سایت خبری تحلیلی چمدان نوشت: «برای هماهنگ کردن برنامههای شهرسازی به منظور ایجاد محیط زیست بهتر برای مردم همچنین به منظـور اعتلای هنر معماری ایران و رعایت سبکهای مختلف معماری سنتی و ملی و ارائه ضوابط و جنبههای اصیل آن با در نظر گرفتن روشهای نوین علمی و فنی و در نتیجه یـافتن شـیوههای اصـولی و مناسب ساختمانی در مناطق مختلف کشور بـا توجه به شرایط اقلیمی و طرز زندگی و مقتضیات محلـی، شـورای عالی شهرسازی و معماری ایـران تأسیس میشود.» این توضیحاتی است که در قانون تأسیس شورای عالی شهرسازی و معماری ایران برای ایجاد چنین شورایی آمده است.
بیشتر فعالان حوزه میراث فرهنگی یکی از مصوبات مهم این شورا را راه نجات بناهای تاریخی میدانند. برای حفظ بافت تاریخی مصوبهای در شورای عالی معماری وجود دارد که بر اساس آن اگر بناهایی با قدمت پیش از ۱۳۴۰ تخریب شود باید عین به عین ساخته شود. در حال حاضر مالکان به این دلیل یک اثر را از ثبت خارج میکنند که بتوانند به جای آن بلند مرتبهسازی کنند و یک بنای تجاری یا مسکونی چند طبقه بسازند که نفع اقتصادی برای آنها به همراه داشته باشد. اما عملاً مصوبه مذکور این امکان را برای خانههای تاریخی سد کرده و خروج آثار از ثبت برای مالکان و خریداران هیچ صرفه اقتصادی نخواهد داشت. این مصوبه در حالی تصویب شده که عملاً ضمانت اجرایی برای آن وجود ندارد و هیچ مسوول میراث فرهنگی به استناد آن، مخربان بناهای تاریخی را ملزم به اجرای این قانون نکرده است؟! این تغافل و تسامح پرسشهای جدی را بوجود میآورد که چرا مسوولان میراثی هرگز از این قوانین به نفع خود بهره برداری نمیکنند؟
در این بین وزارت مسکن و شهرسازی با طرحهای اجرایی شرکت عمران و بهسازی در دولت نهم و دهم سهم بسزای در تخریب بافتهای تاریخی داشت. با آمدن دولت دوازدهم و انتخاب عباس آخوندی به عنوان وزیر راه، پیروز حناچی دانشآموخته معماری از دانشگاه تهران و فارغالتحصیل دکتری تخصصی مرمت شهری و باززندهسازی شهرهای تاریخی به عنوان دبیر شورای عالی شهرسازی و معماری ایران و معاون معماری و شهرسازی وزیر راه برگزیده شد.