خبرگزاری ایسنا: همه شما با سندروم TLDR یا Too long; didn't read (طولانی بود؛ نخواندم) آشنا هستید؛ جملهای که اغلب در کامنت های مربوط به متنهای طولانی دیده میشود. عدهای معتقدند چون وقت طلاست، بایستی در کوتاهترین زمان ممکن جان کلام گفته شود.
با استناد به جمله پاسکال: "ببخشید که نامهام طولانی شد، اگر زمان بیشتری داشتم، نامه کوتاهتری مینوشتم "، این افراد اعتقاد دارند که خیلی از متون طولانی، دارای جملات حاشیهای و اضافی هستند و اگر زمان بیشتری بر روی متن و بازخوانی آن گذاشته میشد، تعدادی از جملات قابل حذف بودند و متن نیز کوتاهتر میشد.
با استناد به جمله پاسکال: "ببخشید که نامهام طولانی شد، اگر زمان بیشتری داشتم، نامه کوتاهتری مینوشتم "، این افراد اعتقاد دارند که خیلی از متون طولانی، دارای جملات حاشیهای و اضافی هستند و اگر زمان بیشتری بر روی متن و بازخوانی آن گذاشته میشد، تعدادی از جملات قابل حذف بودند و متن نیز کوتاهتر میشد.
عدهای هم معتقدند که خواندن متنهای طولانی و تحلیلی به معنای اتلاف وقت نیست و اصلا شیوه درست مطالعه همین است. به قول محمد عابدینی، این افراد آلودهی "فرهنگ سه خطی" که میگوید: اگر نوشتهای بیشتر از سه سطر شد، نخوان؛ نشدهاند. به اعتقاد آنها کسی که در طول روز مطالب کوتاه بسیاری میخواند و در انتهای روز ناتوان از تحلیل یکپارچه این مطالب است، وقتش را تلف نموده است. در صورتی که خواندن چند متن تحلیلی، زمان کمتری نسبت به این همه مطالب نامرتبط، به خود اختصاص خواهد داد. مانند کسی که تمایلی به دیدن یک فیلم سینمایی دو ساعته ندارد ولی چندین قسمت یک سریال را در طول روز مشاهده میکند.
در این قسمت به صورت علمی و با توجه به پژوهشهای مختلف دلایل سندروم TLDR تبیین میشود.