بزرگترین خانه قدیمی کرمان مرمت می‌شود

مدیر کل میراث فرهنگی، صنایع دستی وگردشگری استان کرمان از آغاز عملیات بازسازی خانه تاریخی و ارزشمند "بانک توکلی" واقع در سه راه احمدی شهر کرمان خبر داد.

به نقل از ایسنا، غلامرضا فرخی با اشاره به اینکه طی چند روز آینده عملیات بازسازی خانه تاریخی "بانک توکلی" آغاز می‌شود، افزود: در این عملیات سقف‌های تخریب شده مورد بازسازی قرار می‌گیرند.

وی با بیان اینکه این خانه از بزرگترین خانه‌های قدیمی شهر کرمان است، اظهار کرد: قدمت این خانه به دوره قاجاریه بازمی‌گردد که دارای تزئینات معقلی، آجرهای قالبی و حوض خانه زیبایی است.

فرخی با تأکید بر اینکه امسال تعداد دیگری از خانه‌های تاریخی استان کرمان مرمت می‌شوند، تصریح کرد: در حال حاضر تعدادی از این خانه‌ها با تغییر کاربری به سفره خانه و یا اقامتگاه‌های سنتی تبدیل شده‌اند.

مدیر کل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری استان کرمان با بیان اینکه با تغییر کاربری هر بنای تاریخی اشتغالزایی مستقیم و غیرمستقیم برای حداقل 10 تا 15 نفر فراهم می‌شود، خاطرنشان کرد: در صنعت گردشگری با کمترین سرمایه گذاری می‌توان بیشترین اشتغالزایی را ایجاد کرد.

بر اساس این گزارش، خانه بانک توکلی مربوط به دوره قاجار است و در کرمان، سه راه مطهری، کوچه امیرکبیر واقع شده و این اثر در تاریخ ۲۴ اسفند ۱۳۸۳ با شماره ثبت ۱۱۶۰۲ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.

معماری خانه ژولیت (Jullet s House) و معروف ترین بالکن جهان!

شهرتی که معماری خانه ژولیت کسب کرده، به خاطر داستان عاشقانه رومئو و ژولیت است که داستانی عاشقانه و مشهور است. این بالکن در شمال ایتالیا و در شهری به نام شهر ورونا (VERONA) واقع شده است. این بالکن از ابتدا به همراه معماری خانه ژولیت ساخته نشده بود و بلکه در حدود سال 1936 به این بنا اضافه شد.

این بالکن و البته این بنا مهم ترین جاذبه گردشگری شهر ورونا و جز با ارزش ترین و معروف ترین جاذبه های گردشگری و توریستی ایتالیا است.

نام دیگر این خانه، خانه عشق است. این خانه را در سال 1905 از خاندان دلکاپو خریداری کردند و بعدها شهرت خود را به دست آورد. در گذشته نحوه دسترسی به خانه ژولیت برای بازدیدکنندگان و گردشگرانی که از این بالکن و این بنا دیدن می کردند از سمت حیاط بوده اما امروزه از دالان وارد این خانه می شوند. گردشگرانی که به این خانه می آیند و از آن بازدید می کنند، مشغول عکس گرفتن و تحسین تاریخچه خانه ژولیت می شوند.

ماجرای عاشقانه رومئو (Romeo) و ژولیت (Juliet)

این داستان برای اولین بار توسط آرتور بروک (Arthur Brooke) نوشته شده بود. این اثر در سال 1562 و به شکل شعر و با نام تاریخ باستانی رومئو و ژولیت مطرح گشت بعد از آرتور بروک شخص دیگری به نام ویلیام پیتر (William Painter) که نویسنده بود، این داستان را در سال 1591 دوباره نوشت بعد از تمامی این آثار و تمامی این افراد، ویلیام شکسپیر (William Shakespeare) با الهام گرفتن و نسخه برداری از هر دوی این آثار که در گذشته نوشته شده بود، اثری جدید را به شکل یک نمایش نامه خلق و اجرا کرد. این نویسنده انگلیسی در سال 1597 این اثر را به اتمام رساند.

این اثر داستان دو جوان است که از یکدیگر خوششان می آید و عاشق می شوند. رومئو از شهر تبعید شده و میان این دو جوان فاصله افتاده و همه چیز کمی عجیب شده است. بین خانواده های این دو جوان مشکلاتی وجود دارد و این دو خانواده با یکدیگر دشمن هستند. ژولیت تصمیم می گیرد که کاری کند. نقشه ای می کشد و دارو ای را می خورد تا به مدت چند روز در خوابی عمیق فرو  می رود. او در این حال که این اتفاقات در حال وقوع است نامه ای برای رومئو می نویسد و می فرستد که به او خبر دهد که مشکلی ندارد و حالش خوب است و رومئو را از وضعیت و احوال خود با خبر کند.

نامه به دست رومئو نمی رسد و رومئو خبر مرگ عشق خود یعنی ژولیت را می شنود و از شدت ناراحتی زهر خورده و می میرد و این خود در دل تاریخچه خانه ژولیت قرار گرفته است.

سیستم قضایی منافع عمومی را نادیده می گیرد/ لزوم تشکیل کمپین برای دفاع از خانه تاریخی !

تخریب خانه حسام لشگر  تنها بخش کوچکی از سرنوشت تلخ خانه های تاریخی ای است که نه تنها در تهران قانونی یا غیر قانونی رغم می خورد اما زمانی این سرنوشت گزنده می شود که تخریب تنها آثار باقی مانده از هویت تاریخی و معماری یک شهر با حکم قضایی انجام شود.

به گزارش تیتر شهر: حمایت مسئولان و تصمیم گیران حوزه شهری و میراث فرهنگی برای جلوگیری از تخریب خانه ها و بناهای تاریخی انتظاری است که شهروندان و فعالان حوزه میراث فرهنگی دارند.

رئیس کمیسیون اجتماعی و فرهنگی شورای شهر تهران  با اشاره به نقش شورا درباره خانه حسام لشگر به تیتر شهر گفت: شورا در ارتباط با مواری نظیر خانه حسام لشگر که متولی آن قوه قضاییه است می تواند تذکر دهد و افکار عمومی را با خود همراه کند .

محمد جواد حق شناس ادامه داد: شورای شهر تهران در زمینه خانه حسام لشگر پیگیری های مکرری داشته است که منجر به تذکر علنی در صحن شورا شد و به صراحت اعلام کرده ایم که نگران رفتارهای سیستم قضایی هستیم.

به اعتقاد این عضو شورای شهر تهران؛ متاسفانه وقتی رویارویی منافع عمومی ومنافع شخصی صورت می گیرد، سیستم قضایی منافع عمومی را در نظر نمی گیرد.

وی با اشاره به اهمیت بافت تاریخی شهر تهران بیان کرد: باید منافع عمومی که همان هویت شهر است توسط دستگاه قضایی محترم شمرده شود. به هیچ عنوان پذیرفتنی نیست که یک خانه تاریخی توسط مالک شخصی با انگیزه مال اندوزی به یک پاساژ تبدیل شود که هیچ میانه ای با هویت و بافت آن منطقه ندارد.

حق شناس تاکید کرد:متاسفانه میراث فرهنگی آنطور که باید به وظیفه خود عمل نمی کند و شورا در این زمینه ابزار قانونی برای مبارزه تصمیمات قضایی را ندارد.

وی با ابزار تشکر از پیگیری رسانه تیتر شهر گفت:رسانه ها و انجمن های مردم نهاد نقش زیادی در جلوگیری در تخریب مکان های اینگونه دارند تشکیل زنجیره های انسانی وکمپین هایی که با همت مردم و رسانه ها شکل می گیرد؛ می تواند جلوی اقدامات اینگونه را بگیرد زیرا این اتفاقات تاریخ شهر ما زیر سوال می برد.حق شناس افزود:کمیسیون فرهنگی آمادگی دارد،با حضور در کنار رسانه ها و محل خانه حسام لشکر اعتراض خود را تخریب هویت شهر اعلام کند

خانه موزه مقدم و همه چیز درباره آن ...

وب سایت اسنپ تریپ: میدان حسن آباد را که به سمت راست بروید بعد از خیابان شیخ هادی، وسط آنهمه ابزارفروشی و شلوغی به خانه‌ای می‌رسید که هیچ انتظارش را ندارید و همینکه پایتان را تویش بگذارید یکدفعه آنهمه سرو صدا و رفت و آمد هم تمام می‌شود. اینجا خانه مقدم است که همچون تافته‌ جدابافته‌ای فرسنگ‌ها با دنیای اطرافش فاصله دارد، خانه‌ای که خودش یک پا تاریخ زنده تهران به حساب می‌آید.

قصه خانه مقدم

باغ موزه مقدم که برخی معتقدند به خاطر وسایل و معماری‌اش گران‌ترین خانه ایران است، قصه‌ای مفصل دارد. زمان قاجار است و احتساب الملک که در دربار برای خودش اسم و رسمی دارد، رئیس اداره احتسابیه تهران و وزیر مختار ایران در برن سوئیس است. او همراه خانواده‌اش در خانه خیابان سپه( امام خمینی فعلی) سکونت دارند. پسرها برای تحصیل به فرنگ رفته‌اند. پسر بزرگتر خیلی زود از دنیا می‌رود و پسر کوچکتر، یعنی محسن مقدم چند سال بعد همراه زن فرانسوی‌اش-سلما- به ایران برمی‌گردند و در خانه پدری ساکن می‌شوند.

محسن مقدم و همسرش از آنجا که به کارهای تاریخی و فرهنگی علاقه زیادی دارند، وسایل تاریخی و عتیقه را گردآوری می‌کنند و کلکسیونی از کاشی، سنگ‌های تراشیده شده، پارچه، چپق و قلیان، سفالینه، شیشه، تابلو نقاشی، مسکوکات، مهرها و سندهای تاریخی را در خانه گرد هم می‌آورند. به این شکل که هر بنایی را که قصد تخریبش را دارند محسن مقدم آنجا حاضر می‌شود و وسایل ارزشمندی را که می‌خواهند دور بریزند را با خود به خانه خودش می‌آورد.

خانه مقدم که بخش‌های زیادی در زمان حیات صاحبخانه به آن اضافه شده، فقط خودش تماشایی نیست. پر از اشیای تاریخی‌ست و هر طرفش را که نگاه کنید حال و هوای خاص خودش را دارد. ظرف‌های سفالی الهام گرفته شده از آثار متعلق به سده‌های چهارم تا سیزدهم هجری قمری، کاشی‌های متعلق به دوره زندیه و قاجاریه و کاشی‌های چند رنگ صفوی، حوضچه مرمری کوچکی متعلق به حمام فتحعلی شاه و پایه ستون‌هایی از کاخ خواهر ناصرالدین شاه، به علاوه دو حیاط با صفای خانه با آنهمه درختکاری‌ و گلکاری و حوضچه وسط با نیلوفرهای آبی‌اش، در تماشایی‌ شدن بیشتر خانه نقش دارند، انقدر که دلت نمی‌خواهد به این زودی‌ها ترکش کنی.

محسن مقدم که طراحی آرام دانشگاه تهران نیز از کارهای اوست، در سال ۱۳۵۱ خانه را وقف این دانشگاه می‌کند، خودش در سال ۱۳۶۶ از دنیا می‌رود و خانه نیز در سال ۱۳۷۹ به ثبت ملی می‌رسد.

خانه موزه مقدم، دیدنی‌ترین خانه تهران

ساختمان‌های تاریخی تهران در معرض خطر قرار دارند

مدیر بافت و بناهای تاریخی شهر تهران گغت:بسیاری ساختمان‌های تاریخی شهر تهران چه ساختمان‌هایی که بواسطه آرایه‌های معماری و فرهنگی‌شان ارزشمند تلقی شده و چه ساختمان‌هایی که به ثبت آثار ملی در آمده‌اند در معرض خطر قرار دارند.

به گزارش گروه رسانه های دیگر آنا، علی محمد سعادتی مدیر بافت و بناهای تاریخی شهر تهران در واکنش به وضعیت کنونی ابنیه میراثی و تاریخی در شهر تهران گفت: اگر امروز سرنوشت بسیاری از ساختمان‌های تاریخی و ارزشمند تهران مشابه سرنوشت خانه حسام لشگر است، این رخداد محصول فقدان توجه کافی دستگاه‌های مرتبط با میراث فرهنگی شهرمان، ضعف در معرفی ارزشهای فرهنگی و تاریخی تهران به شهروندان و غفلت از قدرت مردم در پاسداری از ارزشها و بروز زمینه مناسب برای معدودی فرصت طلب است که با سوداگری ، ریشه های هویتی و فرهنگی این شهر را پایمال می‌کنند و روز به روز در این مسیر فربه تر و دغدغه ای غیر از سود و منفعت مالی ندارند.

وی با بیان اینکه اظهارنظرها و ابراز نگرانی‌ها نسبت به سرنوشت خانه حسام لشگر را باید فرصتی برای بیان مطالبات اجتماعی و فرهنگی شهروندان عزیز تهرانی قلمداد کرد، افزود: نباید از نظر دور داشت که متأسفانه حال و روز بسیاری از دیگر ساختمان‌های تاریخی شهر تهران چه ساختمان‌هایی که بواسطه آرایه‌های معماری و فرهنگی‌شان ارزشمند تلقی شده و چه ساختمان‌هایی که به ثبت آثار ملی در آمده‌اند، اینگونه بوده و در معرض اینگونه مخاطرات هستند.

سعادتی افزود: خرید یک یا چند اثر تاریخی توسط شهرداری و یا دولت راه نجات بافت تاریخی تهران نخواهد بود و در این خصوص باید به چگونگی جایگاه مردم بعنوان صاحبان شهر و همچنین وظایف سایر نهادهای عمومی و نیمه عمومی در قبال مردم نیز دقت کرد.

وی با اشاره به لزوم اقدامات مقدماتی در زمینه صیانت از ابنیه تاریخی تهران از سوی سه عنصر کلیدی «دولت و مجلس شورای اسلامی»، «شهرداری‌ها و سایر نهادهای خدمات رسان در شهرها» و «مردم و جامعه شهری»، گفت: به واقع اگر این آثار به عنوان میراث فرهنگی و تاریخی کشور عزیز ایران قلمداد می‌شود، دولت نیز در خصوص حفاظت و صیانت از آنها سهم داشته و مسئول است و به دور از انصاف است که صرفاً مسئولیت‌های متعدد و هزینه‌های سنگین مالی نگهداری از این آثار را متوجه مالکین این ابنیه کنیم چرا که می‌توان یکی از نقش‌های مقدماتی دولت را تزریق منابع مالی و ریالی بصورت اعطاء وام‌های حمایتی( با نرخ 4 درصد) بمنظور حفاظت و بهسازی از این آثار دانست و همچنین معافیت‌های مالیاتی و بخشودگی جرایم نیز از دیگر راهکارهای تشویقی قلمداد می‌شود.

بازدید دولت‌آبادی و مجابی از پروژه بازسازی خانه موزه سیمین و جلال

محمد حسین دانایی، با اشاره به اینکه مرمت و بازسازی منزل جلال آل احمد و سیمین دانشور با حفظ هویت این بنای فرهنگی و مطابق با اصول علمی مرمت ابنیه تاریخی انجام شده است، گفت:امیدواریم این مجموعه به عنوان اولین خانه موزه در منطقه یک تهران به پاتوق فرهنگی برای اهالی هنر و ادبیات و اقشار مختلف مردم تبدیل شود.

به گزارش هنرآنلاین به نقل از روابط عمومی شرکت توسعه فضاهای فرهنگی شهرداری تهران، محمد حسین دانایی، خواهر زاده جلال آل احمد ضمن بازدید از قسمت‌های مختلف خانه جلال و سیمین دانشور ، با انتقاد از تأخیر در روند تکمیل این پروژه، گفت: خوشبختانه طی  سالهای 95 و 96 شاهد تسریع در مراحل مرمت و بازسازی پروژه هستیم.

وی با تقدیر از دست اندرکاران در مراحل مرمت و بازسازی پروژه، بیان داشت: بر اساس استانداردهای بین المللی مرمت خانه موزه سیمین و جلال انجام شده است.

دانایی با تاکید بر اینکه هیچ مشکلی در مراحل مرمت و بازسازی پروژه وجود ندارد، افزود: امیدواریم بخش احیای این مکان فرهنگی نیز با هوشمندی و تدابیر لازم صورت گیرد.

وی با بیان اینکه حفاظت، مرمت و احیای بناها، مجموعه‌ها، محوطه‌ها و بافت‌های فرهنگی و تاریخی بسیار ضرورت دارد، افزود: در مرمت و بازسازی پروژه سیمین و جلال مبانی نظری مرمت ابنیه مد نظر قرار گرفته است.

دانایی با تاکید بر اینکه باید این مکان تبدیل به یکی از مراکز تجمع اهالی مطبوعات و هنرمندان شود، تصریح کرد: باید با همکاری نهادهای مردمی و صنفی، خانه موزه سیمین و جلال به مجموعه پویا و فعال در عرصه هنر و فرهنگ تبدیل شود.

دانایی با اشاره به اینکه باید شاهد مدیریت دموکراتیک و هوشمندانه در این مجموعه باشیم، افزود: نقش مهندس مشاور در حفاظت کیفی از پروژه غیر قابل انکار است، امیدواریم همانطور که مراحل مرمت به خوبی و بر اساس اصول و استانداردها همراه بوده است در مرحله احیا نیز شاهد شکوفایی پروژه باشیم و بخش نرم افزاری به مانند بخش سخت افزاری پروژه با بهره گیری از توانمندی نهادهای مدنی به خوبی پیش رود.

گشتی در خانه‌ «چارلی چاپلین»

خبرگزاری ایسنا: "دنیای چارلی چاپلین" نام آخرین خانه او در یکی از شهرهای سوییس است؛ خانه‌ای که به جز تمام خاطرات ۲۵ سال آخر عمر او، رنگ و بوی بسیاری از فیلم‌هایش را نیز زنده کرده است.

هر گوشه‌ای از شهر "وو وه" (vevey) (در نزدیکی شهر لوزان در سوئیس) نشان از مردی کوتاه‌قامت با سبیل و کلاه و عصا دارد. بر روی در بسیاری از تابلوهای شهر، در برخی میادین اصلی و پارک‌ها تابلو یا مجسمه‌ای از مرد کمدی سینمای جهان دیده می‌شود؛ انگار اهالی این شهر می‌خواهند همه بدانند که چارلی چاپلین ۲۵ سال آخر عمرش را در اینجا به همراه همسر و هشت فرزند خود در آرامش سپری کرده است.

چاپلین در دهه ۶۰ میلادی و هنگامی که با اتهاماتی مبنی بر حمایت از کمونیست‌ها رو به رو شد، از آمریکا به سوئیس نقل مکان و تا پایان عمر در این خانه بزرگ زندگی کرد. خانه‌ای که اینگونه توصیف‌اش کرده بود: «این خانه در کمال ناباوریِ ما، ۳۷ هکتار زمین با باغ‌های میوه دارد که محصول زیادی آلبالو، گوجه سبز، سیب و گلابی می‌دهد. همچنین باغ سبزیجاتی پُر از توت‌فرنگی و ذرت دارد. درست روبه‌روی تراس، ۵ هکتار سبزه‌زار با درختان خارق‌العاده بلندی قرار دارد که با کوه‌ها و دریاچه در یک قاب قرار می‌گیرند.»

 

 

مجسمه چاپلین در شهر "وو وه" که مسیر موزه را نشان می‌دهد

پس  از درگذشت چاپلین در سال ۱۹۷۷، این خانه به همسر و فرزندان او به ارث رسید. "اونا"، همسر آخر چاپلین نیز که در ۱۸ سالگی با چاپلینِ ۵۴ ساله ازدواج کرده بود، در همین خانه چشم از جهان فروبست. اما مخارج این خانه بزرگ، سنگین‌تر از آن بود که فرزندان‌شان از عهده آن بر بیایند. به همین خاطر هم پیشنهاد موزه شدن این خانه با حمایت «مایکل»، «یوجین» و «ویکتوریا»، سه فرزند چاپلین تحقق پیدا کرد.

ماجرای فروش خانه 10 میلیاردی پسر مظفرالدین شاه !

روزنامه تماشاگران امروز - محمدرضا احمدی: سریال فروش خانه های تاریخی یک قسمت جدید دارد. خانه تاریخی ناصرالدین میرزا. اگرچه قسمت های قبلی این سریال معمولا پایان دلخواه سازندگان خود نداشته اند اما این بار سازمان بازنشستگی کشوری می گوید این خانه را به جای بدهی خود از دولت گرفته و امیدوار است بتواند با فروش آن بعد از بیش از ربع قرن بدهی خود را از دولت نقد کند.

همزمان با اعلام برگزاری مزایده برای فروش این ملک باارزش تاریخی و البته اعلام مبلغ پایه 10 میلیارد و 200 میلیون تومانی، این سوال مطرح شد که آیا این خانه ارزش خریداری برای استفاده گردشگری را دارد یا مثل صدها خانه باارزش دیگر که فروخته و برای ساخت آپارتمان تخریب شدند، فروشش مقدمه تخریب آن خواهد بود. یا اینکه اصلا امکان دارد که فرآیند فروش آن به دلیل نگرانی تخریب، متوقف شود؟

 

عمارتی که فقط 40 درصدش باقی مانده

خانه تاریخی ناصرالدین میرزا، پسر مظفرالدین شاه، در سال 1285 هجری قمری با مساحت چهار هزار و 500 متر ساخته شد. این خانه چهار صفه، کلاه فرنگی و حوضی زیر گنبد دارد. از نظر معماری، این بنا به معماری کویری تعلق دارد و طراحی ان با سایر بناهای دوره قاجار متفاوت است. برخلاف رسم خانه های اعیانی آن دوره، این بنا حیاط مرکزی و زیرزمین ندارد. دو بخش شاه نشین (در جبهه شمالی) و خدمه نشین (در جبهه جنوبی) این بنا رو به روی هم قرار دارند و هیچ ساختمانی  آنها را به هم وصل نمی کند. سقف این بنا گنبدی شکل است و به تیمچه های کاشان شباهت دارد.

این خانه تا سال 1357 متعلق به نوادگان ناصرالدین میرزا بود و پس از انقلاب توسط دولت مصادره شد. در سال 1371 بابت رد دیون از دولت به صندوق بازنشستگی کشوری انتقال یافت و رد سال 1384 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسید.

خانه‌ی «ملک الشعرای بهار» در تهران

وب سایت معماری آرل: محمد تقی بهار شاعر، مورخ، محقق، روزنامه نگار، سیاستمدار و استاد برجسته دانشگاه و فرزند میرزامحمد کاظم صبوری است. وی متولد 1265 هجری شمسی در شهر خراسان است و تا وقتی در سن 20 به مشروطه متصل نشده بود، خانه ای در تهران نداشته است.

 

 

 

ناگفته های بهار و ملک خصوصی اش:

محل قرارگیری کنونی منزل مرحوم ملک الشعرای بهار در خیابان طالقانی، خیابان ملک الشعرای بهار، کوچه گوهر، پلاک 9 است. نکته قابل توجه در این خصوص نامگذاری خیابان اصلی به نام ملک الشعرای بهار می باشد که خود نشان دهنده اهمیت و ارزش این شخص و بنا می باشد.