زگار قاجار
ناصرالدین شاه قاجار طی مدت ۱۷سال، ۳بار به فرنگستان سفر کرد و مشاهدات او از کشورهای مختلف اروپایی، در کنار اتلاف سرمایه‌های ملت نگون‌بخت ایران،
تنها رهاوردش کپی‌برداری از نحوه ساخت و ساز ساختمان‌ها بود و از نظم و انضباط، قانون، پیشرفت‌های صنعتی و علمی و تحولات شگرفی که حاصل رنسانس و دگرگونی علمی و فرهنگی در آن دیار بود، گویی چشمان شاه و همراهانش روی آنها بسته بود که در این مقال نمی‌گنجد تا 3سفرنامه این پادشاه غافل را بررسی کنیم و کافی است به فهرست خریدهای او نگاهی بیندازیم تا دریابیم تا چه میزان، وی سعی در عقب نگاه داشتن مردم ایران از قافله علم و تمدن داشت.
در میان اشیا و اجناس خریداری شده، تنها چیزی که به چشم نمی‌‌خورد، اسباب و اثاثیه‌ای است که به کار علم و تعالی آن می‌آمد و اگر هنر عکاسی - داگرئوتیپ- به همت این پادشاه به ایران آمد، بیشتر برای تفریح و سرگرمی و ثبت و ضبط امور دربار و «در خانه» شاهی بود.
اما دگرگونی از نحوه ساخت و ساز آغاز شد و در دوران پهلوی اول شکل دیگری به خود گرفت و در دوران پهلوی دوم، کاملا دگرگون شده و خودباخته شد و از آن پس تمامی شاخصه‌های معماری ایرانی فراموش شد و امروز کمترین نام و نشانی را می‌توانیم در ساخت و سازها در تمامی شهرهای کشور بیابیم که بناها براساس اقلیم، مصالح محلی، بومی و سنتی و شرایط آب و هوایی خاص آن مناطق، ساخته شود.
ناصرالدین‌شاه نخستین سفر خود به اروپا را در سال 1251 شمسی (1290ق) صورت داد و نخستین عمارت بلندمرتبه در تهران - شمس‌العماره 7سال قبل از آن و در سال 1244 شمسی شروع به ساخت شده بود و تقریبا طی مدت 3سال، آغاز و انجامش به طول انجامید، اما معضل اصلی برای او، اعتراض همسایه‌های مجاور در «عمارت خورشید» بود که شاه از طریق دوربین انداختن برای دیدن شمال تهران و «پس قلعه» سرک به داخل خانه‌های آنان می‌کشید و از آن پس فقط در روزهای چهارشنبه‌سوری و ایام نوروز، برفراز آن می‌رفت و شهر را تماشا می‌کرد
و پس از سفرهای سه‌گانه او به اروپا بود که درصدد برآمد با استفاده از مشخصات معماری غربی، قصرهایش را بیاراید؛ هرچند که در این سفرها، با نحوه ساخت و ساز «شیروانی» بربام خانه‌ها نیز آشنا شد و همین امر باعث شد تا بسیاری از بناهای تاریخی قبل و بعد از او از باد و باران گزند نیابند و فاصله آخرین سال سفر او - 1268 شمسی- تا به خاک افتادنش در یازدهم اردیبهشت 1275، آنچنان زیاد نبود تا این الگوبرداری‌ها، نمود بارزی بیابد،
اما در دوران مظفرالدین‌شاه و نوه‌اش احمدشاه، بناهایی در تهران شکل گرفتند که ظاهر و باطنش، سنخیت چندانی با معماری دوره زندیه و اوایل قاجار نداشت و معماری «درون‌گرا» کم‌کم تبدیل به «برون‌گرا» شد و سرانجام، آن شد که «حیا» از معماری ما رفت و شد آنچه که امروز شاهدش هستیم. معماری با حیای ما، تطابق کامل با فرهنگ ما داشت، اما افزایش جمعیت و گسترش شهرها، تمامی ابعاد معماری ما و از جمله حیا را از بین برد.
به گزارش خبرنگار گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از همدان؛ محمد شعبانی سرپرست کاوش‌های باستان‌شناسی میدان امام خمینی(ره) گفت: سر پیکان‌های سپری شکل مربوط به دوره عصرآهن و سفال‌های زورقی شکل با دسته‌های افقی مربوط به دوران ماد در میدان امام کشف شد که این موارد در علم باستان‌شناسی ثابت می‌کند که ما در میدان مرکزی همدان نهشته‌های دوران ماد را داریم و میدان جای زندگی بوده که داده‌های باستان‌شناسی باقیمانده است.