مجله مروارید - سارا سجادی نایینی، آرش خاموشی: کافی است نیم نگاهی به وجود صدها موسسه زبان انگلیسی در اطرافمان بیاندازیم، تا از سویی به ناکارآمدی سیستم آموزش زبان در مدارس و از سوی دیگر به نیاز جامعه پی ببریم. نیازی که دیرزمانی است در مسیر شد و پیشرفت هر فرد و سازمانی تا بن استخوان احساس می شود.
بر کسی پوشیده نیست که عصری که در آن زندگی می کنیم، عصر ارتباطات و اطلاعات نامیده می شود. بشر در هیچ دوره ای این چنین با حجم انبوهی از داده ها مواجه نبوده و یکی از مهم ترین ابزارهای بهره برداری از چنین دنیایی تسلط داشتن بر «زبان انگلیسی» است. مشکلی که امروزه بسیاری از دانش آموزان و دانشجویان با آن روبرو هستند.
در ایران کتاب انگلیسی از «کلاس هفتم» در کنار دیگر کتب درسی قرار می گیرد و پس از سپری شدن هفت سال زمان و صرف انرژی و بودجه های دولت، دانش آموز نه توانایی خواندن یک متن را دارد، نه می تواند بی دردسر چن خطی بنویسد و نه قادر به شنیدن و درک مطلبی انگلیسی است.
او حتی در صورت لزوم نخواهد توانست چند کلمه ای صحبت کند! یعنی دانش آموز تا پایان دوره دبیرستان هیچ یک از مهارت های زبانی را کسب نمی کند و این در حالی است که در موسسات و آموزشگاه های زبان، این مهارت ها به مراتب سهل تر قابل حصول است. زیرا مبنای طراحی کتاب های انگلیسی مدارس، بر پایه گرامر بوده و تنها برای بالابردن توان تست زدن در کنکور به کار دانش آموزان می آید.
روش تدریس زبان نیز یک روش قدیمی و بدون بازده است. در باب آفت «زبان ندانی ما» همین بس که روش های زبان- آموزی در کشورمان با روش های روز دنیا فرسنگ ها فاصله دارد. نکته دیگری که در مورد «درس زبان انگلیسی» به چشم می خورد، اضافه شدن نابهنگام این درس پس از سپری شدن شش سال تحصیلی برای دانش آموز سیزده، چهارده ساله است!
چنانچه می دانیم زیربنای تمامی دروسی که در متوسط اول و دوم به لیست کتاب های درسی افزوده می شود، در دوره ابتدایی پی ریزی شده است. گویی بذر درس در دوره ابتدایی کاشته و طی سال های تحصیل بارور می شود، در این میان تنها، درس زبان انگلیسی است که چون مهمانی ناخوانده که میزبان چندان آماده حضورش نیست، زمانی نامناسب و بدون هیچ پیش زمینه ای، به ناگهان نمایان می شود.
