یا رئیس شرکت رقیب یا حتی یکی از اعضای خانواده شما.

باید در نظر بگیرید که در روانشناسی و روانپزشکی، حالات تحت‌بالینی هم داریم. در بیماری‌های بدنی شاید تعریف کردن بیماری، آسان‌تر باشد، مثلا یک نفر یا بیماری سل دارد و یا سالم است. در صورتی که در مورد اختلالات روانپزشکی، بسیاری از مشکلات به صورت یک طیف هستند. بنابراین ما ممکن است سایکوپات‌های تحت‌بالینی داشته باشیم که گرچه آنقدر بد نیستند که جرایم بزرگ مرتکب شوند و به زندان بروند، اما می‌توانند زندگی اطرافیان خود را به کابوس تبدیل کنند.

اینها ممکن است به صورت زیرپوستی و بدون اینکه از خود رد قابل پیگیری داشته باشند، آرامش شما را در محیط کاری‌تان به هم بریزند. متأسفانه همان طور که قبلا هم اشاره کرده بودم، بسیاری از رؤسا ویژگی‌هایی از سایکوپاتی را دارند! اما نخست برای اینکه بی‌جهت رئیس یا همکار بالادست خود را متهم نکنید و یک رئیس دقیق یا سختگیر را به خاطر تنبلی خودتان، برچسب‌گذاری نکنید، ابتدا باز هم باید به طور ساده باید توضیح بدهم که سایکوپاتی چیست.

 

 

 

سایکوپاتی چیست؟