مفاهیم: معماری گوتیک چیست؟

فرهنگ > هنر - همشهری آنلاین:
این دوران در کنار دوران رومانسک شاهد پیشرفت‌ها و اوج شکوفایی هنر معماری اروپا بوده است و هنر سنگ تراشی و مهندسی سنگ در معماری از نمودهای پیدایش این سبک معماری بوده است. اوج پیدایش این سبک در کشور فرانسه بوده است.

در این معماری در ابتدا شاهد بناهای طاقی شکلی هستیم که با سنگ و تراشهای سنگ تزیین شده است و آرک ها را به وجود آورده است.   با استفاده از سنگ در بناها فضاهای خالی و توده های خالی در ساختار بناها از بین رفت و به همین علت معماری دوران گوتیک به ظرافت ساختار معروف است. در این دوران با استفاده از فریم بندی فولادی امکان ایجاد بناهای بلندتر اما با ساختار ظریف نیز میسر شد.

طاقهای نوک تیز (pointed arch)، هلالهای نوک دار (rib vault) و ستون‌ها و نگه دارنده‌های بدون حائل (flying buttress)  از ویژگی های اصلی کلیساها و بناهای معماری این دوران است مانند کلیسای نوتردام پاریس.

معماری گوتیک، یکی از سبک‌ها و دوره‌های تاریخی معماری است. این سبک، یک سبک مذهبی است که همواره در خدمت کلیسا بوده است.

آغاز پیدایش هیچ‌‌یک از شیوه‌های معماری را به دقت شیوهٔ گوتیک، نمی‌توان تعیین کرد. هنر معماری گوتیک در میان سال‌های ۱۱۳۷ و۱۱۴۴ (میلادی) در جریان بازسازی کلیسای سن-دنی فرانسه پا به عرصه وجود گذاشت و تا اواسط قرن شانزدهم میلادی در اروپا معمول بود. هنر گوتیک در میان دو دورهٔ رمانسک و رنسانس واقع شده است و تا قبل از دورهٔ مدرن گوتیک به عنوان یک صفت منفی به کار می‌رفت و فیلاریته از آن به عنوان هنر فلاکت زده یاد می‌کند. سبک معماری جورجیا الهام گرفته از این سبک، در سال‌های ۱۷۲۰ تا ۱۸۴۰ در کشورهای انگلیسی زبان شهرت یافت.

دورهٔ گوتیک در فرهنگ جهان دوران استیلای مذهب و بالاخص کلیسا، بر جوامع بوده است. نوع ارتباطات در آن دوران به صورت عمودی تعریف می‌شد. بدین معنا که تمام ابعاد و جنبه‌های زندگی در جهت خداوند و برای خداوند تعریف می‌شد. این الگو در معماری آن دوران خود را به صورت فلش‌های رو به بالا (به سمت خداوند) نشان داده است. دورهٔ گوتیک با ظهور اومانیسم پایان یافت. البته عده‌ای دورهٔ رنسانس را دشمن گوتیک می‌دانند.

شهرداری تهران؛ و صد و سی و هفت سال

هفته نامه کرگدن - احمد  مسجدجامعی: اولین شهردار به معنای جدید به انتخاب ناصرالدین شاه و پس از بازگشت او از نخستین سفرش به اروپا به کار گمارده شد؛ در آن زمان به جای دو نام شهرداری و بلدیه، نام احتسابیه به کار می رفت.

تهران از نخستین شهردار، میرزاعباس خان مهندس باشی مشاورالدوله، که در سال 1295 خورشیدی به این سمت گمارده شد، تاکنون 54 شهردار و اگر سرپرست ها را نیز در شمار آوریم، 60 شهردار و سرپرست داشته است. بعضی از آن ها بیش از یک بار و در دو یا چند زمان متفاوت این مسئولیت را برعهده داشته اند. بسیاری گمان می کنند که نخستین شهردار تهران، اعلم الدوله ثقفی  است که بعد از تشکیل بلدیه، در زمان مظفرالدین شاه، مسئولیت آن را برعهده گرفت.

این خطا به این دلیل رخ می دهد که در پژوهش های ایشان امور حسبه را در نظر نگرفته و تنها به دنبال بلدیه گشته اند. اولین شهردار به معنای جدید به انتخاب ناصرالدین شاه و پس از بازگشت او از نخستین سفر به اروپا به کار گمارده شد. در آن زمان به جای دو نام شهرداری و بلدیه، نام احتسابیه به کار می رفت.

محتسب از همین ریشه است و می دانی که «حِسبه» و «دیوان حسبه» در فرهنگ و تمدن اسلامی سابقه ای بسیار دیرین داشته است؛ گرچه وظایف محتسب وسیع تر از شهرداری امروز بود. در عین حال درباره نظافت شهر هم مسئولیت داشت از همین رو دکتر جعفر شعار کتاب «ابن اخوه» را که به نام «معالم القریه فی احکام الحسبه» است، به نام آیین شهرداری به فارسی ترجمه کرد. در آن کتاب درباره نظافت و آدابی که پیشه وران در دادن خدمات به شهروندان بایستی رعایت کنند، نکات فراوانی آمده است. به هر حال، اداره احتسابیه دارای دو بخش بود: اداره تنظیف و دیگری اداره احتساب و بعدها اداره روشنایی هم به آن اضافه شد.

 

 

مهم ترین کار نخستین شهردار تهران طراحی و ساماندهی زمین های شهری بود، هر چند در این کار به دلیل مقاومت اشراف و زمینداران و پاره ای از بزرگان که برخی از این کارها را حرام می دانستند، چندان توفیقی نیافت.

به مناسبت 203 سالگی تهران: از قریه «طهران» تا شهر تهران

«طهران» 202 سال طول کشید تا تهران شود. تهرانی که به اذعان فرنگی‌ها؛ توسعه زیرساخت‌های آن قابل باور نیست. مرور تاریخ تهران نشان می دهد که سال‌ها زول کشید تا جاده‌های مال‌رو در این روستا ایجاد شود و به مرور این جاده‌های مال‌رو جای خود را به معابر شهری، بزرگراه‌ها و آزادراه‌ها بدهد.

 

تیتر شهر: سال‌ها طول کشید تا تهران صاحب یک پارک، آتش‌نشانی، کتابخانه، پل و ... شود اما متخصصان شهرسازی دنیا بر این باورند که اگر190 سال زمان نیاز بود تا تهران یک شهر بزرگ شود اما همین یک دهه اخیر کافی بود تا چهره تهران به عنوان یک جهان‌شهری که در مسیر توسعه و پیشرفت قدم برمی‌دارد؛ تبدیل شود.

زمانی که آغا محمد‌خان قاجار تصمیم گرفت تا تاج و تخت خود را از شیراز به تهران منتقل کند؛ این ابرشهر کنونی روستایی بود در کنار تمدن بزرگ ری.

قریه‌ای که به اعتقاد بسیاری از مورخان آب و هوای خوب آن در برخی از فصول سال زبانزد همه بود. زمانی هم که این شاه قجری این روستا را به عنوان پایگاه حکومتی خود برگزید؛ هیچ کسی باور نمی‌کرد که در عرض دو قرن «طهران» به تهران تبدیل شود شهری با 700 کیلومتر وسعت که به عنوان یکی از بزرگترین و تاثیرگذارترین پایتخت‌های کشورهای آسیایی شناخته می شود.

 

تهران عهد صفوی

 

«طهران»  در آغاز روستایی بود چسبیده به شهر بزرگ «ری» که زیر سایه کوهپایه‌های البرز جای خوش کرده بود. بعد از حمله مغولان به ری و ویرانی این شهر بود که «طهران» گسترش پیدا کرد. در آن زمان بود که تهران شد پناهگاه آوارگان ری که بعد از حمله مغول‌ها خانه و کاشانه خود را از دست داده بودند. در تاریخ آمده است که در آن زمان مساحت این روستای خوش‌ آب و هوا ۱۰۶ هکتار بود. این منطقه در دوره سلسله صفوی به علّت این‌که بقعه سید حمزه جدّ اعلای صفویه در نزدیکی حرم شاهزاده عبدالعظیم جای داشت مورد توجه قرار گرفت.

 

نخستین بار، شاه طهماسب اول صفوی در سال ۹۱۶ هنگام گذر از تهران باغ و بوستان فراوان این شهر را پسندید و دستور داد تا بارو و خندقی به دور آن بکشند. این بارو که ۱۱۴ برج به عدد سوره‌های قرآن و چهار دروازه رو به چهار سوی دنیای پیرامون داشت، از شمال به میدان توپ‌خانه و خیابان سپه، از جنوب به خیابان مولوی، از شرق به خیابان ری و از غرب به خیابان وحدت اسلامی (شاپور) امروزی محدود می‌شد، مساحت تهران در این دوران به ۴۴۰ هکتار رسید.

در دورهٔ شاه عباس یکم پل، کاخ و کاروانسراهای زیادی بر پا شد، در بخش شمالی برج و باروی شاه تهماسبی، چهارباغ و چنارستانی ساخته شد که بعدها دورش را دیواری کشیدند و به صورت کاخ (کاخ گلستان) و پایگاه فرمانروایی درآوردند. کریم‌خان در نبردهای خود برابر محمدحسن‌خان قاجار در سال ۱۱۷۲ قمری تهران را مرکز اردوکشی خود برگزید و پس از پیروزی در این جنگ در دیوانخانه دیرین تهران که در زمان شاه سلیمان ساخته شده بود بار عام داد و با عنوان وکیل الرعایا، زمامداری ایران را در دست گرفت.

تهران چگونه صاحب شهرداری شد؟

ماهنامه همشهری سرزمین من: به استناد منابع تاریخی، نخستین نهاد شهرداری تهران «احتسابیه» بود که به نوعی احیای نهاد «حِسبه» به حساب می آمد که از قدیم رایج بود، اما در تهران کمی این موضوع تفاوت داشت و با آن که به عنوان پایتخت انتخاب شده بود تا زمان مرگ محمدشاه قاجار، خبری از تشکیلات شهری نبود و شهر را کلانترها اداره می کردند. کلانتر تهران با دستور مستقیم شاه انتخاب می شد و زیر نظر حاکم، اداره امور را در دست می گرفت.

 

 

ناصرالدین شاه این رویه را تغییر داد و نظم جدیدی را برای اداره تهران به عنوان الگوی سایر شهرهای کشور به وجود آورد. این تغییر یکی از درس های سیاست بود که ناصرالدین شاه از سفر فرنگ و به خصوص از وزیر خود امیرکبیر آموخته بود؛ همان کسی که به دستور او کار جمع آوری گدایان سطح شهر و استخدام افرادی برای پاک کردن معابر از زباله ها و حفر نهر کرج و کشیدن آب آن به سمت تهران به انجام رسیده بود.

ناصرالدین شاه می دانست که کلانتر با توجه به محدودیت هایی که داشت، نمی توانست از پس اداره شهر برآید و باید سمت تازه ای برای نظم و نسق شهر به وجود آورد. پس نخستین پایه ایجاد نهادی به عنوان شهرداری در تهران با دستور او بسته شد؛ هر چند به این نهاد، شهرداری نمی گفتند و برداشتی از همان نهاد احتسابیه بود که در تاریخ میانه ایران وجود داشت.

 

 

احتساب الملک طهران

ناصرالدین شاه، دستور داد تا «احتسابیه» در تهران تاسیس شود؛ نهادی که او برای رقت و فتق امور شهری ایجاد کرده بود و جایگزین کلانتری در این کار می شد. به گفته «اعتمادالسلطنه» در «الماثر و آلاثار»، شاه در سال 1275 قمری (1237 خورشیدی) «میرزا محمودخان کاشانی» را ملقب به «احتساب آقاسی» (شهردار) کرد و به این ترتیب نخستین شخص برای تسهیل و بهبود امور شهری به ریاست این اداره انتخاب شد.

تصاویر قدیمی از استانبول

وبسایت کارناوال - رضا قره غریبی: امروز در کنار شما کارناوال دوستان عزیز سفری تاریخی به یکی از شهر های مشهور جهان یعنی استانبول خواهیم داشت.

شهر استانبول از گذشته های دور یکی مهمترین مناطقی بوده که بر سر تصاحب آن جنگ های بی شماری رخ داده است برای نمونه می توان جنگ های بی پایان امپراتوری بیزانس و عثمانی ها را بر سر این شهر مثال زد.

شهر استانبول با نام قدیمی قسطنطنیه، بزرگ ترین شهر و مرکز مهم فعالیت های فرهنگی و اقتصادی کشور ترکیه به شمار می رود. کلان شهری با بیش از ۱۴ میلیون نفر جمعیت که نقش مهمی نیز در بخش گردشگری ترکیه ایفا می کند.

 

همانطور که گفتیم سفرمان تاریخی خواهد بود! قرار است تصاویری  قدیمی و بی نظیری از استانبول را ببینیم که بیش از ۱۲۰ سال قدمت دارند.

شاید در نگاه اول از رنگی بودن عکس ها و نقاشی گونه بودن آن ها تعجب کنید! حق با شماست بیشتر این تصاویر حس نقاشی را به انسان می دهد. اما تمامی این تصاویر عکاسی شده اند اما به صورت سیاه و سفید، اما اکنون به وسیله ابزار های کامپیوتری رنگی شده و کمی حالت نقاشی  به خود گرفته اند.

یادنامه ای در زادروز هوشنگ سیحون؛ پدر معماری نوین ایران

هوشنگ سیحون، معمار، طراح، نقاش و مجسمه ساز سرشناس ایرانی است که یکم شهریورماه ۱۲۹۹ در تهران متولد شد.

به گزارش ایمنا، هوشنگ سیحون سیحون در خانواده ای آشنا با موسیقی به دنیا آمد. پدربزرگ او میرزا عبدالله فراهانی از پیشگامان موسیقی سنتی و معروف به پدر موسیقی سنتی ایران بود.

مادر وی، مولود خانم، از نوازندگان تار و سه تار و نیز دایی او مرحوم احمد عبادی، استاد بزرگ سه تار بود. او پس از پایان تحصیل معماری در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران، به دعوت آندره گدار(رئیس اداره باستانشناسی وقت ایران) برای ادامه تحصیل راهی پاریس می شود و در دانشسرای عالی ملی هنرهای زیبای پاریس(بوزار) طی حدود ۳ سال تحت تعلیم اوتلو زاوارونی به تکمیل دانش معماری خود می پردازد و در سال ۱۹۴۹ به درجه دکترای هنر می رسد.

او در بازگشت به ایران نخستین اثر معماری خود که بنای یادبودی بر آرامگاه بوعلی سینا بوده است را طراحی می کند.

سیحون در طول سال های فعالیت خود عضو شورای ملی باستان شناسی، شورای عالی شهرسازی، شورای مرکزی تمام دانشگاههای وابسته به یونسکو در پیش از انقلاب بوده و به مدت ۱۵ سال مسؤولیت مرمت بناهای تاریخی ایران را برعهده داشته است. وی استاد دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران بوده و یک دوره ریاست این دانشکده را عهده دار بوده است. هوشنگ سیحون بیش از دو دهه در ونکوور کانادا زندگی کرد. وی شهروند افتخاری فرانسه نیز بود.

هوشنگ سیحون، نقاش و معمار پرسابقه ایرانی، به مرد بناهای ماندگار معروف است.

روز جهانی عکاسی؛ تاثیرگذارترین عکس های ثبت شده در تاریخ ...

وب‌سایت روزیاتو: ۱۹ اوت، مصادف با ۲۸ مرداد ماه، در تقویم بسیاری از کشورهای جهان به عنوان روز جهانی عکاسی نامگذاری شده است. پیشنهاد نام‌گذاری این تاریخ به عنوان روز جهانی عکاسی نخستین بار توسط انجمن‌های عکاسی در آمریکا اعلام شد. اما باید اشاره کنیم که شورای عکاسی بین‌المللی هند نخستین نهادی بود که در سال ۱۹۹۱ این روز را به طور رسمی جشن گرفت.

 

 

از آن تاریخ به بعد، هر سال کشورهای بیشتری ۱۹ اوت را به عنوان «روز جهانی عکاسی» در تقویم‌ های خود ‌گنجانده‌اند. شایان ذکر است که در تقویم ایرانی هنوز چنین روزی ثبت نشده است.

داستان ۱۹ اوت از این قرار است که یک هنرمند فرانسوی موسوم به «لوئی داگر» در سال ۱۸۳۷ به فناوری‌ای دست یافت که تصویری پایدار بر صفحه‌ نقره‌اندود ثبت می‌کرد. او فناوری خود را داگروتیپ نامید که در تاریخ عکاسی بعنوان نخستین شیوه‌ی عملی ثبت تصویر شناخته می‌شود. به دنبال این اختراع، آکادمی علوم فرانسه، در ژانویه ۱۸۳۹ داگروتیپ را بعنوان یک اختراع فنی به ثبت رساند. سپس دولت فرانسه، در ۱۹ آگوست ۱۸۳۹ از داگر خواست تا جزئیات فنی داگروتیپ و چگونگی کارکرد این فرایند را برای عموم شرح دهد.

این نخستین رونمایی عکاسی برای عموم مردم بود و دولت وقت فرانسه، در آن روز، اختراع جدید یعنی «عکاسی» را بعنوان هدیه‌ای رایگان به تمام جهان اعلام نمود.

عکاسی، هنری نامحدود است که عکاس هر آنچه بخواهد را می تواند به سبک و روش ویژه خود به بیننده نمایش دهد. اما به صورت کلی، شاخه های مجزایی برای آن تعریف کرده اند تا هر شخص با توجه به سلیقه، علاقه مندی و هدف خود، در یک یا چند دسته از این هنر، فعالیت نماید. از جمله می توان به عکاسی نجوم، اجسام بی جان، معماری، ورزشی، پرتره، حیات وحش، خبری، طبیعت، شب، صنعتی و ماکرو اشاره کرد.

این هنر تکنیک های متنوعی نیز دارد که از سیلوئت (ضدنور)، پنینگ، HDR تا مادون قرمز و پانوراما را شامل می شود.

هنر نامحدود، جذاب و البته بسیار کاربردیِ عکاسی همیشه داستان های فوق العاده ای در دوره های تاریخی مختلف به دنبال داشته است و برخی از عکس ها به عنوان بهترین تصاویر ثبت شده در تاریخ ماندگار شده اند. عکس هایی که بعضا بسیار تلخ و ناراحت‌کننده هستند و گاهی هم نمایش‌دهنده یک تحول، انقلاب، پیروزی یا خوشبختی به‌شمار می روند.

در همین راستا، حتما برایتان جالب است تا برخی از ماندگارترین، تاثیرگذارترین و زیباترین عکس های ثبت شده در تاریخ را ببینید. برای این منظور، ما تعدادی از آن ها را برگزیده و در ادامه درج کرده ایم. امید که مورد توجهتان قرار بگیرند.

خودسوزی راهب، مالکوم بروان – ۱۹۶۳

پمپئی؛ شهری برخاسته از زیر خاکستر

وب‌سایت همشهری شش و هفت - فاطمه عسگری آزاد: صبح روز 24 اوت سال 79 میلادی اتفاقی رخ داد که زندگی مردم پمپئی برای همیشه دگرگون شد؛ 20 هزار نفر از ساکنان شهری که در زمان خود به عنوان یک شهر بندری مهم در امپراتوری روم شناخته می‌شد، در اثر فوران آتشفشان کوه وزوو(Vesuvius) به یکباره زیر خاکستر مدفون شدند.

 

این آتشفشان به مدت 18 ساعت پیاپی خاکستر و مواد مذاب را به سمت شهر راهی کرد تا برای سال‌ها پمپئی را از جهان مخفی کند. خاکستر آتشفشان که به ارتفاع 3 متر هم می‌رسید ،گرچه برخی از نقاط شهر را به طور کامل از بین برد، اما در سایر نقاط شهر به خوبی از آثار باستانی این شهر حفاظت کرده بود تا این که در اواسط دهه 1700 به طور اتفاقی این شهر زیر خاکستر کشف شد.بنابراین پمپئی امروز شهر محبوبی برای گردشگران ایتالیا ست.

 قدمت پمپئی به قرن هشتم پیش از میلاد مسیح برمی‌گردد.شما می‌توانید در بقایای این شهر باستانی که نامش در فهرست میراث جهانی یونسکو درج شده نقاشی‌ها، مجسمه‌ها و ابزارآلات انسان‌های آن زمان را از نزدیک ببینید. پمپئی که زمانی یک شهر پیشرو به شمار می‌رفت، امروز یکی از  سایت‌های جذاب باستان شناسی اروپاست. شهری که زمانی به خاطر فعالیت‌های کوه آتشفشانی به زیر خاک رفت، هنوز هم در معرض حوادث طبیعی است.

 

البته آخرین انفجار کوه مربوط به سال 1944 است، اما مقامات ایتالیایی در زمانی که فعالیت‌های آتشفشانی بیشتر می‌شود مانع از ورود گردشگران به این شهر تاریخی می‌شوند. از جاذبه‌های تاریخی شهر که بگذریم قدم زدن در اطراف دهانه‌های یک کوه آتشفشانی با چشم انداز دیدنی ناپل و خلیج بی بخش دیگری از لذت‌های سفرتان خواهد بود. گوش دادن به صدای باد در میان سنگ‌هایی که در نزدیکی دهانه قرار دارند و تماشای بخار گرمی که گویی روایت‌ آن فاجعه غمبار طبیعی را در خود دارد، شما را با واقعیت این شهر اسرارآمیز آشنا خواهد کرد.

 

 

13 خاندانی که دنیا را اداره می‌کنند !

هفته نامه چلچراغ - الهام مشعوف: طبق اصل تئوری توطئه، جمعیتی قلیل در جهان وجود دارند که بر اکثریت مردم حکومت می‌کنند. ردپای آن‌ها همه جا به چشم می‌خورد؛ از اقتصاد گرفته تا صنعت موسیقی. این قشر از جامعه عروسک‌گردان‌هایی حرفه‌ای هستند که سایرین را عروسک‌های خیمه‌شب‌بازی خود می‌دانند و آن‌ها را به هر حالتی که مایل باشند، می‌رقصانند.

 

شایعات حاکی از آن است که این گروه‌ها با مکاتب و فرقه‌های مرموز در ارتباط هستند و پیمان‌‌نامه‌های تجاری طلایی و مخفیانه‌ای داشته و برنامه‌های پنهانی را برای ایجاد نظم نو جهانی در سر دارند؛ این‌ها گروه اقلیت، ثروتمند‌ترین خاندان‌های جهان هستند.

سایه‌های سیاه قدرت بر نظم نوی جهانی

توده مردم تقریبا از این حقیقت نا‌آگاه‌اند که آزادی‌شان توسط عده قلیلی، روز‌به‌روز از آن‌ها گرفته شده و به قدرت این اقلیت حاکم افزوده می‌شود.

در رأس هرم نخبگان، 13 خاندان به چشم می‌خورد که به انجمن 13 معروف‌ هستند. این انجمن عامل پشت پرده بزرگ‌ترین وقایعی است که در دنیا اتفاق می‌افتد. با گذشت زمان، دنیا کم‌کم به این حقیقت پی می‌برد که 99 درصد از جمعیت جهان، تحت نظارت و کنترل این یک درصد نخبه اداره می‌شوند. انجمن 13، کمتر از یک درصد از جمعیت دنیا را به خود اختصاص داده و هیچ عضو خارجی را قبول نمی‌کند.

 

 

براساس گفته‌ها، این خانواده‌های ممتاز به دلیل این‌که خود را از نوادگان خدایان باستان می‌دانند و جزو خانواده‌های سلطنتی به‌شمار می‌روند، حق سلطه بر جهان را به خود داده‌اند. این 13 خاندان بد‌نام شامل خاندان‌های: روتشیلد، بروس، کوندیش (کندی)، مِدیچی، هانوفر، هابسبورگ، کروپ، پلانتاژنت، راکفلر، رومانوف، سینکلر (سنت کلر)، واربرگ و ویندسور هستند.

به جز این 13 سلسله، خانواده‌های قدرتمند دیگری نیز وجود دارند که نام آن‌ها فعلا برای ما ناشناخته است. بی‌شک سلسله روتشیلد، قدرتمند‌ترین خاندان این فهرست محسوب می‌شود و ارزش دارایی‌های این خانواده حدود 500 تریلیون دلار برآورد شده‌ است. این خاندان بیشتر قدرت خود را از راه امپراتوری بر سیستم بانک‌داری جهانی کسب کرده. موسسات مهمی که به‌سختی در تلاش‌ هستند تا نظام جدیدی را بر دنیا حاکم کرده و نسل بشر را برده خود کنند، شامل این موارد هستند:

بزرگترین قتل عام های تاریخ !

مجله همشهری سرنخ - اشکان خسروپور: در طول تاریخ حکمرانان و قدرتمندان زیادی بوده اند که آدم های عادی را قربانی هوس یا تصمیم گیری های اشتباه شان کرده اند تا همچنان بر سر قدرت بمانند. البته بعضی از این آدم کشی ها دلیل خاصی هم نداشته و مرگ آن آدم ها صرفا یک گوشمالی ساده به نظر می رسیده است. این گزارش، داستان تلخ ترین و مرگبارترین آدم کشی های تاریخ است که قربانی اش انسان های عادی بوده اند.

1. تصمیمی که یک شهر را قربانی کرد

قتل عام «تسالونیکا» یکی از عجیب ترین و وحشتناک ترین قتل عام های تاریخ بود که در قرن چهارم میلادی دست کم هفت هزار نفر را به خاطر یک بهانه عجیب و غیرقابل باور به کام مرگ فرستاد. ماجرا از این قرار بود که «بوتریک»، فرماندار نظامی شهر «الیریکوم» و «تسالونیکا» در سال 390 میلادی دستور داد تا یک ارابه ران را به جرم تجاوز به یک مشروب فروش دستگیر کنند. مرد ارابه ران بلافاصله تحت بازجویی قرار گرفت اما در بازجویی ها مقاومت کرده و به جرمش اعتراف نمی کرد، در نهایت جلسه محاکمه ای با حضور شخص فرماندار برگزار شد.