مولفه های گزارش طرح طراحی شهری

معمارشهر: به عنوان یک قاعده کلی ، یک گزارش طراحی شهری باید متن آن کم و از لحاظ گرافیکی سنگین باشد. نمودارها ، نمودارها ، برنامه ها و بخشهای ارائه شده و نقشه های چشم انداز اغلب موثرترین ارتباط دهنده عناصر برنامه هستند. در زیر شرح مختصری از بخشهای معمول گزارش طرح طراحی شهری آورده شده است.

خلاصه اجرایی

تصاویر اصلی از متن گزارش و متن خلاصه می توانند "ایده های بزرگ" طرح را فقط در چند صفحه منتقل کنند.

شرایط موجود

تمام داده های موجود مربوط به منطقه پروژه ، از جمله خیابان ها ، پوشش ساختمان ، کاربری زمین ، توپوگرافی ، ساختمانها و زمین های خالی و محدودیت های محیطی را جمع آوری کنید. این اطلاعات در گزارش به عنوان شرایط موجود "پرتره" منطقه ثبت شده است.

نقاشی های تجزیه و تحلیل

نقشه های تجزیه و تحلیل می توانند از تأثیرگذارترین مواد در ابتکار طراحی شهری باشند. ایجاد این نقاشی ها شامل بازبینی حرفه ای داده های شرایط موجود و نقشه برداری برای ترجمه این اطلاعات به یافته هایی است که بر طرح تأثیر می گذارد. اطلاعات بیشتر در مورد نقاشی های تجزیه و تحلیل را می توان در کتاب راهنمای طراحی شهری (2003) یافت.

خلاصه مسائل

در طول فرایند برنامه ریزی ، شهروندان و ذینفعان را در گروه های متمرکز و جلسات عمومی شرکت دهید تا از نقاط قوت و ضعف منطقه پروژه و چشم انداز جامعه برای آینده مطلع شوید. مسائل و فرصتهای ناشی از این جلسات در گزارش ، در نمودار و در نمودار خلاصه شده است.

برنامه توسعه

مطالعات بازار ، پیش بینی تقاضا برای توسعه مسکونی و تجاری ، اغلب به طور همزمان با روند برنامه ریزی طراحی شهری انجام می شود. این مطالعات در طرح طراحی شهری خلاصه شده است. اگر چنین مطالعاتی سفارش داده نشده باشد ، برنامه توسعه مشتری در برنامه توسعه شرح داده شده است.

طرح طراحی شهری

طرح طراحی شهری یک طرح ارائه شده با رنگ است که ساختمانهای موجود و جدید ، پارکینگ ، خیابانها ، مسیرها و کاشت منظر را نشان می دهد. طرح طراحی شهری چشم انداز دو بعدی از ساخت نهایی پروژه را نشان می دهد.

برنامه چارچوب خیابانها و بخشهای خیابان

طرح چارچوب خیابان ها خیابان های موجود و جدید را مشخص می کند. شامل بخشهای مقطعی خیابانها با مشخص کردن پیاده روها ، پارکینگ ، خطوط مسافرتی و مدیان ها است.

روند برنامه ریزی طراحی شهری

معمارشهر: یک فرایند برنامه ریزی طراحی شهری بسیار مشترک با یک فرایند برنامه ریزی جامع است. هر دو شامل عناصر اساسی مانند جمع آوری داده ها و تجزیه و تحلیل ، مشارکت عمومی و درگیری سایر رشته ها. با این حال ، طراحی شهری در استفاده از ابزار طراحی سه بعدی برای کشف گزینه ها و انتقال ایده ها متفاوت است. در زیر ویژگی های اساسی یک فرایند برنامه ریزی طراحی شهری آورده شده است.

اطلاع رسانی عمومی

از آنجا که برنامه های طراحی شهری معمولاً شامل چندین ذینفع می شود ، مشارکت عمومی در روند برنامه ریزی ضروری است. کمیته راهبری نماینده یک سازوکار برای اطمینان از درگیری مقطعی از منافع است. از جمله روشهای مختلف اطلاع رسانی عمومی ، گروههای متمرکز و جلسات عمومی است. ورودی از مردم ، تیم طراحی شهری را در مورد دارایی ها ، بدهی ها و چشم اندازهای منطقه پروژه مطلع می کند.

درگیر شدن سهامداران عمده

علاوه بر روند اطلاع رسانی عمومی ، ملاقات های یک به یک با نمایندگان اصلی ذینفعان اصلی ، مانند مقامات منتخب ، رهبران جامعه و نهادهای بزرگ ، برای هر دو طرف مهم است - تیم طراحی شهری بینش ذینفعان را کسب می کند نگرانی ها و اهداف ، و سهامداران عمده اعتماد به نفس در تیم و روند برنامه ریزی را توسعه می دهند.

تیم چند رشته ای

طراحی شهری فرایندی مشترک است که شامل طراحان ، معماران ، برنامه ریزان و معماران منظر شهری است. با این حال ، سایر رشته ها معمولاً مورد نیاز است ، مانند برنامه ریزان و مهندسان حمل و نقل ، مهندسین عمران و محیط زیست ، تحلیلگران بازار مسکونی و تجاری ، مشاوران هزینه ساخت و مشاوران امور مالی خصوصی / خصوصی. وقتی چنین تیمی جمع شد ، مشاوران فردی باید هماهنگ شوند تا تخصص آنها از ابتدا تا انتها در روند برنامه ریزی نفوذ کند.

روی پیاده سازی تمرکز کنید

پروژه های طراحی شهری اغلب برنامه های پیچیده ای با چندین پروژه و شرکت کننده هستند. پیاده سازی حتی اگر همه نیروها به درستی همسو شوند ممکن است دشوار باشد. روند کار باید با در نظر گرفتن اجرا آغاز شود. طرحی را تنظیم کنید که با واقعیت های دریافت بودجه ، اخذ تأیید و ساخت پروژه گره خورده باشد.

طراحی به عنوان ابزاری برای تصمیم گیری

با بررسی گزینه های دیگر - "اگر" یک سایت یا منطقه باشد ، فرایند طراحی امکان حدس و گمان ، طوفان مغزی و تفکر نوآورانه را فراهم می کند. گزینه های جایگزین را می توان در برابر عوامل مختلف ، از جمله محدودیت های فیزیکی ، کنترل های نظارتی ، بازار ، هزینه ها و منافع کلی ، امکان سنجی اقتصادی ، ارزیابی املاک ، مرحله بندی ، ورودی های عمومی و تجربه در مکان های دیگر آزمایش کرد. سپس چشم انداز اجماع آن واقعیت ها را منعکس می کند.

منابع: همکاران طراحی شهری. 2003. کتاب راهنمای طراحی شهری: فنون و روشهای کار

برنامه های طراحی شهری

معمارشهر: طراحی شهری نظم بین برنامه ریزی و معماری است. این فرم فیزیکی سه بعدی به سیاست های توصیف شده در یک طرح جامع می دهد. این امر بر طراحی قلمرو عمومی متمرکز است که هم توسط فضاهای عمومی و هم ساختمانهایی که آنها را تعریف می کنند ایجاد می شود. طراحی شهری این فضاها را به طور کلی مشاهده می کند و با هم جمع کردن دانش های مختلف مسئول اجزای شهرها در یک چشم انداز واحد است. در مقایسه با برنامه های جامع ، طرح های طراحی شهری عموماً افق زمانی کوتاهی دارند و معمولاً مختص منطقه یا پروژه هستند.

عناصر اصلی یک طرح طراحی شهری شامل خود طرح ، تهیه رهنمودهای طراحی ساختمانها ، طراحی قلمرو عمومی - فضای باز ، خیابانها ، پیاده روها و میدان های بین ساختمانها و اطراف آن - و "منافع عمومی" مسائل ساختمانها این موارد شامل جمع شدن ، قرار دادن و مسائل مربوط به آفتاب ، سایه و باد است.

برنامه های طراحی شهری برای مناطق مختلف ، از جمله شهرها ، جبهه های آب ، پردیس ها ، راهروها ، محله ها ، توسعه های با کاربرد مختلط و مناطق ویژه تهیه شده است. مسائلی که باید در نظر گرفته شود شامل توسعه موجود ، توسعه پیشنهادی ، زیرساختهای تاسیساتی ، چارچوب خیابانها ، چارچوب فضای باز ، چارچوب محیطی و اصول توسعه پایدار است. برنامه های طراحی شهری نیاز به همکاری بین رشته ای بین طراحان شهری ، معماران ، معماران منظره ، برنامه ریزان ، مهندسان عمران و محیط زیست و تحلیل گران بازار دارد. نقش اصلی طراح شهری خدمت به عنوان کسی است که اغلب می تواند کار طیف متنوعی از متخصصان را ادغام کند.

دلایل آماده سازی یک طرح طراحی شهری

یک طرح طراحی شهری باید به شرایطی که پروژه انجام می شود پاسخ دهد ، از جمله اهداف حامیان مالی طرح ، جو سیاسی یا اجتماعی در جامعه و واقعیت های مالی و بازاریابی. در زیر چند نمونه از دلایل تهیه یک طرح طراحی شهری آورده شده است.

چشم انداز

از طراحان شهری معمولاً خواسته می شود تا چشم انداز جوامع را برای جذب سرمایه گذاری و هماهنگی بسیاری از منافع متفاوت و حتی ناهماهنگ فراهم کنند. با ارائه چنین چشم اندازی ، طراحان شهری می توانند تلاش های فردی را برای ایجاد یک کل بزرگتر از مجموع قطعات آن جمع کنند. ایجاد چنین بینشی نیاز به یک فرایند عمومی دارد ، تا اشتیاق گسترده ای را برای چشم انداز پرورش دهد و "باند واگن" پشتیبانی ایجاد کند.

طراحی استراتژی ها

علاوه بر یک چشم انداز کلی ، یک طرح طراحی شهری باید شامل یک برنامه اجرای استراتژیک ، با هر دو طرح کوتاه و بلند مدت باشد. برای ادامه حرکت ، اختصاص دادن کارها یا پروژه های خاص به گروههایی که اجرا می شوند نیز مهم است.

عناصر طرح جامع (بخش سوم)

معمارشهر: 

طرح معبر

طرح معبر ، که شامل یک نقشه نقشه است ، به عنوان چارچوبی برای بازسازی ، بهسازی و علامت گذاری جاده ها استفاده می شود. این روشی است برای شناسایی ترازهای عمومی برای امکانات گردش خون آینده ، یا به عنوان بخشی از توسعه خصوصی جدید یا به عنوان پروژه های جدید که توسط دولت محلی انجام می شود. سایر روش های حمل و نقل باید با بازنگری و تحلیل مقایسه ای ، با تأکید بر نیازها و سیستم های حوزه قضایی خاص و برآورده سازی استانداردها و اهداف زیست محیطی برای جامعه و منطقه. به طور معمول ، پارکینگ های سطحی و ساختاری ، مسیرهای دوچرخه سواری و راه های عابر پیاده نیز باید در عنصر حمل و نقل قرار گیرند.

ترانزیت

یک مولفه ترانزیتی امکانات اتوبوس و راه آهن سبک ، حمل و نقل مبتنی بر آب (در صورت وجود) و امکانات بین مد را در نظر می گیرد که به کاربران حمل و نقل امکان انتقال از یک حالت به حالت دیگر را می دهد. انواع و ظرفیت های خدمات حمل و نقل در آینده باید با تقاضای رفت و آمد در محل کار و مسافرت غیر کارانه و همچنین با سیاست ها و مقررات مربوط به حوزه قضایی و منطقه آن مرتبط باشد.

رابطه حمل و نقل / استفاده از زمین

رابطه حمل و نقل و کاربری زمین امروزه بهتر درک شده است و به یک موضوع غالب در عنصر حمل و نقل تبدیل شده است. به عنوان مثال ، در مواردی که ترانزیت وجود دارد یا پیشنهاد می شود ، باید فرصت هایی برای توسعه ترانزیت محور در نظر گرفته شود. در مواردی که افزایش تراکم ضروری است ، ممکن است خدمات حمل و نقل نیاز به بهبود یا معرفی داشته باشند. این امر در عنصر کاربری اراضی نیز پوشش داده می شود.

عنصر تسهیلات جامعه

اصطلاح "تسهیلات جامعه" شامل تظاهرات فیزیکی خدمات دولتی یا شبه دولتی به نمایندگی از مردم است. اینها شامل ساختمانها ، تجهیزات ، زمین ، علایق در زمین ، مانند مشاغل آزاد و کل سیستم های فعالیت است. عنصر تسهیلات جامعه به دولت محلی نیاز دارد که شرایط و کفایت امکانات موجود را ارزیابی و ارزیابی کند و مجموعه ای از امکانات را پیشنهاد دهد که از الگوی توسعه عناصر استفاده از زمین پشتیبانی می کند.

این عنصر ممکن است شامل تأسیساتی باشد که توسط موسسات دولتی اداره می شوند و موسسات خصوصی انتفاعی و غیر انتفاعی برای منافع جامعه تحت مالکیت و اداره آنها قرار دارند ، مانند تأسیسات آب و گاز خصوصی یا موزه ها. بعضی از تأسیسات جامعه تأثیر مستقیمی دارند بر اینکه کجا توسعه می یابد و در چه مقیاسی - به عنوان مثال خطوط آب و فاضلاب ، تأمین آب و تأسیسات تصفیه فاضلاب. سایر امکانات جامعه ممکن است عواقب فوری توسعه را برطرف کنند. به عنوان مثال ، یک سیستم مدیریت آب باران تغییرات خصوصیات رواناب زمین را به عنوان یک نتیجه از توسعه مهار می کند.

برنامه ریزی برای مشارکت

معمارشهر:  هنگامی که برنامه ریزان اهداف و مقاصد کلی فرآیند مشارکت را شناسایی کردند ، برنامه ریزی برای مشارکت به مراحل زیر نیاز دارد (روزنر 1978):

• افراد یا گروه هایی را که باید در فعالیت مشارکت برنامه ریزی شده شرکت کنند ، شناسایی کنید.

• تصمیم بگیرید که شرکت کنندگان ، از توسعه تا اجرا تا ارزیابی ، در کجای فرآیند شرکت کنند.

• اهداف مشارکت را در رابطه با تمام شرکت کنندگانی که در این کار شرکت می کنند بیان کنید.

• روشهای جایگزین مشارکت را با توجه به منابع موجود شناسایی و مطابقت دهید.

• روش مناسبی را انتخاب کنید که برای دستیابی به اهداف خاص استفاده شود.

• فعالیت های مشارکت انتخاب شده را پیاده سازی کنید.

• روشهای اجرا شده را ارزیابی کنید تا ببینید که آنها تا چه حد به اهداف و مقاصد مورد نظر رسیده اند.

نظریه و عملکرد

نظریه ها و شیوه های مشارکت را می توان در پنج جمله زیر ترکیب کرد:

هیچ راه حل "بهترین" برای مشکلات طراحی و برنامه ریزی وجود ندارد.

عناصر طرح جامع (بخش دوم)

معمارشهر:

عنصر استفاده از زمین

عنصر کاربری اراضی توزیع ، مکان و مشخصات عمومی کاربری های اراضی فعلی و آینده و شکل شهری را نشان می دهد. در گذشته ، برنامه های جامع شامل نقشه هایی با کد رنگی بودند که دسته های منحصر به فرد کاربری اراضی ، از قبیل مسکونی ، تجاری ، صنعتی ، موسسات ، امکانات جامعه ، فضای باز ، تفرجگاه و مصارف کشاورزی را نشان می داد.

امروزه بسیاری از جوامع با استفاده از سیستم های اطلاعات جغرافیایی (GIS) و سیستم های جدید طبقه بندی کاربری اراضی و پوشش زمین ، از موجودی های پیچیده استفاده از زمین و پوشش زمین استفاده می کنند. این سیستم های جدید بهتر می توانند واقعیت های چند بعدی شکل شهری را تغییر دهند ، مانند تغییر کاربری مختلط و زمان استفاده روزانه / فصلی. فرم و شخصیت به طور فزاینده ای به عنوان مولفه های مهم برنامه ریزی کاربری اراضی مورد استفاده قرار می گیرند و بسیاری از مولفه های جداگانه را در یک فرم یکپارچه استفاده از زمین ادغام می کنند.

یک نمونه از فرآیندی که می تواند برای ایجاد چنین نقشه برداری چند بعدی مورد استفاده قرار گیرد ، سیستم استاندارد طبقه بندی زمینی (LBCS) است که توسط انجمن برنامه ریزی آمریکا (APA) توسعه یافته است. این سیستم با استفاده از تعدادی از منابع داده ، از جمله داده های سنجش از دور مداری و زیر بین شهری ، سوابق ارزیاب مالیاتی ، نقشه های چهار ضلعی سازمان زمین شناسی ایالات متحده ، نقشه های خاک و سایر داده های نقشه برداری شهرستان یا ایالت ، نقشه های فعلی استفاده از زمین را ایجاد می کند که - بر روی زمین بررسی شده است.

نقشه کاربری آینده

کاربری های آینده و شدت و چگالی آنها در نقشه کاربری های آینده نشان داده شده است. تخصیص کاربری اراضی نشان داده شده در نقشه باید توسط پیش بینی های استفاده از زمین مرتبط با جمعیت و پیش بینی های اقتصادی مربوط به منطقه اطراف پشتیبانی شود و در صورت وجود مفروضات در یک طرح منطقه ای. چنین هماهنگی واقع بینانه بودن طرح را تضمین می کند. مفروضات استفاده شده در پیش بینی های استفاده از زمین ، نوعاً از نظر تراکم خالص ، شدت ، سایر استانداردها یا نسبت ها ، یا سایر الزامات مکانی یا عوامل تعیین کننده فیزیکی ، بخشی اساسی از عنصر استفاده از زمین است. این عنصر همچنین باید سرزمین هایی را نشان دهد که دارای محدودیت های توسعه ، مانند خطرات طبیعی هستند.

برنامه های جامع

معمارشهر: این طرح جامع ، بیانیه رسمی تصویب شده از نهاد قانونگذاری دولت محلی برای توسعه و حفاظت در آینده است. اهداف را مشخص می کند. شرایط و روند موجود را تجزیه و تحلیل می کند. چشم انداز خصوصیات فیزیکی ، اجتماعی و اقتصادی جامعه در سالهای آینده را توصیف و نشان می دهد. و خط مشی ها و دستورالعمل های در نظر گرفته شده برای اجرای این چشم انداز را بیان می کند.

طرح جامع، طرح بلندمدتی است که در آن نحوه استفاده از اراضی و منطقه بندی مربوط به حوزه های مسکونی، صنعتی، بازرگانی، اداری و کشاورزی و تاسیسات و تجهیزات و تسهیلات عمومی مناطق نوسازی، به سازی و اولویت های مربوط به آن ها تعیین شده و ضوابط و مقررات مربوط به کلیه مواردو همچنین ضوابط مربوط به حفظ بنا و نماهای تاریخی و مناظر طبیعی، تهیه و تنظیم می گردد و برحسب ضرورت، قابل تجدیدنظر خواهد بود.

برنامه های جامع طیف گسترده ای از موضوعات مرتبط به هم را به روشی واحد در بر می گیرند. یک طرح جامع روابط مهم بین اقتصاد ، حمل و نقل ، امکانات و خدمات جامعه ، مسکن ، محیط ، کاربری زمین ، خدمات انسانی و سایر مولفه های جامعه را شناسایی و تحلیل می کند. این کار را در سطح جامعه و در متن منطقه گسترده تر انجام می دهد. یک طرح جامع با استفاده از افق زمانی حداکثر 20 سال یا بیشتر ، آینده طولانی جامعه را مخاطب قرار می دهد. مهمترین کارکرد یک برنامه جامع ارائه راهنمایی های ارزشمند به افراد در بخش دولتی و خصوصی به دلیل تصمیم گیری در مورد کیفیت زندگی آینده ساکنان فعلی و آینده و محیط های طبیعی و ساخته شده در آنها است.

همه ایالت ها نیاز به برنامه های جامع دارند. در بعضی از ایالت ها ، قانون توانمندسازی از آنها به عنوان برنامه های کلی (به عنوان مثال کالیفرنیا ، مریلند و آریزونا) یا طرح های اصلی (کلرادو) یاد می کند. در اکثر قانونگذاریهای قادر به دولت ، مواردی که باید در یک برنامه جامع گنجانده شود ، به طور کلی شرح داده شده است. با این حال ، چندین ایالت ، از جمله اورگان و فلوریدا ، محتوای برنامه ها را از طریق قوانین اداری اعلام شده توسط یک آژانس ایالتی ، جزئیات می دهند.

منبع: برنامه ریزی و توسعه اقتصادی کمیسیون، 1990.

مشارکت و نقش آن در برنامه ریزی

معمارشهر: مشارکت جامعه عبارت است از مشارکت مردم در ایجاد و مدیریت محیط های ساخته شده و طبیعی آنها. نقطه قوت آن این است که مرزها و فرهنگ های سنتی حرفه ای را از بین می برد. فعالیت مشارکت جامعه بر این اصل استوار است که اگر شهروندان فعال و در ایجاد و مدیریت آن بجای اینکه به عنوان یک مصرف کننده منفعل رفتار شوند ، محیط های طبیعی و ساخته شده بهتر کار می کنند (Sanoff 2000).

اهداف اصلی مشارکت عبارتند از:

• مشارکت شهروندان در برنامه ریزی و طراحی فرآیندهای تصمیم گیری و در نتیجه ، احتمال کار کردن آنها در سیستم های مستقر هنگام جستجوی راه حل برای مشکلات بیشتر است.

• ارائه صدای شهروندان در برنامه ریزی ها و تصمیم گیری ها به منظور بهبود برنامه ها ، تصمیمات ، ارائه خدمات و کیفیت کلی محیط. و

• ترویج احساس اجتماع از طریق گردهم آوردن افرادی که اهداف مشترک دارند.

مشارکت باید فعال و مستقیم باشد. کسانی که درگیر می شوند باید احساس موفقیت داشته باشند. رویه های برنامه ریزی سنتی باید مورد بررسی مجدد قرار گیرند تا اطمینان حاصل شود که مشارکت بیش از تأیید اهداف طراح یا برنامه ریز است.

دسته بندی های مشارکت

مشارکت را می توان در چهار دسته یا "تجربیات" طبقه بندی کرد ، با هدف دستیابی به توافق در مورد آنچه آینده به همراه خواهد آورد (برنز 1979)

نردبان مشارکت شهروندان گونه ای از هشت سطح مشارکت را ارائه می دهد. هر پله از نردبان مربوط به درجه قدرت ذینفعان در تعیین نتیجه است. درجه بندی های ارائه شده از عدم مشارکت به مشارکت رمز به درجات مختلف قدرت شهروندان می رسد. در حالی که این نردبان در متن برنامه های فدرال اواخر دهه 1960 طراحی شده است ، طراحان و طراحان شهری امروز نیز باید تلاش کنند تا در فعالیت های مشارکت عمومی خود در نزدیکی بالای نردبان کار کنند.

روشهای تعیین ذینفعان در برنامه ریزی شهری

معمار شهر : هیچ روش صحیحی برای انتخاب ذینفعان وجود ندارد، اما استراتژی‌های مختلفی برای برخی از  تصمیم‌گیری‌ها وجود دارد که بهتر از بقیه است.

یک روش این است که برای حضور در این کنفراس شرکت کنندگاه را به صورت از پیش تعیین شده انتخاب کنند .  در این حالت اگر اعتبار فرد دعوت شده در نظر گرفته شود روش خوبی است. و عملکرد خوبی دارد.

این یک استراتژی کارامد و خوبی است که به دعوت کننده اجازه می‌دهد تا معیارهای دیگری برای انتخاب مانند گروه، مهارت‌های گروهی و روابط کاری را در نظر بگیرد.

با این اوصاف ، به این استراتژی تمایل بیشتری می رود زیرا با دانش دعوت کننده تعریف می شود.

کمیته انتخاب

رویکرد دیگر استفاده از کمیته انتخاب برای انتخاب ذینفعان است.

در این رویکرد اگر موضوع سیاسی وارد شود یا درگیری داشته باشد به خوبی وارد عمل می‌شود و کار می‌کند. هر مرحله از فرآیند همکاری مورد بررسی دقیق قرار خواهد گرفت. هر گونه نگرانی در مورد انتخاب سهامداران می‌تواند افراد را به زیرسوال بردن تصمیمات گروق سوق دهد.

این رویکرد همانند رویکرد انتخاب مستقیم ، می‌تواند معیارهایی را اضافه و لحاظ کند. معایب اولیه این فرآیند مربوط به زمان، منابع و شرکت کنندگان اضافی است.

 

خود نامزد شدن

رویکرد سوم تشکیل کمیته از طریق معرفی خود است.

این روش وقتی ترکیب کمیته حیاتی نباشد و برای مشارکت ذینفعان با انگیزه مهم باشد،‌رویکرد خوبی است. و به خوبی عمل می‌کند.

خودنامزدی اغلب با فرآیند مشارکت عمومی مرتبط است. مردم از طریق خبرنامه‌های پستی، نظرسنجی می‌شوند، یا به جلسات عمومی دعوت می‌شوند.

کسانی که علاقه‌مد هستند دعوت می‌شوند تا در یک گروه ذینفع وارد شوند.

در این روش ممکن است ذینفعان اصلی یا اشخاص خاص در گروه نباشند و ممکن است منافع سازمان‌های خاص را بیش از حد نیاز ارائه دهد.

 

ارزیابی مناطق حیاتی و حساس در برنامه ریزی

معمارشهر:  برنامه ریزان پس از شناسایی این منابع ، اغلب مناطق حیاتی و حساس را با توجه به ارزشی که برای جامعه دارند ارزیابی می کنند. سه نوع ارزش وجود دارد:

• مقدار سودمندی: نحوه استفاده از منابع توسط انجمن

• ارزش اقتصادی: منبع چقدر ارزش دلاری را فراهم می کند

• ارزش زیبایی شناختی: چگونه منبع به لحاظ اهمیت کیفی ، صرف نظر از ارزش اقتصادی ، ارزیابی می شود.

حفاظت از مناطق حساس و حیاتی دارای مزایای اضافی ، آشکاری (البته نه همیشه قابل اندازه گیری) است. به عنوان مثال ، مقررات منع ساخت و ساز در مناطق دشت سیل می تواند با به حداقل رساندن تهدیدهای جاری شدن سیل در املاک و مستغلات ، به نفع صاحبان زمین باشد. مقررات محدود کننده پوشش نفوذ ناپذیر در حوضه های آبخیز می تواند از آبهایی که برای ماهیگیری استفاده می شود محافظت کند و مقررات محدود کردن کلات برش در اراضی جنگلی همچنین می تواند از خواص مناسب در برابر فرسایش محافظت کند.

ظرفیت حمل

تجزیه و تحلیل ظرفیت حمل نقطه ای را تعیین می کند که عملکرد منبع به یک سطح غیرقابل قبول کاهش یابد. (از ظرفیت حمل و نقل یک منبع به عنوان "ظرفیت جذب" آن نیز یاد می شود)

ایجاد ظرفیت حمل یک منبع نیاز به تجزیه و تحلیل عینی دارد. هدف ایجاد نقطه ای است که در آن منبع به عنوان "در نظر گرفته شده" طبیعت یا نقطه ای که منبع به عنوان هدف جامعه مورد استفاده قرار می گیرد متوقف می شود (ارزش سودمندی آن تضعیف می شود).

تجزیه و تحلیل ظرفیت حمل مبنایی واقعی برای برنامه جامع جامعه که حفاظت از منابع را ارتقا می دهد فراهم می کند. به عبارت دیگر ، جامعه از طریق این تجزیه و تحلیل ، مبنایی منطقی و عاقلانه برای اتخاذ کنترل های مدیریتی ایجاد شده برای محدود کردن توسعه به ظرفیت جذب یک منبع به خود می دهد.

نقشه ها

برنامه ریزان باید مناطق حساس و حیاتی را روی نقشه ها شناسایی کنند. سازندگان نقشه باید این نقشه ها را به عنوان روکش تهیه کنند تا همه مناطق دارای منابع به صورت جداگانه (به عنوان مثال ، نقشه های جداگانه برای حوزه های آبخیز ، مناطق حفاظت از سرچشمه ، منابع تالاب ها و ساختارهای تاریخی) و به صورت تجمعی (با همپوشانی نقشه های جداگانه) به عنوان جمع مشخص شوند.