مریم شکرانی- شهروند| علاقه وافر ایرانی‌ها به شهرنشینی کار را به جایی رسانده است که شتاب شهرنشینی در ایران از میانگین جهانی سبقت بگیرد و همین مسأله کلانشهرها را دچار گرفتاری‌های پیچیده کند. میانه دهه شصت بود که دردسرهای مدیریت این جمعیت علاقه‌مند به شهرنشینی، گزینه شهرها و شهرک‌های جدید در حومه کلانشهرها را مطرح کرد و حالا ١٧ شهر جدید ساخته شده و قرار است ٨ شهر دیگر به آن اضافه شود. با وجود این از ٢٥ سال پیش تاکنون شهرهای جدید نتوانستند شوق شهرنشینی مردم ایران را به سمت خود جذب کنند و نقشه‌های مدیران بر این مبناست که جمعیت شهرهای جدید تا سال ١٤٠٠ به ٢,٥میلیون نفر برسد.
از این میان محمود احمدی‌نژاد با واگذاری مسکن مهر در برخی شهرهای جدید جمعیت این شهرها را به یک‌باره جابه‌جا کرد و تعریف شهرهای جدید را به شهرهای فقیرنشین تغییر داد. تغییراتی که از نظر محسن نریمان، مدیرعامل شرکت مادرتخصصی عمران شهرهای جدید و معاون وزیر راه‌و‌شهرسازی برنامه‌های کارشناسی در این شهرها را به هم ریخت و منابع اعتباری شهرهای جدید را برای تأمین زیرساخت‌ها تحت فشار قرار داد؛ شهرهایی که در حال حاضر بیشتر به عنوان خوابگاه‌های بدون امکانات شهری مطرح هستند. با معاون وزیر راه‌و‌شهرسازی در یک عصر تابستانی در دفتر کارش قرار ملاقات می‌گذاریم.
طبقه چهارم ساختمان ونک با درها و پنجره‌های بزرگ ارسی پوشانده شده است و معماری سنتی ایران را تداعی می‌کند. نریمان یک فرصت نیم‌ساعته در اختیار «شهروند» می‌گذارد تا گپ سریعی داشته باشیم درباره شهرهای جدیدی که نتوانسته‌اند مورد علاقه ایرانی‌ها باشند.
گفت‌وگو را با مهمترین نقد وارد به شهرهای جدید شروع می‌کنیم؛ چرا شهرهای جدید ما از تعریف شهر با تمام لایه‌های درآمدی و تنوع اقشار فاصله گرفت و به شهرک‌های فقیرنشین رسید؟
