معاون وزیر راهوشهرسازی ضمن اعلام حمایت از سیاستهای اخذ شده توسعهمسکن در دولت یازدهم و دوازدهم در وزارت راه و شهرسازی، گفت: در حال حاضر، بارگذاری و برنامهریزی برای تولید مسکن در کلانشهرها از جمله تهران که از سطح جمعیتی خود نیز پافراتر گذاشته است نشان میدهد که باید در سطح آمایشی و برنامهریزیهای منطقهای تجدیدنظر داشته باشیم.
به گزارش خبرنگار پایگاه خبری وزارت راه و شهرسازی، محمدسعید ایزدی معاون وزیر راهوشهرسازی در رابطه با تامین مالی مسکن و بررسی ابزارهای نوین مالی، گفت: ابزارهای نوین مالی تامین مسکن در بافتهایفرسوده در چندین دهه مورد غفلت قرار گرفت و همین مساله نیز سبب شد تا در تدوین برنامهها این موضوع کمتر مورد توجه قرار بگیرد که البته قابلجبران و تدبیر است. تامین ابزارهای تامین مالی در بافتهای ناکارآمد در دولت یازدهم و هم اکنون یکی از موضوعات مهم و در دستور کار وزارت راه و شهرسازی است که معاونت مسکنوساختمان بر آن اهتمام دارد.
ایزدی ادامه داد: ضرورت دارد به منظور کاهش آسیب به شهرها به ویژه در بافتهای ناکارآمد، توجه به این بافتها در برنامههای توسعهشهری مورد توجه قرار گیرد و غفلت چند دههای در این رابطه جبران شود.
معاون وزیر راهوشهرسازی تصریح کرد: چنانچه در سه مقیاس این موضوع (غفلت در مورد بافتهای ناکارآمد در سیاستگذاریهای مسکن) را مورد تحلیل قرار دهیم متوجه خواهیم شد که این غفلت در صورت ادامه چه خطاهایی را در آینده به دنبال داشت.
وی با تاکید بر این مطلب که تعادلبخشی بر توزیع جمعیت و فعالیت متناسب در مناطق مختلف ایران البته سیاستی است که وزارت راه و شهرسازی همواره بر آن اهتمام داشته است، گفت: اگر بخواهیم به عدالت و تعادلبخشی در جمعیت و توزیع امکانات شهری و همچنین تمامی امکاناتی که شهرها و شهروندان به آن نیاز دارند برسیم بهتر است تامین مسکن را به ویژه برای اقشار کم درآمد و میانی جامعه که در متراژهای پایینتری نسبت به طبقات مرفه به سر میبرند، برنامهریزی کنیم که به نظر می رسد سیاستهای اتخاذشده در دولت یازدهم و البته در دوره جدید بر این مهم استوار است.
هدررفت سرمایههای ملی در ساخت مسکنهای فاقد متقاضی
این مقاممسئول با طرح این پرسش که آیا عرضه مسکن با تقاضای واقعی آن متناسب بوده است؟ به احداث مسکن مهر در سالهای اخیر اشاره کرد و افزود: نگاه آسیبشناسانه بین عرضه و تقاضای غیرواقعی مسکن در سالهای پیشین در تولید انبوه مسکن مهر در مکانهایی از شهرها که پیرامون بودند و یا نقاط دور از شهرها نشان میدهد که سرمایههای بیشماری در ساخت مسکنهای فاقد متقاضی به هدر رفت که این موضوع ناشی از عدم برنامهریزی صحیح و ظرفیتسنجی در مقیاس کلان بود.
