روزنامه قانون - مریم آقایی: پیاده خیابان ولیعصر را در ظهر داغ تابستان در حالی گز می‌کردم که در سر فکر دقیقه‌ای نشستن مقابل دروازه بهشت را می‌پروراندم. مدت‌ها بود می‌خواستم سری به رواق هنر بزنم ولی وقت نمی‌شد. آن روز اما عزمم جزم بود که از پیاده‌رو مستقیم وارد رواق شوم. اما به در بسته خوردم. در بسته که نه، شیشه‌های به هم چسبیده و زمخت که نگاه کردن به آنها نیز، نفس آدم را بند می‌آورد. اتفاق ناگهانی افتاده بود. بدون اینکه حتی لحظه‌ای از پس ذهن‌مان حصار شیشه‌ای رواق گذشته باشد، حالا با آن روبه‌رو شده بودیم.
«رواق هنر» ساختمان مرکزی فرهنگستان هنر ایران ، واقع در خیابان ولیعصر، در اردیبهشت سال 1388 افتتاح شد. در ساخت رواق هنر، سعی شده معماری و هنر تمام دوره‌ها و زمان‌ها، یادآوری شود؛ به‌گونه‌ای که ستون‌های این محوطه ،یادآور ستون‌های تخت جمشید هستند. در زیر سر ستون‌هایی که یادآور دوره ساسانی هستند نیز، از اشعار شاهنامه و گلشن راز شبستری بهره برده‌اند.
ورودی‌ای نیز در این محوطه در نظر گرفته شده که به دروازه بهشت معروف و یادآور دروازه سبز رنگ نوفل لوشاتو که امام خمینی (س) از آن عبور می‌کردند، است. حالا پس از گذشت هشت سال، رواق هنر با دیوارهای شیشه‌ای محصور شده است. حصاری که انگار وصله ناجوری است بر تن خیابان زخمی ولیعصر. خیابانی که هنوز کاملا مشخص نیست چه قسمتی از آن ثبت ملی شده و چه قسمتی از آن نه، حالا یکی از معدود پاتوق‌هایش را از دست داده است. محلی که تبدیل شده بود برای دمی نشستن و وقت گذراندن جوانان در کنار یکدیگر و همین‌گونه محلی جذاب برای توریست‌ها. اما اکنون در رواق هنر به روی مردم، جوانان، هنردوستان و حتی توریست‌ها نیز بسته است.
مسئولان، بی‌اطلاع از تعطیلی رواق هنر
