حمیدرضا نیلی در گفت و گو با خبرنگار ایمنا اظهارکرد: مدیریت شهری امروز باید باور کند که مدیر شهر است و سطح سازمانی و ساختاری خود را آن‌چنان ارتقاء دهد تا به جایگاه مدیریتی برسد، البته در ساختار مدیریت بر شهرها، انسجام نظری، فکری و جایگاهی که باید به این نهاد داده شود، هنوز ایجاد نشده است.
وی افزود: در حال حاضر بخش‌های مختلف مثل دستگاه‌های مرتبط با زیرساخت‌های شهری بر این باور هستند که باید در این مدیریت نقش داشته باشند.
این کارشناس ارشد معماری و شهرسازی تاکید کرد: مدیریت شهری و دستگاه‌های خدمت رسان هنوز نمی‌توانند اتفاق نظر داشته باشند که اگر قرار است شهروندان خدمتی دریافت کنند، برای آنها تفاوتی ندارد که این خدمت را کدام دستگاه و یا کدام بخش ارایه می‌کند، مهم این است که این خدمات را مناسب و مطلوب دریافت کنند و مجموعه ارایه کننده خدمت پاسخگو باشد.
وی تصریح کرد: این روزها یکپارچگی خدمت‌رسانی در شهرها آن هم در شأن شهروندان وجود ندارد، از این رو شهروند مجبور است برای هر بخش از خدمات مورد نیاز خود با یک دستگاهی مواجه باشد که هر کدام آیین نامه‌ها و فرایندهای پیچیده خود را دارند و این موجب سردرگمی شهر و شهروند شده است.
نیلی با بیان اینکه در این فرایند نه شهر رشد می‌کند و نه شهروند احساس آرامش دارد، تاکید کرد: این چالش را باید به کمک قوانین و مقررات و به دست مدیریت شهری حل کرد، زیرا افرادی که خارج از مدیریت شهری قرار دارند، نمی‌توانند برای حل این مشکل نسخه خوبی بپیچند.
وی با انتقاد از اینکه در حال حاضر اتفاق نظر برای احقاق حقوق شهروندی وجود ندارد، گفت: نوع فعالیت‌ها و رویکرد افراد در مدیریت شهرها و اهداف مدیران مختلف که با رویکرد خاصی قصد اداره شهر را دارند، باعث می‌شود جایگاه شهرداریها تنزل پیدا کند، زیرا شهر را خوب نمی‌شناسند، به جای اینکه اقدامات بالینی انجام داده و شهرشناسی خود را کامل کنند و بعد برای آن نسخه‌ای بپیچند، می‌خواهند این موجود ناشناخته را درمان کنند.
این کارشناس ارشد معماری و شهرسازی ادامه داد: اگر شهرشناسی در بدنه مدیریت شهری تقویت شود، شهرها رشد ممتدی را تجربه می‌کنند و آینده خوبی را پیش رو خواهند داشت.
نیلی گفت: اگر ساختار مدیریت شهری در تدوین برنامه‌های خود از نظرات و دیدگاه‌های شهروندان و صاحب‌نظران استفاده و برنامه‌های جامع تهیه کنند و برای تبدیل برنامه به طرح و اقدامات اجرایی پایبند باشند و اقدامات اساسی برای آن پیش‌بینی کنند، شهر از بلاتکلیفی خارج می‌شود.
وی در پاسخ به این سؤال که با توجه به اینکه در ایران بیش از ۱۰۰ سال از سابقه تشکیل شهرداری می‌گذرد، چرا تاکنون در هیچ یک از متون قانون نامی از مدل مدیریت شهری برده نشده است؟ گفت: هدف مدیریت یکپارچه شهری که چند سالی است مطرح شده، همین است، می‌خواهد بلدیه را از جایگاه نظم‌دادن و خدماتی خود آرام آرام به سطح مدیریت یکپارچه برساند، اما رشد آن کم‌تحرک است.
وی تاکید کرد: به هر حال سرعت تغییر و تحولات در شهرها افزایش یافته و به نسبت آن تغییر و تحولات ساختار شهرها نیز باید با همین سرعت شتابان حرکت کند، اما با توجه به اینکه سرعت تغییر و تحولات با سرعت تغییر ساختار قانونی مدیریت یکپارچه شهری هماهنگ نیست، این‌گونه به نظر می‌رسد که حرکتی انجام نمی‌شود.
این کارشناس ارشد معماری و شهرسازی تصریح کرد: شاید یکی از راه حل‌های نجات را در این دانست که باید به مجموعه قوانین و مقررات مرتبط با مدیریت یکپارچه شهری با همفکری بخش‌های مختلف بدنه‌های شهری بیشتر توجه شود.
وی افزود: قوه مجریه، قوه مقننه و ساختارهای مدیریت شهری باید با هم‌افزایی در زمان محدود و مشخص مراحل قانونی برنامه‌ها را طی و آن را ابلاغ کنند تا شهرداریها در این راستا حرکت و تکلیف مردم با شهر بهتر مشخص شود.
