در زمینه ایجاد ایمنی در شهر نخستین اقدامی که در شورای عالی معماری و شهرسازی پیگیری شد، توقف اقداماتی بود که طبق بررسیها بار ناایمنی را سنگین میکرد. نخستین مورد بلند مرتبهسازی بیرویه بود. آمارهای اولیه نشان میدهد حجم بلندمرتبهسازی در معابر کم عرض، بسیار بالاست. ضابطهمند کردن این روند و متوقف کردن آن تا رسیدن به یک ضابطه درست، از اقداماتی بود که در دبیرخانه شورای عالی پیگیری شد.
واقعیت این است که متاسفانه در دهه اخیر به شکل بیرویه از این ظرفیت استفاده شده بود.راهی جز حرکت در جهت برنامههای مصوب نداریم. اتفاقات نامیمونی مثل توسعه حاشیهنشینی یا افزایش تراکم بیرویه و بلندمرتبهسازی، زمانی میافتد که ما از برنامههای مصوب دور میشویم. حرکت برنامهای به معنای ایجاد انضباط شهری است، راهی که میتوانیم در آن افق پیشبینی شده در طرحهایمان را تحقق بخشیم. اگر قرار باشد طرحی را تصویب کنیم و اقداماتمان در جهت خلاف آن باشد،
طبیعی است که خارج از قاعده عمل کردهایم. آمار دقیق و روشنی از تعداد ساختمانهای نا ایمن و میزان ایمنی آن نداریم، اما شکی در این نیست که شهرهای ما در زمینههایی آسیبپذیر هستند. در مناطق حاشیهای، یعنی مناطقی که ابتدا شکل گرفتند و بعد تصمیم گرفتیم به آنها نظم بدهیم، حداقل امکانات کنترل ساختمان را در آنها رعایت نکردیم یا اجرای مقررات ملی ساختمان در زمینه استحکامبخشی ساختمان در آنها رعایت نشده، مشخص است که اگر زلزلهای اتفاق بیفتد، این ساختمانها آسیبپذیرتر خواهند بود.
موضوع ایمنی بناها موضوع مهمی است که ابعاد مختلفی دارد، هم در تک بناها قابل بررسی است و هم در بافتهای آسیبپذیر شهری.بهطور مثال در مناطقی از شهر تراکم افزایش پیدا میکند اما شریانهای شهری به تناسب آن افزایش پیدا نمیکند، مثل مناطقی در ولنجک و منطقه یک تهران که تراکم بهشدت افزایش پیدا کرده، قطعات زمینها هم بزرگ بوده، اما این قطعات زمین به این بزرگی برای خانههای ویلایی طراحی شده است نه ساختمانهایی با تعداد انبوه واحدهای مسکونی.