نما و پوسته هر شهر بیانگر هویت، تاریخ و میراث آن شهر محسوب می شود. بنابراین دقت در طراحی، اجرا و هماهنگی نماهای شهری می تواند باعث ارتقاء کیفیت بصری و هویت بخشیدن به شهر شود.
به گزارش ایمنا، از زمانی که زیبایی ظاهری و آرامش، آسایش، ایمنی و صرفه جویی در مصرف انرژی برای ساختمان ها مد نظر قرار گرفت، ایجاد نماهایی با مصالح و شیوه های اجرایی متفاوت و متنوع به صورتی جدی تر در دستور کار مالکان و سازندگان لحاظ شده است.
امروزه التقاط سبک های معماری در نمای ساختمان ها، نوعی بی هویتی در مؤلفه های فرهنگی و اجتماعی معماری و گونه ای از عدم یکپارچگی و پیوستگی در مفاهیم مرتبط با معماری در حوزه نماهای شهری را بوجود آورده است.
در سال های اخیر برای احیاء هویت معماری ایرانی اسلامی اقداماتی چون الگوسازی در بافت های فرسوده، تدوین ضوابط طراحی نما و برگزاری مسابقات طراحی صورت گرفته که از نتایج آنها قبول سهم مشترک حوزه عمومی و خصوصی بر نما است؛ اما این ناهمگونی همچنان باقی است.
اگرچه در تمام دنیا برای خلاقیت و طراحی های خاص نمای ساختمان ها ارزش و اهمیت قائل هستند و طرح های خلاقانه مورد توجه قرار می گیرند، اما چارچوب و ضوابط خاصی برای نماها تعیین می شود تا شهر دچار چهره ای متناقض و ناهمگون نشود.
به طور مثال در تعیین نمای یک ساختمان با توجه به محل واقع شدن آن و نوع بافت محدوده، ضوابط خاصی در مورد جنس و نوع مواد به کار رفته در نما و حتی نحوه نورپردازی مشخص می شود.
در فرآیند دستیابی به توسعه پایدار انسانی، شهر به عنوان جایگاهی محسوب می شود که دستیابی به رشد و توسعه در گرو ساز و کارهای مناسب برنامه ریزی آینده نگر آن قرار دارد.
