روز ملی تشکل‏‌ها و مشارکت‏‌های اجتماعی؛ شکوفایی اجتماعی با پیوند مدبرانه و پرامید دولت و ملت

 محمدسعید ایزدی*: در راستای بزرگداشت فعالیت‏‌های داوطلبانه و انسان‏ دوستانه تشکل‏‌ها و سازمان‌‏های مردم نهاد روز ۲۲ مرداد را بعنوان روز ملی تشکل‏‌ها و مشارکت‏‌های اجتماعی پاس می‏‌داریم. این روز به همت دولت تدبیر و امید بعنوان روزی ملی در کشور نامگذاری شده است تا نشانی باشد از لزوم همراهی و همیاری تشکل‌‏های مردمی و دولت به منظور تحقق راستین معنای مشارکت ؛ مشارکتی که پیش‏شرط بهترسازی جوامع محلی و فضاهای شهری است.

این نامگذاری فقط به بزرگداشت یک روز محدود نمی‏‌شود، حدود سه سال پیش سند ملی راهبردی احیاء، بهسازی و نوسازی و توانمندسازی بافت‌‏های فرسوده و ناکارآمد شهری(سندملی بازآفرینی شهری پایدار) باهدف جلب همکاری و مشارکت کلیه دستگاه‌های مرتبط درفرایندب ازآفرینی پایدار محدوده‌ها و محله‌های هدف مصوب شد.

این سند به منظور حفظ حقوق شهروندی، ارتقای کیفیت زندگی، بازیابی هویت شهری و اعمال حکمروایی محلی پیگیری شده است که این اهداف بدون حضور تمامی کنشگران این عرصه بخصوص تشکل‏‌ها و سازمان‏‌های مردم ‏نهاد مقدور نخواهد بود.

از این رو شرکت مادرتخصصی عمران و بهسازی شهری ایران، ظرفیت‏‌سازی و نهادسازی رابه عنوان یکی از ۹ گام کلیدی در تبیین، توسعه و اجرای سیاست بازآفرینی شهری مطرح و پیگیری می‏‌نماید که تقویت نقش سازمان‏‌های مردم نهاد (سمن‏‌ها) یکی از اصلی‏ ترین اقدامات در این زمینه است .

همچنین پیرو سیاست‏‌های مسئولیت اجتماعی وزارت راه و شهرسازی به عنوان یک نهاد حاکمیتی با آگاهی از اهمیت آثار و پیامدهای اقدامات خود در اجتماعات انسانی و محیط زیست، هر فعالیت داوطلبانه و مردمی در این زمینه ارج نهاده می‏‌شود.

امید است از طریق تعامل سازنده میان دولت و تشکل‌های مردمی بتوان سبب ساز پیوند هر چه بیشتر دولت و ملت شد و  در این مسیر با تبیین راه حل‏‌هایی مدبرانه برای عبور از مسائل جامعه و افزایش زیستی بانشاط و مترقی در سرزمین عزیزمان ایران گام برداشت.

در پی افزایش حضور دستفروشان مترو گرد؛ با آلودگی صوتی مترو چه کنیم!

بعد از یک روز کاری سخت در راه خانه هستید. بهترین گزینه برای رسیدن به خانه و استراحت، استفاده از مترو است.مترو در ترافیک نمی ماند و آلودگی صوتی ناشی از خیابان را به شما منتقل نمی کند اما این روزها آلودگی صوتی در مترو بیداد می کند.

 

 

 

به گزارش تیتر شهر؛ حضور دستفروشان مترو از جمله معضلاتی تبدیل شده که آرامش این وسیله حمل و نقل را گرفته است. بر اساس آمارهای موجود روزانه دو هزار دست فروش در مترو تهران مشغول فعالیت هستند که از نظر سنی بین گروههای 21 تا 40 سال را شامل می شوند. دست فروشانی که تقریبا به صورت خانوادگی و یا قومیتی از شهرهای مرزی یا از ساکنان جنوب و حومه استان تهران تشکیل شبکه داده‌اند و طی 8 تا 12ساعت فعالیت، کالاهایی به ارزش یک میلیارد تومان وارد چرخه فروش می‌کنند که اگر از این مبلغ فقط 20 درصد سود شناسایی شود،آنها روزانه 200 میلیون تومان سود عاید خود می‌کنند. سود این عده را می‌بایست در تقاضای خرید مسافرین مترو هم جستجو کرد. با توجه به قدرت خرید اکثریت مسافران مترو و تقاضا ی آنها برای خرید از دست فروشان هر روز شاهد رشد این پدیده در مترو هستیم.

 

از درآمد این دسته از افراد که بگذریم، این روزها شاهد سر و صدای زیاد آنان برای فروش کالاهایشان هستیم. تصور کنید تقریبا از هر سه الی چهار نفر در مترو یک دستفروش میبینیم که هر یک با وسایل بزرگ خود در ساعات پیک وارد خطوط شده و با صدای بلند اقدام به فروش محصولات خود می کنند. هر یک نفر هم که جنس خود را معرفی میکند، صحبت هایش تمام نشده دیگری می آید و این رفت و آمد و سر و صدا بعد از یک روز پر جنجال چه بر سر روان شهروندان می آورد؟

 

آلودگی صوتی ناشی از حضور دستفروشان در مترو این وسیله حمل و نقل راحت و ایمن را به محلی پر چالش هایی مواجه کرده است. متاسفانه خرید شهروندان از این افراد سبب تشویق حضور بیش از پیش و بازار گرمی دستفروشان مترو گرد شده است. در این میان طبق گفته های یک مقام مسئول، یک دستفروش به طور متوسط ماهی دو میلیون و 250 هزار تومان درآمد دارد، یعنی این فرد سه برابر یک فرد بیمه‌ای درآمد دارد که اگر این عدد واقعیت داشته باشد، احتمالا باید شاهد این باشیم که طی روزهای آینده تعداد دستفروشان از 4000 به 40 میلیون نفر افزایش یابد و تصور این قضیه شاید فاجعه بار باشد که نیاز است مدیران شهری این افراد را ساماندهی کنند تا بدین گونه روی روان مردم پا نگذارند

مساجد دانشگاهی نماد دین‌گرایی است

مساجد دانشگاهی نمادی دین‌گرا بوده است، دین و هنر در همه‌ی زمان‌ها در محیط و منظر دانشگاه تعامل داشته است و هنر معماری مساجد، با آن قابلیت‌ها یکی از کالبدی‌ترین مفاهیم محیط اسلامی است.

 

به گزارش جهان نیوز به نقل از مشرق؛ به مناسبت افتتاح مسجد دانشگاه امام حسین علیه السلام مغتنم دانستیم که با طراح معماری مسجد دانشگاه، جناب آقای دکتر محمد میرزائی استاد دانشگاه، مصاحبه کوتاهی انجام دهیم.

با تشکر از جنابعالی برای شروع گفتگویمان ، اگر مبحثی را لازم می‌دانید در مقدمه مصاحبه برای مخاطبین بفرمایید.  
      امروزه در تمام دنیا، هنر معماری تحت تاثیر کنش‌های اجتماعی، سیاسی و فرهنگی-سازمانی است. با این نگرش، طرح مسجد دانشگاه به عنوان پایگاه توحیدی و شعائر دینی-انقلابی، مورد توجه مسئولین دانشگاه قرار گرفت و طراحیِ آن، بدون هیچگونه مسابقه ی طراحی و تشریفات؛ به اینجانب واگذارگردید که این اعتماد مدیران دانشگاه، مسئولیت سنگینی بدوشِ من گذاشت.

شهرهای ایران، مرکز کدام گروه های سیاسی بودند؟

مجله مهرگان نو: شهرها دیگر همان شهرها نیستند که بودند؛ خیابان ها پهن تر شده اند، بزرگراه ها جایی برای خود باز کرده اند، محله ها چندپاره شده اند و آپارتمان ها نو و برج ها جای خانه های کوچک حیاط دار را گرفته اند: هم چنان که آدم ها و اندیشه های شان چیز دیگری شده اند؛ سنگ و سیمان رد دیوار نوشته ها و نشان های رنگ افشان شده دیوارهای آجری را پاک کرده اند، اما با گذشت نزدیک به چهار دهه از آن روزها، تاریخ هنوز در بخش هایی از شهر نفس می کشد و چیزهایی را در یادها زنده نگه می دارند.

گروه ها و اندیشه های گوناگونی در شهرهای ایران آن روزها سر برآوردند و برای استقلال و آزادی مبارزه کردند که هرکدام برآمده از بافت یا ساختار شهری خاصی بودند و امروز با از دست رفتن آن بافت ها و ساختارها به سختی می توان به این پرسش پاسخ داد که کدام گروه ها، پرورش یافته چه شکل از بافت های شهری بوده اند. نشستن پای صحبت برخی افراد و خواندن خاطرات اعضای گروه های مختلف شاید تنها راهی بود که چیزهایی را به دست مان بدهد.

تهران؛ چهارراه سیاست

اگرچه تبریز و رشت را دروازه ورود تمدن نو به ایران می خوانند و به همراهی اصفهان و چند شهر دیگر در مشروطیت نقش بازی می کنند، اما رضاشاه قدرت متمرکزی در تهران نوین ساخته که همه راه های بازی با قدرت را به تهران می رساند، البته نه تا وقتی خودش فرمان می راند. تهران پس از ملی شدن صنعت نفت، صنعتی تر می شود و سیاست و اقتصاد را هم زمان در خود متمرکز می کند.

 

 

 

مساله‌ی دموکراسی در ایران از زاویه بیعت و ولایت

ماهنامه ایران فردا - ابوطالب آدینه وند:

 

به عنوان نخستین سوال و مقدمه بحث از استاد می خواهیم که تعریفی از بیعت ارائه دهند که ماهیت بیعت چیست؟ آیا از جنس عقود است یا قراردادی عرفی است؟ و نسبتش با متون شرعی چگونه است؟

 

 

در ابتدا مقدمه ای می گویم و اگر لازم شد بیشتر به آن می پردازیم. در هر نوع بحث سیاسی در ایران، نمی توان تفاوت جامعه ایرانی را نادیده گرفت؛ در جامعه ایرانی، متفاوت با جوامع اهل سنت، فکر سیاسی با مفهوم سنت گره نخورده است، بلکه در حوزه کلامی ابتدا با وصایت و نظریه امامات درآمیخته است که این مفهوم با بیعت در خلافت خیلی تفاوت دارد، همچنین در دوره جدید با مفهوم حق گره خورده است نه با مفهوم بیعت.

نظریه پردازان اهل سنت دو مفهوم کلیدی دارند که جامعه ما خیلی به آن ورود نکرده است؛ یکی از آنها مفهوم بیعت است و دیگری شوراست که نظریه های دموکراتیک شان نیز از درون این دو مفهوم بیرون آمده است. ما در جامعه ما، متفاوت با اهل سنت، نظریه های دموکراتیک از درون مفهوم غیبتِ وصی درآمده است و چیزی که بسیار مهم است، تولد مفهوم حق و حقوق عمومی و مباحثی از جنس قرارداد است. یکی از این قراردادها ممکن است بیعت باشد اما بیعت لزوما نقطه شروع نیست، به بیانی دیگر، مفهوم بیعت برای متفکران اهل سنت اساسی می شود، اما برای جامعه ما این گونه نیست، درواقع بیعت فقط بخشی از اندیشه سیاسی جامعه ما است نه نقطه کلیدی آن.

این تفاوت تفکر سیاسی معاصر شیعه با اهل سنت است، به همین دلیل هرکجا که از بیعت صحبت می کنند شاید فقط واژه آن را نگه می دارند و از مفاهیم دیگر آن دور می شوند.

برای مثال در ادبیات مرحوم نایینی و آخوند خراسانی، در جایگاه نخستین متفکران دولت مدرن، و نیز افراد دیگری همچون مرحوم مدرس و مرحوم شیخ اسماعیل محلاتی و بزرگانی دیگر، هر چقدر که تفحص کنیم می بینیم که جای مفهوم بیعت خالی است، زیرا مفهوم بیعت با اپیستمولوژی (شناخت شناسی) اهل سنت گره خورده است.

اسلام، سازها را نشکست...!

روزنامه ابتکار: بحث پیرامون حرمت موسیقی و تفکیک موسیقی غنا از غیر آن، یکی از مناقشات جدی و اساسی است که بسیاری از کارشناسان و پژوهشگران علوم دینی را به خود مشغول داشته و هر یک سعی می‌کنند به فراخور آموزه‌ها و انگاره‌های فراگرفته به بازتحلیل این مفهوم دینی بپردازند.

برخی از کارشناسان اصولی و فقهی داعیه‌دار مخالفت صددرصد دین مبین با موسیقی بوده و کار را به جایی رسانده‌اند که نظاره بر آلات موسیقی را در حکم زنای با محارم تلقی کرده و بعضی دیگر قرائت و برداشتی به مراتب ساده‌تر را مطمع نظر قرار داده‌اند. شاید یکی از راهبردهای برون‌رفت از این دعوای تاریخی مراجعه مجدد به متن مصحف مقدس باشد. مراجعه‌ای که با رویکردهای تازه و لحاظ کردن اقتضائات دنیای مدرن صورت گیرد.

بر این اساس با اذعان کرد که در آیات قرآن از لفظ «غنا» استفاده نشده، و امر و نهى خاصّى صریحا بدان تعلّق نگرفته‏است؛ بلکه تمسّک‏کنندگان به آیات، آنها را به‏واسطه‏ دلایل خارجى همچون احادیث وارده در این باب دلیل بر حرمت گرفته‏اند. در این آیات الفاظى نظیر «قول زور»، «باطل» و «لهوالحدیث» آمده‏است که برخى آنها را به «غنا» معنا کرده‏اند.

در باب غنا و موسیقى، آیات و احادیثى دال بر حرمت و حلیت وجود دارند که هیچ یک توانایى اثبات حکم مطلق غنا را نداشته و وافى به مقصود قائلان به حرمت مطلق یا حلیّت مطلق نیست. نتیجه‏ این بررسى کوتاه این است که غناى شهوانى و فسادانگیز حرام و غیر آن حلال و مباح است؛ لذا معناى غناى حرام در آواز لهوى و مفسده‏انگیز متعیّن مى‏شود.