اقتصاد ایران: کارگاه‌های آموزشی عملی گچبری و قطاربندی در معماری توسط مرکز معماری اسلامی حوزه هنری برگزار می‌شود. به گزارش خبرگزاری فارس، مرکز معماری اسلامی حوزه هنری با هدف ترویج و آشنایی بیشتر جامعه و هنرمندان و معماران، مجموعه کارگاه‌ها و نشست‌‌هایی را در سال 1397 برای این موضوع تدارک دیده است. در قدم نخست و مصادف با هفته هنر انقلاب دو کارگاه عملی تخصصی برای علاقه‌مندان به معماری غنی ایران طرح‌ریزی شده است. کارگاه نخست با عنوان «قطاربندی در معماری» در روز چهارشنبه 22 فروردین و کارگاه دوم با عنوان «گچبری در معماری» در روز جمعه 24 فروردین توسط مهندس مریم شکیبا، از استادان زبردست معماری سنتی که هم‌زمان تحصیلات عالیه دانشگاهی را کسب کرده‌اند، برگزار خواهد شد. ظرفیت کارگاه‌ها 20 گروه دو نفره است و اولویت ثبت‌نام با دانشجویان یا دانش‌آموختگان رشته‌های معماری و مرمت و به‌ویژه برای دانشجویان تحصیلات تکمیلی خواهد بود. ضمن اینکه شرکت هم‌زمان در دو کارگاه امکان‌پذیر نیست. علاقه‌مندان برای کسب اطلاعات بیشتر به این پیوند مراجعه کنند.
به گزارش بهداشت نیوز، بناهای تاریخی هر کشور، در حکم بخشی از شناسنامه فرهنگی آن است. رابطه متقابل فرهنگ و معماری به عنوان اصل مهم شکل‌گیری هر سبک اصلی پذیرفته شده است. در طول تاریخ، حکومت‌ها بر اساس تفکّر و نیاز خود، از معماری به عنوان ابزاری برای جهت‌دهی به فرهنگ استفاده می‌کردند. به عنوان مثال، هیتلر برای آن که بتواند روحیه آزادیخواهی مردم را از بین ببرد، با الهام از معماری رُمِ باستان، بناهای شهری را به گونه‌ای احداث کرد که به مرور زمان، مردم با عبور از کوچه‌ها و خیابان‌ها، زبونی و خواری در برابر حکومت به آن ها تزریق شود. میبن وندره نیز گفته است من خانهای می‌سازم که در آن دو فرد که بسیار به هم علاقه دارند بعد از مدّتی از یکدیگر متنفر شوند.
واقعیتْ این است که معماری، بسیاری از رفتارهای ما را جهت‌دهی می‌کند. تا پیش از آن که بنایی ساخته شود، بنا، اسیر انسان است و پس از ساخت، انسان ، اسیر بناست؛ زیرا تا پیش از ساخت، می‌توان به بنا گفت که چگونه باشد؛ امّا پس از ساخت، این بناست که به ما می‌گوید چگونه باید باشیم. پیش از ساخت، ما به آن شکل می‌دهیم و پس از ساخت، بنا، رفتار ما را شکل می‌دهد.
حیا ، یکی از بارزترین شاخصه‌های فرهنگ اسلامی است و معماری اسلامی، معماری‌ای است که با این شاخصه هماهنگی داشته باشد. اساسا در فرهنگ قرآن، از خانه به عنوان «سِتر (پوشش)» یاد شده است. در داستان ذو القرنین آمده است که وقتی او به مشرق‌زمین رسید، با مردمی روبه رو شد که هیچ پوششی در برابر آفتاب نداشتند. «حَتَّی إِذَا بَلَغَ مَطْـلِعَ الشَّمْسِ وَجَدَهَا تَطْـلُعُ عَلَی قَوْمٍ لَّمْ نَجْعَل لَّهُم مِّن دُونِهَا سِتْرًا». (کهف، آیه ۹۰)
امام صادق علیه‌السلام در تفسیر آیه یاد شده می‌فرماید: «لم یعلموا صنعه البناء؛ صنعت ساخت را نمی‌دانستند» آنان از صنعت ساخت و ساز و دانش خانه‌سازی بهره‌ای نبرده بودند و به همین جهت، هیچ سازه‌ای در آن سرزمین یافت نمی‌شد. (المحاسن، ج ۲، ص ۶۱۰؛ بحار الأنوار، ج ۱۲، ص ۱۸۳)
حیا در خانه ها و فضاهای عمومی
◄خانه های باحجاب
پوشندگی از تابش آفتاب و بارش باران و وزش باد، یکی از کارکردهای خانه است؛ امّا کارکرد مهم‌تر آن، پنهان سازی قلمرو شخصی و خصوصی افراد از چشم دیگران است. خانه، قلمرو خانوادگی را به وجود می‌آورد و رفتار خانوادگی را از دید دیگران، پنهان می‌سازد و به همین جهت، در فرهنگ قرآن کریم، از آن به عنوان «پوشش» یاد شده است. همان گونه که حجاب، پوشش فرد است. خانه، پوشش خانواده است و لذا باید به گونه‌ای طرّاحی شود که حریم خانواده را از دید نامحرمان، محافظت کند. میان حیا و پوشش، رابطه‌ای تنگاتنگ وجود دارد. گویا حیا، پرده‌ای است بر شخصیت، رفتار و بدن یک فرد. خانه نیز از آن جا که یک پوشش است، رابطه‌ای تنگاتنگ با حیا پیدا می‌کند. قلمرو خانواده در خانهای که براساس فرهنگ حیا ساخته شده باشد، کاملاً محفوظ و پوشیده است.